Ερνεστ Χεμινγουέι: Ενας προοδευτικός λογοτέχνης με σημαντικότατο έργο και πολυτάραχη ζωή - Αυτοκτόνησε σαν σήμερα το 1961

"Ο κάθε άνθρωπος, που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δε θα μπορούσε να τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε".

Ερνεστ Χεμινγουέι

Σαν σήμερα στις 2 Ιούλη του 1961, και σε ηλικία 63 χρονών επέλεξε να δώσει τέρμα στην ζωή του, αυτοκτονώντας με το αγαπημένο του όπλο, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους και σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Ο Ερνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ.  

Γύρω από το όνομα του δημιούργησε ένα θρύλο. 

Γεννήθηκε στα 1899 στο Οακ Παρκ του Σικάγου και το 1918, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, πολεμά εθελοντικά στο ιταλικό μέτωπο και τραυματίζεται βαριά.

 Το 1922 καλύπτει δημοσιογραφικά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και αξίζει να διαβάσετε την ανάρτησή μας "Η Μικρασιατική Καταστροφή όπως την έζησε και την κατέγραψε ο μεγάλος Νομπελίστας"

 Ο Χεμινγουέι δεν είναι κάποιος που παρακολουθεί αποστασιοποιημένα της εξελίξεις. Είναι ανοιχτά ταγμένος  με την πλευρά του λαού, των φτωχών ανθρώπων, καταγράφοντας τα ανθρώπινα δράματα και εντοπίζοντας τους υπαίτιους.

Η ζωή του συγγραφέα ήταν ένα ατέλειωτο περιπετειώδες ταξίδι. Από τη Γαλλία στην Ισπανία, από την Ισπανία στην Αφρική, από την Αφρική στην Κούβα. Σαν δημοσιογράφος κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και ταξίδεψε επίσης στην Κίνα και τη Γαλλία. Είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος και πολυδιαβασμένος Αμερικανός συγγραφέας στην Ευρώπη.

Για το σημαντικότατο έργο του πολυβραβευμένου  -μεταξύ άλλων με το βραβείο "Πούλιτζερ" και Νόμπελ Λογοτεχνίας- Χέμινγουεϊ μπορεί να συναντήσετε πολλά δημοσιεύματα στο διαδίκτυο.  

Εμείς αρκούμαστε να προσθέσουμε ότι ήταν ένας δημοκρατικός διανοούμενος με πολλά πάθη -ποτό, γυναίκες, (παντρεύτηκε 4 φορές) και λες ότι αναζητούσε τον κίνδυνο. Καθιέρωσε ένα εντελώς προσωπικό στυλ στην Αμερικανική λογοτεχνία.

Κλείνουμε την ανάρτησή μας, δίνοντας τον λόγο στον "γερο-Ανσέλμο"  από το βιβλίο του Ερνεστ Χεμινγουέι, "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" να ονειρευτεί ένα μάθημα προς τους καταπιεστές μας:

  «Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ’ όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν».