Ενα ιστορικό ντοκουμέντο και κάποια πρόσθετα στοιχεία για το Αφγανιστάν

«Έτσι κι αμοληθούν οι μουλάδες, τότε όλοι οι αριστεροί στη χώρα θα είναι νεκροί μέσα σέ 24 ώρες».

Σαρντάρ Άμπντούλ Βαλί, - Αρχηγός του Αφγανικού στρατού και πανίσχυρο μέλος της βασιλικής οικογένειας. -1973 (Από εμπιστευτική έκθεση της Αμερικανικής πρεσβείας της Καμπούλ)

Δυο συμπληρωματικά ιστορικά στοιχεία σε συνάρτηση με την πολύ καλή ανάρτηση που έκανε ο σύντροφος Νίκος για το Αφγανιστάν.

Το πρώτο είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για την εμπιστευτική έκθεση που συνέταξε η Αμερικανική Πρεσβεία Καμπούλ με θέμα: "Η ΑΦΓΑΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" πριν από σχεδόν μισό αιώνα και συγκεκριμένα το 1973. 

Πραγματικά και ανεξάρτητα από πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει αυτό το έγγραφο, από κει θα πληροφορηθείτε πολλά στοιχεία για την ζωή και τις συνθήκες που επικρατούσαν σ' αυτή την χώρα καθώς και αναλυτική παρουσίαση των θεωρούμενων οργανωμένων αριστερών πολιτικών σχηματισμών που υπήρχαν.  

Το αλιεύσαμε από το διαδίκτυο από ένα δημοσίευμα που υπέγραφε ο Τάσος Κωστόπουλος και είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό “Ο Πολίτης” τον Μάρτη του  2002 στο τεύχος 98. Ηταν απίστευτα χρονοβόρο να μετατρέψουμε το πολυτονικό pdf σε μονοτονικό κείμενο, αλλά νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο αυτό το ντοκουμέντο να υπάρχει στο Internet σε μορφή κειμένου και άρα εύκολα αξιοποιήσιμο. Δείτε λοιπόν στην ιστοσελίδα μας την ανάρτηση που έχει τίτλο: "Η αφγανική Αριστερά του 1973 με τα μάτια της Αμερικανικής πρεσβείας της Καμπούλ".

Οσο αφορά το ΚΚΕ και την στάση που κράτησε στην Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν θα επιθυμούσαμε να είμαστε πολύ πιο συγκεκριμένοι. Γι' αυτό θα σας παραπέμψουμε σε ένα κείμενο που έγραψε ο Μάκης Μαϊλης και δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" στις 27 Σεπτέμβρη του 2001. Σ' αυτό εκτός των άλλων υπάρχει αναλυτική αναφορά στην "λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε στις 27 Απρίλη 1978" όπου ο "αφγανικός λαός, εγκαθίδρυσε την εξουσία του". 

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει ο Μαϊλης στα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του μακαρίτη πια δημοσιογράφου Γιώργου Δελαστίκ "Αφγανιστάν, επανάσταση και αντεπανάσταση" για να μας τονίσει την οικονομική και πολιτική ανάταση που είχε αυτή η χώρα της κεντρικής Ασίας την περίοδο που βρισκόταν υπό σοβιετική κυριαρχία.

Ο Γ. Δελαστίκ, ένας αξιόλογος δημοσιογράφος - αναλυτής, όσα χρόνια υπήρξε στο ΚΚΕ (πριν καταλήξει ένα απ' τα πιο δεξιά στοιχεία του ΝΑΡ), αυτό που έκανε πάντα ήταν να βάζει τις επιστημονικές του γνώσεις στην υπηρεσία του λεγόμενου κομματικού πατριωτισμού. Οταν το 1984 πήγε στο Αφγανιστάν -προφανώς με κομματική συνεννόηση- είχε την δυνατότητα να πάρει μια σειρά συνεντεύξεις, στοιχεία και φωτογραφικό υλικό για το βιβλίο του. Γι' αυτό και το βιβλίο του "Αφγανιστάν" φαίνεται από την πρώτη ανάγνωση ότι είναι υπαγορευμένο να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. (Κάτι που δεν συμβαίνει με το ενδιαφέρον πόνημα του που ακολούθησε το 2001 "Αποκάλυψη τώρα, ο δρόμος προς τη Μονοκρατορία – Μέση Ανατολή, πετρέλαια, Ισλάμ").

 Δεν θέλουμε να αναφερθούμε στο βιβλίο του Γ. Δελαστίκ "Αφγανιστάν" χωρίς να μπορούμε να παρουσιάσουμε αυτούσια τα γραφόμενα του. Οπως μας πληροφόρησαν όμως σήμερα από την Σύγχρονη Εποχή το βιβλίο του πια δεν είναι πια διαθέσιμο. Αν θυμόμαστε όμως καλά μιλούσε ότι το καθεστώς που προέκυψε βρήκε ανταπόκριση σε μεταρρυθμιστές ισλαμιστές, απέφυγε να ρθει σε ρήξη με το σκληρό πυρήνα του Ισλαμικού κατεστημένου κ.α 

Με μια αναλυτική αναζήτηση στο διαδίκτυο δεν βρήκαμε κάποια αναφορά. Το μόνο σχετικό απόσπασμα, που αναφέρετε στο συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο όμως δεν έχει σχέση με την στάση που είχε το φιλοσοβιετικό καθεστώς με το Ισλαμικό κατεστημένο, ήταν στην ιστοσελίδα της Κόντρας.   

Στο βιβλίο, που γράφτηκε το 1985 (πέντε χρόνια μετά την εισβολή των «σοβιετικών» και τέσσερα χρόνια πριν την ταπεινωτική τους αποχώρηση) από τον Γ. Δελαστίκ, με τίτλο «Αφγανιστάν – Επανάσταση και Αντεπανάσταση», διαβάζουμε τα εξής… σπαρταριστά για το πώς έγινε εκεί η «επανάσταση»: «Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, η ηγεσία του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (σ.σ. του Αφγανιστάν) παίρνει μια απόφαση καθοριστικής, όπως αποδείχθηκε σημασίας. Αποφασίζει να προσπαθήσει να μετατρέψει το στρατό σε βασικό όργανο ανατροπής του καθεστώτος, ώστε να ανοίξει το δρόμο στην επανάσταση, με την πραγματοποίηση προοδευτικών αλλαγών σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικο-οικονομικής ζωής προς όφελος των λαϊκών μαζών, με την υποστήριξη και την ενεργή συμμετοχή τους». 

Καημένε Μαρξ, καημένε Λένιν, που νομίζατε ότι ο αστικός στρατός πρέπει να συντριβεί. Που να ξέρατε ότι κάποτε θα… μετατρεπόταν σε κινητήρια δύναμη της… επανάστασης: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χωρίς την παρέμβαση του στρατού όχι μόνο δεν θα γινόταν η επανάσταση του Απρίλη του 1978, αλλά ούτε και μπορεί να πει κανείς αν θα είχε γίνει μέχρι τώρα. Πιθανότατα όχι…» .

Οσο για τις λαϊκές μάζες, αυτές δεν χρειάστηκε να κάνουν και πολλά πράγματα: «Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι δυνάμεις του ΛΔΚΑ (σ.σ. Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος Αφγανιστάν) στο στρατό ήταν που ανάτρεψαν το καθεστώς του Νταούντ, ότι η φεουδαρχία δεν ανατράπηκε από κάποια έφοδο του μαζικού κινήματος των εξεγερμένων μαζών όπως έγινε π.χ. στο Ιράν, με την ανατροπή του Σάχη». 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η… επανάσταση στο Αφγανιστάν δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την… επανάσταση της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία, ότι τα όρια της ξετσιπωσιάς των απολογητών του σοβιετικού σοσιαλ-ιμπεριαλισμού, που τολμούσαν να επικαλεστούν ακόμα και τον Λένιν για να δικαιολογήσουν τα… αδικαιολόγητα!

Τελειώνοντας με την περίπτωση του Αφγανιστάν, καλό θα ήταν να πούμε δυο λόγια για την πορεία του ΛΔΚΑ που με τη βοήθεια του στρατού έφερε την… επανάσταση. Οπως μας πληροφορεί ο κ. Δελαστίκ στο πόνημά του, το ΛΔΚΑ ιδρύθηκε το 1965 και πριν κλείσει ένα χρόνο ζωής διασπάστηκε. Από τη μια μεριά ήταν η ομάδα Χαλκ με τον Ταράκι και τον Αμίν και από την άλλη η ομάδα Παρτσάμ με τον Καρμάλ και άλλους. Και οι δύο ομάδες εμφανίζονταν ως «κομμουνιστικές» (διάβαζε φιλοσοβιετικές). 

Οι δύο ομάδες επανενώθηκαν το 1977 αλλά «στις 27 Νοέμβρη του 1978 η ΚΕ του ΛΔΚΑ καθαιρούσε από μέλη της ΚΕ και του Επαναστατικού Συμβουλίου τον Μπαμπράκ Καρμάλ, … κ.α. δηλαδή όλη την σημερινή ηγεσία του κόμματος και του κράτους με την κατηγορία της “ενεργούς συμμετοχής σε προδοτικές συνωμοσίες”»! 

Αν νομίζετε ότι η φαγωμάρα τελείωσε τότε, κάνετε λάθος. «Πριν συμπληρωθεί χρόνος, ο Αμίν δολοφονεί και τον Ταράκι, στις αρχές του Σεπτέμβρη 1979 (σ.σ. δηλαδή μετά την… επανάσταση), παρόλο που ο Ταράκι ήταν ο ηγέτης της ομάδας Χαλκ στην οποία υποτίθεται ότι ανήκε και ο Αμίν»!!! 

Ο Δελαστίκ αναφέρει ότι ο Αμίν εγκαθιδρύει «καθεστώς τρόμου και αίματος» (!) το οποίο ανατρέπεται στα τέλη του Δεκέμβρη του 1979 από τον Καρμάλ (που είχε κατηγορηθεί ένα χρόνο πριν για… προδοσία) και την ομάδα Παρτσάμ «και ο Αμίν και οι συνένοχοί του καταδικάζονται από επαναστατικό δικαστήριο σε θάνατο και εκτελούνται με συνοπτική διαδικασία»!!! 

Την ίδια στιγμή (Δεκέμβρης 1979), όλως τυχαίως, επεμβαίνουν και τα «σοβιετικά» στρατεύματα για να στηρίξουν τη νέα εξουσία!