Σύμβολα του πολιτικού γενιτσαρισμού

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Η κατάντια κάτι τέτοιων υποκειμένων, σαν τον Δανίκα -ή σαν τον Θεοδωρικάκο, με τους οποίους το Βαθύ Κόκκινο έχει επανειλημμένα ασχοληθεί- δημιουργούν τελικά ένα δύσκολο στην απάντησή του ερώτημα: Τα σύμβολα αυτά του πολιτικού γενιτσαρισμού έφτασαν στο σημερινό τους απερίγραπτο κατάντημα ολοκληρώνοντας μια διαδικασία σταδιακής ιδεολογικής και ανθρώπινης παρακμής τους, μετά την οριστική απομάκρυνσή τους από το κομμουνιστικό κίνημα, στο οποίο κάποτε μπήκαν με ειλικρινείς προθέσεις και σταδιακά εκφυλίστηκαν; Ή μήπως φαρμακερές οχιές της αντίδρασης ήταν οι λεγάμενοι εξαρχής, ακόμα και τότε που πρωτοεντάχθηκαν, και τότε που δρούσαν μέσα στις γραμμές του λαϊκού κινήματος; 

Μήπως τελικά ενεργούσαν σε αποστολή υπέρ του ταξικού εχθρού, καμουφλαρισμένοι σε "νέους κομμουνιστές", μόνο και μόνο για να προξενούν συνειδητά κάθε είδους ζημιά στο λαϊκό κίνημα, στο κομμουνιστικό κόμμα και στο λαό; Στην περίπτωση που ισχύει το δεύτερο, το ζήτημα πλέον πηγαίνει στα αναγκαία αυστηρά προληπτικά μέτρα περιφρούρησης που πρέπει να παίρνει το κίνημα -και προπάντων το κομμουνιστικό κόμμα- για να φυλαχτεί από τους συνειδητούς προβοκάτορες και πράκτορες του εχθρού.

Ποια μπορεί να είναι τα αποτελεσματικά εκείνα κόσκινα που πρέπει να χρησιμοποιήσει το κόμμα και το κίνημα σε συνθήκες νόμιμης δράσης, για να μην περάσουν καθόλου μες στις γραμμές του ή να ανακαλυφθούν και πεταχτούν έγκαιρα από αυτές τις γραμμές όλοι οι ύπουλοι συνειδητοί εχθροί του; 

Πώς πρέπει να δράσει ένα κομμουνιστικό κόμμα, ώστε να μην φτάνουν ποτέ τόσο εύκολα, όσο οι περί ων ο λόγος Δανίκες και Θεοδωρικάκοι, ούτε στην ηγεσία του κόμματος και της νεολαίας του, ούτε βέβαια στην κεντρική εφημερίδα του ως προβεβλημένα μάλιστα δημοσιογραφικά της στελέχη; 

Στην περίπτωση του κομμουνιστικού κόμματος της Ελλάδας στο οποίο έδρασαν αυτά τα δυο υποκείμενα, μια εξήγηση που μπορεί να δοθεί για το γεγονός ότι αυτό δεν κατάλαβε εγκαίρως με ποιους είχε να κάνει, είναι ότι ευθύνεται σε μέγιστο βαθμό η ρεβιζιονιστική εκφυλιστική πορεία που ακολουθήθηκε μετά το πραξικόπημα του 1956 και τη λικβινταριστική κατηφόρα που αυτό το πραξικόπημα έφερε. 

Η προσπάθεια μετά το 1974 για τη μαζικοποίηση των νόμιμων κομματικών γραμμών, σε συνθήκες όπου στις γραμμές της ηγεσίας δρούσαν διάφορες φράξιες προσωπικών συμφερόντων και επιδιώξεων ηγετικών στελεχών, που αναδείχτηκαν από τα γεγονότα του 1956, στις συνθήκες του ενθουσιασμού της κομματικής βάσης για τα θεαματικά οργανωτικά αποτελέσματα των πρώτων μεταπολιτευτικων χρόνων, χαλάρωσαν μέχρις αδράνειας όλα τα φίλτρα κι όλα τα κόσκινα που θα κρατούσαν μακριά, πολύ μακριά ή θα ξεμασκάρευαν εγκαίρως τον κάθε Δανίκα-ή Θεοδωρικάκο. 

Κάτι χειρότερο: οι συνειδητοί, όπως τώρα υποθέτουμε, αυτοί πράκτορες του ταξικού εχθρού στις γραμμές του κομμουνιστικού κόμματος ήξεραν εν αρχής ποια είναι τα πλέον διαβρωμένα από τον οπορτουνισμό, τα πιο καριερίστικα και ποταπά στοιχεία της ηγεσίας και εξαρχής προσκολληθηκαν σαν στρείδια στις κλίκες και στους μηχανισμούς αυτών ακριβώς των υποκειμένων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεοδωρικάκος ήταν άνθρωπος του Φαράκου ούτε ότι ο Δανίκας πήγαινε πακέτο στην υπονόμευση του κινήματος από κοινού με τη διαβόητη (μετέπειτα ξεμασκαρεμένη ανοιχτή γενιτσαρίνα και έμμισθη υπάλληλο στην υπηρεσία του ευρωιμπεριαλισμού) Μαρία Δαμανάκη... 

Αηδιαστικές, σιχαμερές και πνιγηρές οι αναμνήσεις από τα πρόσωπα αυτά που μας πλήγωσαν όλους αφάνταστα, παίζοντας το μπιλιάρδο τους στις πλάτες μας και κάνοντας κλωτσοσκούφι τα οράματα και τα ιδανικά μας.