Του Γ. Γ. Ας κάνουμε την παρακάτω υπόθεση εργασίας, όσο εξωπραγματική και αν φαίνεται.
Να υποθέσουμε ότι την επόμενη βδομάδα είχαμε εθνικές εκλογές και τα αποτελέσματα που προκύπτουν δείχνουν διπλασιασμό της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ με την μέχρι τώρα εξωκοινοβουλευτική αριστερά να αποκτά κοινοβουλευτική ομάδα.
Θα σταματούσαν ή έστω θα μετρίαζαν τις απίστευτες εικόνες που παρακολουθούμε κάθε φορά που υπάρχει ένα έντονο καιρικό φαινόμενο όπως σήμερα;
Θα ήταν ικανή η ενισχυμένη αριστερή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, να υποχρεώσει την όποια κυβέρνηση να διαθέσει πόρους για αντιπυρική προστασία, να κατασκευάσει αντιπλημμυρικά, αντιδιαβρωτικά έργα;
Θα είχε την δυνατότητα να ακυρώσει τα τεράστια κονδύλια που δίνουμε για πολεμικούς εξοπλισμούς, ώστε αυτά να διατεθούν για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους;
Θα μπορούσε να ανακόψει την ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων και να φέρει αποτελέσματα όπως αυτά που έφερε ο αγώνας των ντελιβεράδων ο οποίος κουρελόχαρτο το τερατούργημα Χατζηδάκη;
Θα υποχρέωνε την δικαστική εξουσία να μην κλείνει τα μάτια και να αναγκάζει να λογοδοτούν τα αστυνομικά όργανα που στήνουν σκευωρίες, όπως αυτές που αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες σε βάρος μελών του Ρουβίκωνα, της βασανισμένης από μπάτσους οικογένειας Κατή, στα Σεπόλια κλπ;
Θα έβαζε φρένο στις κίτρινες φυλλάδες που διαφημίζουν χριστιανικά "θαύματα" και θα μπουζούριαζε ρασοφόρους που ισχυρίζονται ότι με τον "Τίμιο Σταυρό" τους, έχουν την δυνατότητα να κάνουν τυφλούς να αποκτούν την όραση τους και παραπληγικούς να περπατάνε;
Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά παρόμοια ερωτηματικά. Το θεωρώ όμως πλεονασμό και φυσικά οι δικές μου απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα είναι ένα κατηγορηματικό όχι.
Και κάτι άλλο, προς επίρρωση των απόψεων μου. Μόλις αποκτήσω εκτυπωτή, γιατί ο παλιός χρεοκόπησε, θα σκανάρω κάποια αποσπάσματα από το καταπληκτικό βιβλίο του Γιώργου Ρούση "Ο Μύθος της ελεύθερης βούλησης της πλειοψηφίας". Είναι ότι το καλύτερο έχει γραφτεί κατά την γνώμη μου σαν απάντηση στους οπαδούς του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Κι αυτό γιατί δεν αρκεί να ξέρουμε ότι κάθε κράτος είναι στην ουσία του δικτατορία της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής, αλλά πρέπει και να συνειδητοποιήσου ότι στα πλαίσια της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας, δεν υπάρχει πραγματικά ελεύθερη βούληση μια και ο ίδιος ο καπιταλισμός διαμορφώνει ανελεύθερες ατομικότητες.
Προφανώς αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση, αλλά πιστεύω ότι τα αποσπάσματα από το βιβλίο - μελέτη του Γ. Ρούση, που θα παραθέσω με την πρώτη ευκαιρία, θα δώσουν τροφή για σκέψη.
Δημοσίευση σχολίου