Του Γ. Γ.
Μικρή αλλά ευημερούσα, η πόλη βρίσκεται στη Θεσσαλική πεδιάδα, σε απόσταση 26 χιλιομέτρων από το σημαντικό στρατιωτικό κέντρο που ήταν τότε τα Τρίκαλα. Κατά τη νύκτα της 11ης προς τη 12η Δεκεμβρίου επετέθησαν εναντίον της τέσσερεις ταξιαρχίες πεζικού και ένα σύνταγμα ιππικού του Δ.Σ.Ε. Η άμυνα των θέσεων αντιστάσεως κράτησε μέχρι τέλους, αλλά η πόλη κατελήφθη ολόκληρη την ίδια εκείνη νύκτα.
Δημιουργήθηκε αναστάτωση άνευ προηγουμένου.
Έτσι, οι επιτεθέντες παρέμειναν οι αδιαμφισβήτητοι κύριοι της πόλεως επί 18 ώρες. Έπειτα από αυτές, χρειάσθηκε αγώνας δέκα ωρών για να εγκαταλείψουν την πόλη.
Ο ψυχολογικός αντίκτυπος ήταν τρομερός. Ήταν η πρώτη φορά που μια πόλη που βρισκόταν σε πεδιάδα κατελαμβάνετο και εδηούτο από τους αντάρτες. Δεν αισθανόταν πλέον κανείς ασφαλής παρά μόνον στις μεγάλες πόλεις. Το χειρότερο ήταν ότι αυτά συνέβαιναν μετά τη νικηφόρο επίθεση του θέρους, μετά από τις επικίνδυνες αποτυχίες του φθινοπώρου".
Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του "Φωτιά και Τσεκούρι"
Μετά την γιγάντωση και τις νίκες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το πανικόβλητο αστικό πολιτικό προσωπικό, εκμεταλλευόμενο τις κοινές ανησυχίες που είχαν και οι ξένοι προστάτες του μπροστά στον «επαπειλούμενο κομουνιστικό κίνδυνο», δέχεται μια τεράστια στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τους Αμερικάνους.
Αρχικά, το Μάρτη του 1947, με το «Δόγμα Τρούμαν» που σύμφωνα με τον εμπνευστή του «εάν η Ελλάδα –σ.σ. που αυτή την εποχή ο εμφύλιος πόλεμος ήταν στην κορύφωση του-και η Τουρκία δεν λάμβαναν τη βοήθεια, τότε ήταν αναπόφευκτο να πέσουν στον κομουνισμό κι αυτό θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για όλη την περιοχή» και λίγο αργότερα στις 5 Ιούνη του 1947, με το σχέδιο Μάρσαλ.
Αυτοί, λοιπόν, που κατηγόρησαν στην συνέχεια σαν "ξενόδουλους" τους κομμουνιστές, εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες τους για διαιωνίσουν το κλεπτοκρατορικό καθεστώς τους στους ξένους προστάτες τους. Και οι ελπίδες τους αυτές δεν διαψεύστηκαν.
Η βρετανική στρατιωτική αποστολή που ήρθε στην χώρα μας, υπό τον στρατηγό Στιούαρτ Μπ. Ρόλινγκς. είχε αναλάβει την ευθύνη να οργανώσει τις ένοπλες κυβερνητικές δυνάμεις.
Μέσα στην Καρδίτσα, ο αντίπαλος διέθετε αξιόλογες δυνάμεις. Συγκεκριμένα: υπήρχε έδρα Στρατηγείου Εθνιφρουράς, με ένα τάγμα, μια διλοχία πεζικού, τρείς ίλες ιππικού, ένα τάγμα εθνικής άμυνας (Μ.Ε.Α.), ίλη αρμάτων μάχης με 9 τανκς και σημαντική δύναμη πυροβολικού. Δίχτυ με αλληλοϋποστηριζόμενες οχυρώσεις-αντιστάσεις ήταν απλωμένο μέσα και τριγύρω από την πόλη.
Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία. Ο κυβερνητικός στρατός υπέστη σοβαρές απώλειες και ο ΔΣΕ κατάφερε να αποκομίσει πολλά λάφυρα και να πραγματοποιήσει αρκετές στρατολογίες.
(Εκθεση του στρατηγού Τζέιμς Βαν Φλιτ, αρχηγού της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, αναφέρει ότι μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη του 1948 είχε δοθεί στην Ελληνική κυβέρνηση βοήθεια ύψους 260 εκατομμυρίων δολαρίων, υπό την εξής μορφή: 6 κανονιοφόροι, 143 αεροπλάνα, 7.000 βόμβες, υγειονομικός εξοπλισμός, 10.142 οχήματα, 3.890 όλμοι και πυροβόλα, 97.000 μικρά όπλα, 43.399 ελαστικά, 3.956.629 βλήματα πυροβολικού και βλήματα όλμων, 280.462.392 σφαίρες, 1.450.000 στολές, 185.294.600 συσκευασίες ατομικής τροφής, 8.650 ημίονοι, 50.681 τόνοι ζωοτροφών, 26.364.610 γαλόνια βενζίνη και 4.279 ασύρματοι).
(Και εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Από τότε και μέχρι σήμερα η Δεξιά σ' αυτό έμεινε ίδια και απαράδεκτη. Σε όλους, λοιπόν τους "υπερπατριώτες" να αφιερώσουμε την σχετικά πρόσφατη δήλωση υποτέλειας και ραγιαδισμού, του προέδρου της βουλής, Κωνσταντίνου Τασούλα, -άλλος κραγμένος αντικομμουνιστής κι αυτός- προς τον Αμερικανό Γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ: «Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια». (Με την ευκαιρία ανεβάσαμε και το σχετικό βίντεο, για κάποιον που θα θεωρήσει ότι είναι απίστευτη αυτή η δήλωση)
(Κάποια στιγμή, θα κάνουμε μια ανάλαφρη ανάρτηση με περιστατικά για το πόσο απίστευτα ξεφτιλισμένα δουλικά ήταν οι αστοί πολιτικοί. Είναι γνωστό, ας πούμε ότι ο αρχηγός της αμερικανικής οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα Πολ Πόρτερ, το 1947 πλάκωσε στα χαστούκια δημόσια τον υπουργό Συντονισμού Στέφανο Στεφανόπουλο, και αυτός για να του ζητήσει συγνώμη, γιατί τον εκνεύρισε σε σημείο να τον χαστουκίσει, χάρισε στη σύζυγό του ένα πανάκριβο διαμαντένιο περιδέραιο.
Επίσης είχε γίνει σάλος στα επόμενα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το 1950-51, όταν είχε γίνει γνωστό ότι ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζον Πιουριφόυ είχε διατάξει δυο υπουργούς της κυβέρνησης του Νικόλαου Πλαστήρα, να του πηγαίνουν τις γυναίκες τους να τις "πηδάει" και να περιμένουν έξω από το κτίριο της Πρεσβείας, για να τις μεταφέρουν μετά σπίτια τους.
Ανάλογα "πιπεράτα" περιστατικά υπάρχουν αρκετά και στις αρχές τις δεκαετίας του '60 με πρωταγωνιστή τον Ελληνοαμερικάνο πράκτορα της CIA Τομ Καραμεσίνη, που τότε ήταν διοικητής της ΚΥΠ).
Αυτό ποια που ξεπέρασε κάθε όριο, ήταν όταν ο επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα, στρατηγός Ρόλινγκς, έκανε ένα απίστευτο καψόνι σε όλη την ηγεσία του λεγόμενου "Εθνικού Στρατού":
ΤΟ ΚΑΤΟΣΤΑΡΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ
Ο βρετανός αυτός καραβανάς με το αποικιακό πνεύμα του πρώτο του μέλημα ήταν να γελοιοποιήσει δημόσια τους Ελληνες στρατηγούς για να συνειδητοποιήσουν ότι από δω και πέρα πρέπει να είναι πιστά σκυλάκια του.
Το καλοκαίρι του 1946, λοιπόν, διοργάνωσε, υποτίθεται, μια αθλητική τελετή στο Παναθηναϊκό στάδιο της Αθήνας. Εκεί και καθώς το στάδιο ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο «υπεχρέωσε τους παριστάμενους Έλληνας Στρατηγούς να αγωνισθώσιν εις τον δρόμον των 100 μέτρων, ίνα δια της προσωπικής των ταύτης συμμετοχής εις το αθλητικόν στίβον, τονίσωσι την σημασίαν του αθλητισμού, ενώ εις την πραγματικότητα επετυγχάνετο η μείωσις του κύρους τούτων, ενώπιον του Στρατού και του Λαού».
Εβαλε δηλαδή τους Ελληνες Στρατηγούς, όλοι τους πάνω απ' τα εξήντα να μείνουν μόνο με τα εσώρουχά τους και να τρέξουν στα 100 μέτρα μαζί με τους φαντάρους. Αγύμναστοι αυτοί οι καραβανάδες, με τις τις κοιλίτσες και τα ρευματικά τους, .... καταλαβαίνεται.
Χαμός στους θεατές, ρεντίκολο των σκυλιών οι στρατηγοί.
«…. Μύρια δε όσα πικρόχολα σχόλια ηκούσθησαν εις βάρος των, και οι ευφυολόγοι εύρον εκτάκτως λεπτόν θέμα δια την δημιουργίαν φαιδρών αστείων λογοπαιγνίων...». έγραφαν οι φυλλάδες την επομένη.
Ο Βρετανός, αποικιοκράτης καραβανάς, έκανε αυτή την ενέργεια, για να ξεφτιλίσει τους στρατηγούς δημόσια και να δείξει στους πάντες ποιος είναι το αφεντικό.
Το βιβλίο "ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ -Το αποκαλυπτικό χρονικό των ξένων επεμβάσεων στην Ελλάδα
(1944 – 1974)" του Τζων Φρήμαν περιέχει σπαρταριστά περιστατικά και κάποια στιγμή θα κάνω αναφορά σε κάποια απ' αυτά.
Να σημειώσω εδώ ότι δεν γνωρίζουμε αν είναι υπαρκτό πρόσωπο ο Τζων Φρήμαν. Το βιβλίο παρουσιάζετε ότι "περιέχει έρευνα επιτελείου συντακτών του περιοδικού Επίκαιρα υπό την διεύθυνση του Τζων Φρήμαν", αλλά πίσω απ' αυτό το όνομα φημολογείται ότι κρύβετε ο τότε εκδότης και διευθυντής του περιοδικού Γιάννης Πουρνάρας. Ηταν πάντως ένα ενδιαφέρον περιοδικό για την εποχή του. Σταμάτησε να κυκλοφορεί το 1983 και κάποια στιγμή που επανεκδόθηκε με νέα διεύθυνση, δεν είχε καμιά σχέση μ αυτό που ήταν αρχικά.
Γμτ, παρασέρνομαι. Να επανέλθουμε στο θέμα μας
Τη νύχτα, λοιπόν της 11 προς 12 Δεκέμβρη 1948 δυο στρατιωτικοί ηγέτες του ΔΣΕ, που συνδεόταν με μακρά φιλία από την εποχή του ΕΛΑΣ, ο Χ. Φλωράκη (Γιώτη) και την 2η Μεραρχία με διοικητή τον Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή), ήταν οι στρατιωτικοί αρχηγοί των δυνάμεων του ΔΣΕ που επιχειρούν την κατάληψη της Καρδίτσας.
Συμπληρωματικά με το αναλυτικό σχετικό δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη", να προσθέσουμε πώς περιγράφει τα γεγονότα στο βιβλίο του «Αντάρτες στ’ Άγραφα (1946-1950)» ο Τάκης Ψημμένος που έλαβε μέρος στην μάχη σαν νεαρό ανταρτόπουλο που ήταν τότε.
Πολλά κτίρια και καταστήματα είχαν μεταβληθεί σε μικροαντιστάσεις από μάυδες. Μερικές άλλες βασικές αντιστάσεις καλά οχυρωμένες στην παρυφή της πόλης (στο σιδηροδρομικό σταθμό, στο εργοστάσιο κεραμοποιίας και στο σταθμό επιβητόρων) προβλεπόταν ότι τα τμήματά μας θα δυσκολευτούν να τις κάμψουν και θα χρειαστούν πολλές και συνδυασμένες προσπάθειες.
Οι τελευταίες πληροφορίες που είχαμε έλεγαν ότι ο αντίπαλος, πριν από δυο-τρεις βδομάδες, ενίσχυσε ιδιαίτερα ολόκληρη την εξωτερική περίμετρο της πόλης. Κατασκεύασε περίπου 20-25 οχυρά (πυργίσκους με πολυβολεία) με σιδηρομπετόν, εξασφαλίζοντας έτσι σταθερή γραμμή άμυνας, που πρόβλεπε συντονισμό με πυρά φραγμού.
Τα έξοδα για την κατασκευή αυτών των οχυρών έπεσαν στους ώμους των κατοίκων της πόλης με «εισφορές», δηλαδή με αναγκαστικό χαράτσι που τους επέβαλαν οι αρχές.
Έξω από την Καρδίτσα, στους Σοφάδες-Φίλια-Καλιφώνι-Σέκλιζα-Παπαράτζα-Παλιόκαστρο-Φανάρι-Μουζάκι, υπήρχε στον κάθε χώρο δύναμη από λόχο μέχρι τάγμα. Επίσης σε όλες τις γέφυρες έξω από την πόλη υπήρχαν δυνάμεις οχυρωμένες με περίμετρο συρματοπλεγμάτων και ναρκοπέδια. …
Η επιχείρηση καθορίστηκε ν’ αρχίσει στις 21 η ώρα της 11 του Δεκέμβρη 1948 στην πόλη. Την ίδια ώρα έπρεπε να εκδηλωθεί ταυτόχρονα επίθεση ενάντια στα οχυρά αντίστασης που βρισκόταν έξω, στην περίμετρο. Η δεύτερη φάση της επιχείρησης προβλεπόταν ν’ αρχίσει το βράδυ της 12 προς 13 του Δεκέμβρη. Η διαταγή όριζε ότι στις 02:00 η ώρα της 13 του Δεκέμβρη πρέπει ν’ αρχίσει η αποχώρηση από την πόλη…
Πριν ακόμα πάει η ώρα 9, εκδηλώθηκαν τα πρώτα πυρά. Άρχισαν από τη Φαγάνα, στη Παπαράτζα και κατόπι στην Κόκκινη Εκκλησιά… Οι αντιστάσεις του αντίπαλου η μια μετά την άλλη κάμπτονται και τα τμήματα του ΔΣΕ προχωρούν προς το κέντρο…
Μια αμαξοστοιχία προσπαθεί να φύγει προς τους Σοφάδες και πέφτει στα χέρια των τμημάτων της ΙΙ Μεραρχίας. Η μάχη στο σταθμό κράτησε μέχρι το μεσημέρι της 12 του Δεκέμβρη, οπότε καταλήφθηκε. … Πιάστηκαν περίπου 80 αιχμάλωτοι, ενώ εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες κρύβονται σε ταβάνια σπιτιών και αλλού για να αποφύγουν τη σύλληψη.
Ο Σταθμός Επιβητόρων έπεσε στα χέρια του ΔΣΕ, αργότερα, όμως, ο αντίπαλος τον ανακατέλαβε με την υποστήριξη τανκς, που έφερε επιτόπου.(…)
Όλη τη μέρα, στις 12 του Δεκέμβρη, συνεχίζονται οι συγκρούσεις με ένταση γύρω στο κέντρο της πόλης. Η αντίσταση του αντίπαλου έχει περιοριστεί τελικά στην Υπ/ση Χωροφυλακής - Άρνη - Φυλακές-Πλατεία και υποστηρίζεται από ισχυρή δύναμη τανκς.
Από Λάρισα και Τρίκαλα, κινούνται διαρκώς ενισχύσεις του κυβερνητικού στρατού για να μπουν στη Καρδίτσα. Τρεις λόχοι του, που με συνοδεία τανκς κινήθηκαν από Τρίκαλα-Μουζάκι, χτυπήθηκαν απ’ την πλαγιοφυλακή του ΔΣΕ, καθηλώθηκαν και τελικά αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη βάση τους.
(σ.σ. επικεφαλής του ουλαμού αρμάτων που έσπευσε για βοήθεια από τη Λάρισα μέσω Τρικάλων ήταν ο ίλαρχος Στυλιανός Παττακός, από τους πρωτεργάτες της χούντας του 196).
Στις 13/12 οι αντάρτικες δυνάμεις αποσύρθηκαν από την πόλη. Η κατάληψη της Καρδίτσας ήταν από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις του ΔΣΕ και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του στρατηγού του κυβερνητικού στρατού Ζαφειρόπουλου: «Η επίθεση κατά της Καρδίτσης είναι η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια των τμημάτων του ΚΓΑΝΕ και ταυτοχρόνως η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια του ΔΣΕ κατά κατοικημένου τόπου εις ολόκληρον την Ελλάδα… Η ορμητικότης των τμημάτων ήτο πολύ καλή και διακρίθησαν αι μαχήτριαι γυναίκες, αίτινες έδρασαν με φανατισμόν μεγαλύτερον του ανδρικού. Τα στελέχη απέδειξαν μεγάλην βελτίωσιν εις την τεχνικήν του αγώνος. Η αποχώρησις των συμμοριακών τμημάτων εν ημέρα και επί εδάφους πεδινού υπό την άμεσον επίδρασιν της Αεροπορίας έγινε με συνοχήν και τάξιν».
Δημοσίευση σχολίου