Ο καταξιωμένος εικαστικός δημιουργός σε συνέντευξη του τόνιζε: «Πάντα είχα ένα "πιστεύω" που έβγαινε από τα βιώματά μου. Δεν εντάχτηκα στο "συρμό". Εκανα το δικό μου, το καθημερινό, που δεν τελειώνει ποτέ. Η καθημερινότητα με εμπνέει. Η πραγματικότητα μεταμορφώνεται. Η επανάληψη δεν είναι απομίμηση. Είναι η επανάληψη του διαφορετικού, της αιώνιας επανόδου. Τα επίπεδα χρώματα εκφράζουν το φως που είναι από πίσω. Το φως που "χαϊδεύει" τη σκιά».
Ο Αλέκος Φασιανός υπήρξε ένας παραγωγικότατος δημιουργός, του οποίου το πολυάριθμο έργο διακρίνεται για την απολύτως προσωπική θεματολογική και αισθητική «ταυτότητα» και με ένα σπάνιο χάρισμα: μια ιδιότυπη ικανότητα να «αφηγείται» δραστικά, σχεδόν «θεατρικά», διάφορες ιστορίες, παρά τη φαινομενικά απλή γραμμικότητα των μορφών που σχεδιάζει, την αφαιρετικότητα, την ολιγοχρωμία και συχνά τη μονοχρωμία των πινάκων του.
Ο Α. Φασιανός χαίρεται τα απλά πράγματα. Το φως, τον ήλιο, τη θάλασσα, τα μυρωδικά φυτά, τα φρούτα, τα πετούμενα του ουρανού, τα δέντρα, τα λουλούδια στη γη και σε βάζα. Τα χαίρεται, τα γεύεται, μα και τα εικονοποιεί, αναρωτώμενος «μήπως είμαι τρελός για την εποχή μας;», όπως σημείωνε η Αρ. Ελληνούδη σε ένα κείμενο της στον "Ριζοσπάστη".
________
Της Αλέκας Ζορμπαλά
Κουράστηκε να ταξιδεύει με τα χρώματα και έτσι, εχθές, έφυγε ένας κοσμοκαλόγερος, που αγάπησε, όσο κανείς, τον Άνθρωπο, τη Φύση, το Φως.
Έζησε, με ένα τρόπο ιδιόρρυθμο, μια διαρκή έκρηξη ελευθερίας
Πάντα τα πουλιά πετάνε
Πάντα ανεμίζουν τα κασκόλ των ανδρών
Πάντα ένας ποδηλάτης, ή ένα πλοίο σε ένα ταξίδι της χαράς και της ζωής.
Τόσο αναγνωρίσιμος, που πια παίρνει τα χαρακτηριστικά του λαϊκού ζωγράφου, αυτός ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της παραστατικής ζωγραφικής.
Τόσο "παιδικός" και "αφελής" που έγινε εμβληματικός.
Έχε γειά Αλέκο!
Το κόκκινο φουλάρι σου θα φτερουγίζει πάντα στις καρδιές μας.
Έργα
● Ο Γαμπρός και η Νύφη
για ένα ζευγάρι, που τόσο αγάπησε.
Λάδι, με τα λατρεμένα του χρώματα, το κόκκινο και το μπλε
● μια ασυνήθιστη νεκρή φύση σε λάδι, καρπούζι, καρότα, τριαντάφυλλα, και δύο μελισσούλες όμως να πετάνε, γιατί πάντα θα υπάρχει και η ζωή
● Ο Χρυσάωρ
ο καβαλάρης, ο γεννημένος με το χρυσό σπαθί, με το άλογό του, τον Πήγασο καλπάζοντας προς τον ήλιο. Παιδιά και οι δύο της Μέδουσας και του Ποσειδώνα.
μια τεχνική με φύλλα χρυσού σε συνδυασμό με καθοριστικές χρωματικές πινελιές.
*****
Παραθέτουμε το βιντεάκι που μας έστειλε μια καλή αγαπημένη μας φίλη και καθημερινή επιστολογράφος
"Ο άγνωστος Αλέκος Φασιανός στην πιο σπάνια εξομολόγηση του μιλά για τον Αρη Βελουχιώτη «που ειχε τη φήμη, όπως λέει του δίκαιου ανθρώπου» «Οι αντάρτες, έλεγε, φτάνει που βρίσκονται στην εποχή της καρδιάς μου», σημειώνει στο κειμενάκι που το συνοδεύει
Δημοσίευση σχολίου