Λίγες οι αναλογίες, πολλές οι διαφορές!... (Σκέψεις πάνω σε ένα άρθρο του κ. Αρτέμη Ψαρομηλίγκου για τα γεγονότα των ημερών μας)

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Σήμερα στην ιστοσελίδα μας αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Ντοκουμέντο" ένα άρθρο σχετικό με την πολεμική κρίση της Ουκρανίας. 
Σκοπός του άρθρου είναι να δείξει τις ιστορικές ομοιότητες του σημερινού εκβιασμού που επιχειρήθηκε εκ μέρους των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στους Ρώσους ανταγωνιστές τους και που οδήγησε στην εισβολή των Ρώσων ιμπεριαλιστών στην Ουκρανία, με την κρίση των πυραύλων στην Κούβα το 1962. 

Αυτό το άρθρο του  δημοσιογράφου κυρίου Aρτέμη Ψαρομήλιγκου,  είναι παρμένο από τη στήλη των αναλύσεων του σημερινού φύλλου της γνωστής ΣΥΡΙΖΑϊκής κυριακάτικης εφημερίδας, στη σελίδα 16. Και συνδυάζει ορισμένες γενικες αλήθειες (π.χ. το γεγονός ότι καμία υπερδύναμη δεν δέχεται πυρηνικό ή άλλο εκβιασμό στα σύνορά της από τον ανταγωνιστή της) με κάποια εντελώς λανθασμένα ιστορικά συμπεράσματα γύρω από τη στάση της ΕΣΣΔ, της Κούβας και της Κίνας το 1962. 

Η Κούβα ήταν μια χώρα όπου το 1962 η νικηφόρα αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική επανάσταση του 1956-1959 διακήρυξε το πέρασμα της στο στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η Κούβα είχε ήδη δεχτεί εισβολή Αμερικάνων μισθοφόρων το 1961, την οποία και τσάκισε μόνος του ο Κουβανικός επαναστατικός στρατός, χωρίς καμία σοβιετική ανάμιξη. 

Επίσης, στα 1962 η ΕΣΣΔ του Χρουστσόφ, όσο κι αν ήδη είχε εκτεθεί αρνητικά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με τις μυστικές εκθέσεις ιστορικής απάτης, με το 20ο και το 22ο συνέδριο και με τους πρόστυχους εκβιασμούς της εναντίον της ΛΔ της Αλβανίας, ωστόσο ακόμη δεν είχε έρθει σε ρήξη με τη Λαϊκή Κίνα, ενώ δεν αμφισβητείτο ακόμη ανοιχτά από κανέναν ότι το κοινωνικό σύστημά της παρέμενε σοσιαλιστικό. 

Κανένας ακόμη δεν είχε μιλήσει το 1962 για τη συντελούμενη καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, πολύ δε περισσότερο για το σοσιαλιμπεριαλισμό των ρεβιζιονιστών ηγετών του Κρεμλίνου. 
Εναντίον του ρεβιζιονισμού στην πολιτική της σοβιετικής ηγεσίας στρέφονταν ακόμη οι όποιες κατηγορίες των Αλβανών και των Κινέζων κομμουνιστών, ελπίζοντας σε θετική αλλαγή της γραμμής της. Κι αυτές οι λιγοστές καταγγελίες δεν ήταν ακόμη ανοιχτά διατυπωμένες, με εξαίρεση τη γενναία ανοιχτή καταγγελία του Ενβέρ Χότζα, μέσα στο Κρεμλίνο, το Νοέμβρη του 1960, και το 1961 που η Μόσχα διέκοψε επιδεικτικά τις σχέσεις της με τα Τίρανα. 

Η Κούβα ήταν επόμενο στα 1962 να επιζητεί διεθνή στήριξη όχι μόνο πολιτική, αλλά και στρατιωτική από την ΕΣΣΔ και το υπόλοιπο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτό έβλεπε τότε κι ο Κάστρο στην υπόθεση των σοβιετικών πυραύλων, που "προσφέρθηκε" να φέρει στην Κούβα η Χρουστσοφική ηγεσία της Μόσχας. 

Κι αυτό που πίστευε τότε ο Φιντέλ βρισκόταν προφανώς σε αντίθεση με όσα πραγματικά είχε στο μυαλό της η Χρουστσοφική ρεβιζιονιστική ηγεσία, η όποια -και με την απειλή των πυραύλων και με την απόσυρσή τους- παζάρευε χυδαία με τον Κένεντι και με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό συνολικά, για τη μοιρασιά των παγκόσμιων αγορών όπλων κι εμπορευμάτων, χωρίς φυσικά να δίνει στην πραγματικότητα ούτε μια δεκάρα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα των λαών ή για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό στην Κούβα και στον κόσμο. 

Αυτό δεν ήταν ορατό στην πλειοψηφία των κομμουνιστών όλου του κόσμου στα 1962, που νόμιζαν ότι ο Χρουστσόφ αποφάσισε να στηρίξει την Κούβα και μαζί της το διεθνές επαναστατικό κίνημα κι έτσι πολύ εξεπλάγησαν όταν είδαν πόσο γρήγορα αλλάζουν οι αποφάσεις της ηγεσίας της Μόσχας. 

Τότε όλα αυτά τα παζάρια και οι κωλοτούμπες δικαιολογήθηκαν μάλλον εύκολα στους πολλούς, με την επίκληση του κινδύνου μιας θερμοπυρηνικής παγκόσμιας καταστροφής, που δεν ακουγόταν καθόλου ούτε ως εξωπραγματικό ούτε ως τραβηγμένο σενάριο για συγκάλυψη των παζαριών των υπερδυνάμεων. Γρήγορα βεβαίως έγινε αντιληπτό ότι ο Χρουστσόφ και με την ιστορία των πυραύλων στην Κούβα, κι όχι μόνο με αυτήν, έπαιζε άλλα παιχνίδια, παιχνίδια ιμπεριαλιστικής ουσιαστικά ισχύος και μοιρασιάς με τον Κένεντι, και δεν "συγκρουόταν" με το αντίπαλο σύστημα για να βοηθήσει το κομμουνιστικό και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών.

 Γι' αυτό το λόγο, κι όχι επειδή επιζητούσε κανένα πυρηνικό πόλεμο, από το 1963 η επαναστατική πτέρυγα του κομμουνιστικού κινήματος που τότε την αντιπροσώπευε όχι μόνο η μικρή Αλβανία, αλλά και η μεγάλη Κίνα, άρχισε τη συστηματική δημόσια καταγγελία του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ο οποίος ήδη, είχε αρχίσει να "τα βρίσκει" στο αλισβερίσι των συμφερόντων με τις ΗΠΑ, μετά την κρίση της Κούβας.

Ήδη ετοίμαζαν από κοινού μια ιμπεριαλιστική συμφωνία για το... αποκλειστικό προνόμιο του πυρηνικού οπλοστασίου στις δύο υπερδυνάμεις. Κι αυτό θα το βάφτιζαν ύφεση και αφοπλισμό! Μήπως αυτά τα ιμπεριαλιστικά παζάρια των 2 υπερδυνάμεων δεν ήταν ο λόγος που ακόμη και η ιμπεριαλιστική Γαλλία του Ντε Γκωλ την ίδια εκείνη εποχή ξέκοψε στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, για να μην της υπαγορεύουν οι διάφοροι Κένεντι και Τζόνσον τι θα κάνει με το πυρηνικό οπλοστάσιο που και αυτή διέθετε; 

Από τη δική της πλευρά και η Λαϊκή Κίνα σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την κρίση της Κούβας κατήγγειλε ανοιχτά ολόκληρη τη γραμμή του Χρουστσόφ, μαζί και όλα τα παζαρέματα Χρουστσοφικών-Αμερικάνων, γιατί και την ίδια την Κίνα γύρευαν να την ελέγχουν οι δύο υπερδυνάμεις με τη στρατιωτική τους ισχύ είτε απειλή αλλά και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα γύρευαν να το καταστείλουν εν ονόματι της "ειρηνικής συνύπαρξης". 

Συνεπώς, "οι μαοϊκοί" κατήγγειλαν τελικά το 1963-1964 τα ιδεολογικά-πολιτικά καραγκιοζιλίκια του Χρουστσόφ, την, τουλάχιστον, τυχοδιωκτική στάση του στην κρίση της Κούβας, και μετά το 1968 και την όλη πολιτική του Κρεμλίνου ως σοσιαλιμπεριαλισμό. 

Η Κίνα απέκτησε την ατομική της βόμβα και επομένως τη στρατιωτική ανεξαρτησία της από τη Μόσχα το 1964 κι έγινε ακόμη πιο υπολογίσιμη διεθνής δύναμη.  

Κι αν ο κ. Ψαρομήλιγκος εκτιμά τη μετέπειτα άποψη του Φιντέλ Κάστρο για τα γεγονότα του 1962, που δικαιώνει τη "σύνεση" της Μόσχας να δώσει μια "λύση" ενάντια ίσως σε όσα πίστευε η Κούβα, όταν δεχόταν την εγκατάσταση πυραύλων, αυτό θα πρέπει να ερμηνευτεί από το γεγονός ότι η Κούβα προσδέθηκε στρατιωτικά στη Μόσχα μετά το 1962. 

Έστω και χωρίς τους περιβόητους πυραύλους, η Μόσχα διατήρησε τις βάσεις της στην Κούβα, επομένως η Κουβανική ηγεσία δεν μπορούσε πια να πάει κόντρα στη σοβιετική ηγεσία σε ζητήματα στρατιωτικά. Το γεγονός ότι στα 1968 η Κούβα αρχικά αντιτάχθηκε στην επέμβαση της Μόσχας στην Πράγα ήταν ένα επιμέρους επεισόδιο, που δεν άλλαξε  διόλου τη βάση των σχέσεων Αβάνας-Μόσχας. 

Το τι ταιριάζει από όλα αυτά που έγιναν το 1962 και εντεύθεν με όσα γίνονται το 2022 στην κρίση της Ουκρανίας, ας το κρίνει πια ο κάθε αναγνώστης. Αναλογίες μπορεί να αναζητηθούν και σίγουρα να βρεθούν, αλλά οι διαφορές παραμένουν τεράστιες.  Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. 

Σίγουρα η σημερινή Ουκρανία του Ζελένσκυ δεν έχει τίποτε απολύτως από τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Κούβας του 1962, της επαναστατικής εκείνης χώρας των μαχητών του Κάστρο και του Γκεβάρα. Αλλά και σε επίπεδο ιμπεριαλιστών, υπάρχουν τεράστιες διαφορές στο πώς τότε έπαιζαν τα παιχνίδια τους οι Κένεντι και Χρουστσόφ, όταν όλα εμφανίζονταν ως αντιπαράθεση σοσιαλισμού-καπιταλισμού με τη σημερινή εικόνα ενός σάπιου πέρα ως πέρα καπιταλιστικού κόσμου, που π. χ. οι ΗΠΑ θα ήταν ικανές ακόμη και να πατήσουν το κουμπί και τον κάψουν ολόκληρο, αρκεί να μην τις εκτοπίσουν ολότελα  από την πρωτοκαθεδρία, όλες οι άλλες -οι πολυάριθμες ανταγωνιστικές τις δυνάμεις- δράκοντες ή αρκούδες, αλλά και τα γνωστά εντελώς άσπονδα "φιλικά" τους ευρω- πολιτισμένα τσακάλια... 

Άλλωστε όλοι τους ανταγωνίζονται ανοιχτά και αδίστακτα μεταξύ τους, χωρίς κανένας από δαύτους  να επικαλείται πια ούτε ένα ίχνος σοσιαλιστικής προκάλυψης των σχεδίων του. Όλοι την "αγορά" και το χρήμα προσκυνούν και στην αρπαγή του παγκόσμιου πλούτου στοχεύουν, με κάθε μέσο...                                         

Επίσης  το άρθρο του κυρίου Ψαρομήλιγκου πρέπει να κριτικαριστεί και για μια ακόμη πλευρά του. Τον τρόπο με τον οποίο κλείνει, κάνοντας μια σύγκριση της στάσης της ΕΣΣΔ του 1939 με τη στάση της σημερινής Ρωσίας απέναντι σε μια στρατιωτική απειλή. Για κανέναν αναγνώστη που ξέρει κάπως την ιστορία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η τελευταία φράση του άρθρου του κ. Ψαρομηλίγκου ("Δεν γνωρίζω καμιά υπερδύναμη που θα δεχόταν να ακονίζεται μπρος στα μάτια της το σπαθί που θα της πάρει το κεφάλι. Κυρίως αν την τελευταία φορά που το επέτρεψε (1939) είχε 27.000.000 νεκρούς. "). 

Εδώ ο κ. Ψαρομηλίγκος, εκτός του ότι συγκρίνει χώρες με εντελώς ανόμοια κοινωνικά συστήματα (Σοσιαλιστική ΕΣΣΔ του Στάλιν-καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν), αλλοιώνει ολότελα τα ίδια τα πραγματικά ιστορικά  γεγονότα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου. 

Η ΕΣΣΔ, που πράγματι έχασε 27 εκατομμύρια στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, για να συντρίψει τη φασιστική πανούκλα, φυσικά και δεν επέτρεψε σε κανέναν απολύτως ιμπεριαλιστή, το 1939, να ακονίζει το σπαθί του στο κεφάλι της ή πίσω από τις πλάτες της. Το αντίθετο έπραξε η σοσιαλιστική τότε χώρα  των Σοβιέτ, που φυσικά δεν ήταν διόλου η υπερδύναμη του 1962-1991: απομάκρυνε έντεχνα αυτό το απειλητικό ξίφος για δύο χρόνια, προς μεγάλη λύπη των δυτικών τσακαλιών τα οποία έκαναν πλάτες κι έδωσαν το μέταλλο σε εκείνους που είχαν φτιάξει και τροχίσει  αυτό το ξίφος. Έτσι πρώτοι εκείνοι, οι δυτικοί λύκοι δοκίμασαν το ξίφος του χιτλερισμού στα πλευρά τους, και όχι η ΕΣΣΔ. 

Καλά να πάθουν, κύριε Ψαρομήλιγκο! Δεν συμφωνείτε;  Όμως πού κολλάει αυτή η ιστορική αλήθεια με τις διαπιστώσεις σας; Και κυρίως πού κολλάει ο μεγάλος πατριωτικός αντιιμπεριαλιστικός-αντιφασιστικός αγώνας του Σοβιετικού κράτους φρουρίου τότε της παγκόσμιας επανάστασης με μια χώρα σαν την τωρινή Ρωσία, στην οποία κυριαρχούν πλέον οι ολιγάρχες του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα, έστω κι αν ο ανοιχτός φασισμός των Ουκρανών ηγετών- αντιπάλων της Μόσχας, ηγετών που είναι σκέτα πιόνια τής Ουάσιγκτον γίνεται ένα καλό άλλοθι και πρόσχημα για τη μορφή που παίρνει η σύγκρουση  της καπιταλιστικής Μόσχας με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Ουάσιγκτον; Έτερον-εκάτερον!  

Και καθήκον των κομμουνιστών και των λαών όλου του κόσμου είναι να δουν την αλήθεια και να χτυπήσουν αποτελεσματικά όλους τους εχθρούς τους: ιμπεριαλιστές και φασίστες κάθε μάρκας, ανοίγοντας ξανά το δρόμο της Οκτωβριανής Επανάστασης, που τόσο άδικα ανακόπηκε, εδώ και πολλές δεκαετίες. Σε Ρωσία κι Ουκρανία, σε Αμερική κι Ευρώπη. Χωρίς άλλη καθυστέρηση...