Σαν σήμερα 11/3/1956 συνέρχεται στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η κακόφημη, «πλατιά» όπως ονομάστηκε, 6η Ολομέλεια, που απετέλεσε την κορύφωση του ρεβιζιονιστικού πραξικοπήματος στο ΚΚΕ.
Συγκλήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΣΕ και άλλων 5 Κ.Κ (Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας) για να καθαιρεθεί από γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ και από μέλος του Π.Γ της Κ.Ε ο Ν. Ζαχαριάδης καθώς και ο Β. Μπαρτζιώτας από μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και από τη θέση του Γραμματέα της ΚΕ.
Η 6η Ολομέλεια δικαίωσε μέλη της Κ.Ε που είχαν καθαιρεθεί και διαγραφεί απ’ το ΚΚΕ για αντικομματική συμπεριφορά, όπως ο Δ. Παρτσαλίδης, και το επταμελές Γραφείο της ΚΕ, που εκλέγει (Απόστολος Γκρόζος, προεδρεύων, Κώστας Κολλιγιάννης, ασκούσε καθήκοντα Γραμματέα, Σταύρος Κασιμάτης, Παναγιώτης Υφαντής, Λεωνίδας Στρίγκος, Κώστας Θέος και Πέτρος Ρούσσος), οδηγεί το ΚΚΕ στην οπορτουνιστική στροφή που χάραξε το ΚΚΣΕ μετά το 20ο Συνέδριο του εξαπολύοντας παράλληλα ένα αμείλικτο διωγμό στους πολιτικούς πρόσφυγες που βρισκόταν στην Σ.Ε και οι οποίοι έμειναν πιστοί στην επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ.
Αναλυτικά για όλη αυτή την υπόθεση διαβάζουμε σε ένα κείμενο του Μήτσου Πέτσα. Ενός πρωτοπόρου εργάτη και κομμουνιστή. Εχει δημοσιευτεί στο τεύχος 3 της Μαρξιστικής, Λενινιστικής Επιθεώρησης –ΜΑΛΕΠ- (Ηταν θεωρητικό περιοδικό της ΣΑΚΕ), τον Γενάρη 1991.
Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου γεννήθηκε στην Τασκένδη από γονείς μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Εζησε στα παιδικά του χρόνια τους διωγμούς των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων που δεν θέλησαν να αποδεχθούν το αναθεωρητικό πραξικόπημα στο ΚΚΕ. Τα γεγονότα που περιγράφει προέρχονται από στοιχεία που συγκέντρωσε διασταυρώνοντας τα σε δεκάδες συζητήσεις με επαναπατρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες.
Η αναφορά αυτή ας θεωρηθεί σαν ελάχιστος φόρος τιμής σ' αυτούς που πέρασαν τα πάνδεινα μένοντας πιστοί στις αρχές και την κομμουνιστική τους συνείδηση.
Η «6η Πλατιά Ολομέλεια»
Με απόφαση της «6ης Ολομέλειας» διορίζονταν στην ΚΟΤ οργανωτικό γραφείο, με γραμματέα το χαϊδεμένο παιδί των ρεβιζιονιστών της καθοδήγησης του ΚΚΣΕ και αρχηγό της φράξιας της ΚΟΤ, Π. Δημητρίου, γνωστό και σαν «κουτσάφτη» (ο Π. Δημητρίου στα γεγονότα της 9ης Σεπτέμβρη 1955 έχασε το ένα αυτί του, όταν κάποιος Ελληνας μπολσεβίκος του το έκοψε με τα δόντια), και μέλη του τα πιο δυναμικά στοιχεία της φράξιας.
Με το φιρμάνι του Σουλτάνου στα χέρια, έφτασε στην Τασκένδη ο περιβόητος Στρίγγος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, σέρνοντας πίσω του τον εσμό των φραξιονιστών. Σαν εκστασιασμένοι δερβίσηδες, ο Χατούρας και η παρέα του επαναλάμβαναν μόνο μια λέξη: «νικήσαμε, νικήσαμε». Η αντικομματική λύσσα τους γρήγορα μεταδόθηκε και σε άλλα στελέχη της φράξιας. Γεμάτοι θράσος προκαλούσαν τους συντρόφους, τους έβριζαν «αντισοβιετικούς», «αντιδιεθνιστές». Προκαλούσαν στους δρόμους, στη δουλιά, στα πάρκα της πόλης, στα τραμ και λεωφορεία, έκαναν αντικομματικές θορυβώδικες συζητήσεις και δείχνοντας τους συντρόφους στους ανύποπτους σοβιετικούς πολίτες έλεγαν, ότι είναι «εχθροί της Σ.Ε.».
Ολόκληρος ο μηχανισμός της διαφώτισης, επίσημα πια στα χέρια της φράξιας, μπήκε σε κίνηση. Η τοπική εφημερίδα ξαναβγήκε, οι πολύγραφοι πήραν φωτιά. Τα μεγάφωνα στις πολιτείες δούλευαν ασταμάτητα από νύχτα σε νύχτα. Παράλληλα, άρχισε από τα σοβιετικά στελέχη των αντίστοιχων κομματικών οργανώσεων, στις επιχειρήσεις και τα ινστιτούτα που δούλευαν οι σύντροφοι και σε «τέχνικουμ» όπου φοιτούσαν, μια ατέλειωτη καθημερινή πίεση για να αναγκαστούν να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας, καθώς και τη φραξιονιστική ματωβαμμένη κλίκα του Δημητρίου σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ. Το ίδιο γινόταν και από το εκλεγμένο με την απόφαση του προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ όργανο της ΚΟΤ. Η ίδια αποπνιχτική πίεση, ανακατεμένη με απειλές για «συνέπειες» από δήθεν «κατρακύλισμα στον αντισοβιετισμό». Με λίγα λόγια, απειλούσαν, ότι η μη αναγνώριση της 6ης Ολομέλειας, η οποία οργανώθηκε από τη «διεθνή επιτροπή» των 6 «αδερφών» κομμάτων, θεωρείται αντισοβιετισμός, αντιδιεθνισμός και δεν μπορεί παρά να έχει ανάλογες συνέπειες, ηθικές ή υλικές, για κείνον που θα επέμενε να μη την αναγνωρίζει.
Η ηρωική αντίσταση
Ελάχιστες περιπτώσεις δηλώσεων υποταγής στη φράξια παρουσιάσθηκαν, είτε γιατί ορισμένοι λύγισαν κάτω από πιέσεις, είτε γιατί τα υποσχόμενα αργύρια της προδοσίας ήταν δελεαστικά. Ανάμεσα σ' αυτούς τους λίγους και των δυο κατηγοριών ήταν και στελέχη της παλιάς κομματικής επιτροπής. Οι αντιπρόσωποι της λεγόμενης νέας καθοδήγησης του ΚΚΕ, Στρίγγος και Τζεφρώνης, συγκαλούν την Ολομέλεια της παλιάς Κομματικής Επιτροπής της ΚΟΤ και τους εκλεγμένους γραμματείς των Κομματικών Επιτροπών εργοστασίων και πολιτειών για ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας και να παρουσιάσουν το νέο διορισμένο Γραφείο της ΚΟΤ.
Στην Ολομέλεια αυτή η φράξια είχε εξασφαλισμένη την πλειοψηφία, γιατί, ξέχωρα από την κλίκα που διέθετε εκεί μέσα, που παλιότερα αποτελούσε τη μειοψηφία, μετά την 6η Ολομέλεια είχε καταφέρει να προσεταιριστεί (για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω) μερικά μέλη πιστά ως τότε στη ΚΕ του ΚΚΕ. Οι γραμματείς των Κομματικών Επιτροπών δεν είχαν ψήφο γιατί δεν ήταν μέλη της ΚΕ της ΚΟΤ. Δυό-τρείς από τους γραμματείς μίλησαν θαρραλέα εκεί μέσα, παρά τις συχνές διακοπές, τις ειρωνείες των σοβιετικών στελεχών που παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση, κλπ, όμως η κατάσταση δεν μπορούσε ν' αλλάξει. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αυτές οι ομιλίες ήταν το πρώτο επίσημο κουκουέδικο «ΟΧΙ» στην προσπάθεια της ρεβιζιονιστικής ομάδας του ΚΚΣΕ να επιβάλλει οπωσδήποτε στην ΚΟΤ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ τους φραξιονιστές και την παρασυναγωγή που ονομάστηκε δη Ολομέλεια.
Ακολούθησε πλατιά σύσκεψη της ΚΟΤ, που τη συγκάλεσαν οι Στρίγγος-Τζεφρώνης. Το αχτίφ αυτό, στο οποίο έπαιρναν μέρος όλα τα νεοεκλεγμένα όργανα και άλλα στελέχη, αποδοκίμασε το οργανωτικό γραφείο και τη φραξιονιστική δουλιά του στο παρελθόν. Η αποδοκιμασία ήταν τόσο έντονη, ώστε ο Στρίγγος αναγκάσθηκε να δώσει υπόσχεση στο αχτίφ, ότι η καθοδήγηση της οργάνωσης Τασκένδης θα γίνεται αποκλειστικά από τον ίδιο και τον Τζεφρώνη και όχι από το κομματικό γραφείο του Δημήτριου. Και ότι όλες οι κομματικές οργανώσεις με τα όργανα τους, που εκλέχθηκαν πριν την 6η Ολομέλεια, μπορούν να αρχίσουν την κανονική λειτουργία τους. Ταυτόχρονα δήλωσε, ότι ο ίδιος θα κατέβαινε στις συνελεύσεις να αναλύσει την απόφαση της 6ης Ολομέλειας, που καθόριζε σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ το οργανωτικό γραφείο. Ετσι το αχτίφ της οργάνωσης σημείωσε την πρώτη του επιτυχία, ανατρέποντας, έστω και προσωρινά, ένα μέρος από τη γενική προσπάθεια των φραξιονιστών στον οργανωτικό τομέα. Ομως η πολιτική σημασία αυτής της επιτυχίας ήταν πολύ μεγαλύτερη, γιατί έδειξε ότι η οργάνωση, αν και χωρίς ενιαία καθοδήγηση, ήταν έτοιμη να αντιπαραταχτεί στην επίθεση της ρεβιζιονιστικής κλίκας.
Η επιτυχία του αχτίφ καταθορύβησε τους ρεβιζιονιστές. Εγινε αυστηρή κριτική στον Στρίγγο για την υποχωρητικότητα του και τον υποχρέωσαν να διορθώσει το «λάθος» του. Τα γεγονότα που επακολούθησαν το επιβεβαιώνουν. Επειτα από το πλατύ αχτίφ, ο Στρίγγος κάλεσε σε σύσκεψη τις κομματικές επιτροπές των οργανώσεων με θέμα τυπικά μεν την προετοιμασία των συνελεύσεων στις ΚΟΒ, στην ουσία όμως για να επιβάλλει οπωσδήποτε το οργανωτικό γραφείο στην οργάνωση. 2τη σύσκεψη αυτή η οποία, όπως όλες, παρακολουθούνταν από σοβιετικούς «επόπτες», παρευρίσκονταν όλα τα μέλη του οργανωτικού γραφείου. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τις διαμαρτυρίες αρκετών στελεχών και τελικά η σύσκεψη έκλεισε χωρίς να καταλήξει σε πραχτικό αποτέλεσμα.
Επειτα από αυτό, ο Στρίγγος κάλεσε τους 13 γραμματείς των οργανώσεων των πολιτειών, παρουσία σοβιετικών και του οργανωτικού γραφείου, και προσπάθησε να τους πείσει να δουλέψουν στις οργανώσεις τους για την «ενότητα», σύμφωνα με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας, για διάδοση και κυκλοφορία του κομματικού (φραξιονιστικού) τύπου, κλπ. Δήλωσε ακόμη, ότι τα μέλη του οργανωτικού γραφείου έχουν χρεωθεί να παρακολουθήσουν τις συνελεύσεις για την ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας στις κομματικές οργανώσεις. Η τελευταία αυτή δήλωση αναιρούσε και επίσημα την προηγούμενη δήλωση, που είχε κάνει στο αχτίφ πριν λίγες μέρες μπροστά σε όλα τα εκλεγμένα όργανα της ΚΟΤ.
Οι 9 από τους 13 γραμματείς, που ήταν και εκπρόσωποι των πιο μαζικών οργανώσεων, με σύνολο πάνω από 5.000 κομματικά μελή (εδώ πρέπει να πάρουμε υπ' όψη και την μεγάλη εσωκομματική μάζα, που και αυτή με τη σειρά της υπερασπιζόταν την ΚΕ του ΚΚΕ) υπέδειξαν στον Στρίγγο να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στο πλατύ αχτίφ της οργάνωσης. Αυτός, όμως, και οι παρευρισκόμενοι σοβιετικοί προσπαθούσαν να πείσουν τους γραμματείς για το αντίθετο, οπότε ένας γραμματέας στην ομιλία του δήλωσε ότι, απηχώντας την απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας της οργάνωσης του, αρνείται να αναγνωρίσει το οργανωτικό γραφείο.
Αυτή η δήλωση αναστάτωσε το Στρίγγο και τους σοβιετικούς. Ο Στρίγγος έκανε λυσσασμένη επίθεση ενάντια στον σύντροφο αυτόν, λέγοντας του τελικά, ότι «σηκώνει το ανάστημα του ενάντια στο ΚΚΕ, ενάντια στο ΚΚΣΕ και τα άλλα αδελφά κόμματα και ενάντια στον Λένιν»!! Ακολούθησε θυελλώδικη συζήτηση και στο τέλος ο Στρίγγος αναγκάσθηκε να διακόψει τη σύσκεψη. Αυτή ήταν και η τελευταία επίσημη κοινή «σύσκεψη» των εκπροσώπων της πλειοψηφίας με τη φραξιονιστική κλίκα της ΚΟΤ και τους αντιπροσώπους της λεγόμενης νέας καθοδήγησης του ΚΚΕ.
ΕΔΩ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
+ σχόλια + 7 σχόλια
Δεν έχω επαφή με την ορολογία ρε παιδιά. Τι είναι το αχτιφ, τι σημαίνει ΚΟΤ; ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΡΓΚΩ ΣΤΟΝ ΛΑΟ.
Και μονο το γεγονος οτι αυτη την ``καταφτυστη και κακοφημη ολομελεια``συγκαλεσαν ξενες χωρες ξενα προς την Ελλαδα κομματα
Και μονο το γεγονος οτι δεν κληθηκε να παρει μερος ο ΓΓ του
ΚΚΕ Αυτα και μονο τα δυο στοιχεια θα επρεπε να αποτελεσουν αδι
ασειστα στοιχεια για το που το πηγαιναν τα ρεβιζιονιστικα καθαρ
ματα τοσο τα σοβιετικα οσο και τα ελληνικα και ιδιαιτερα αυτα που
ειχαν διαγραφει απο το κομμα στο παρελθον
Έχετε δίκαιο στο γεγονός ότι υπάρχουν όροι ξενικοί και συντομογραφίες που δεν είναι εύκολο να τους γνωρίζει εξαρχής οποίος διαβάζει ένα τέτοιο κείμενο και δεν γνωρίζει εκ των προτέρων την ιστορία και την οργάνωση του παλιού ΚΚΕ. Μερικές λέξεις, όπως ο ρεβιζιονισμός, δηλαδή η αναθεώρηση των βασικών αρχών του Μαρξισμού, είναι όροι διεθνώς χρησιμοποιούμενοι και γνωστοί γενικά. Μερικές άλλες λέξεις όπως το ακτίφ και η φράξια προέρχονται από τη ρωσική γλώσσα και είχαν περάσει αμετάφραστες στο καθημερινό λεξιλόγιο του κόμματος από τα χρόνια του μεσοπολέμου, προφανώς από τα ντοκουμέντα της Διεθνούς. Πρέπει λοιπόν να τις εξηγούμε. Στο παραπάνω κείμενο που διαβάσατε, με τα αρχικά ΚΟΤ ο συγγραφέας εννοεί την Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης του ΚΚΕ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κομματική οργάνωση των κομμουνιστών πολιτικών μας προσφύγων, από την οποία ήδη το φθινόπωρο του 1955 ξεκίνησε την επίθεση εναντίον του Νίκου Ζαχαριάδη και του επαναστατικού μας κόμματος ο Χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (τα λεγόμενα γεγονότα της Τασκένδης όπου μια ομάδα στελεχών οργάνωσε επίθεση εναντίον της ηγεσίας του ΚΚΕ, με τις πλάτες του Χρουστσόφ). Η λέξη ακτίφ ή αχτίφ εννοεί τη σύσκεψη των στελεχών μιας οργάνωσης του κόμματος. Όπως ίσως θα προσέξατε και στο κείμενο, εδώ γίνεται λόγος για μια διευρυμένη σε αριθμό σύσκεψη των στελεχών του ΚΚΕ στην Τασκένδη, όπου η διορισμένη ουσιαστικά από τους ξένους ρεβιζιονιστές ηγεσία της παράνομης παρασυναγωγής του Βουκουρεστίου (της λεγόμενης "6ης πλατιάς Ολομέλειας του ΚΚΕ") βρήκε αντίσταση από τους Έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης, οι οποίοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία απέρριψαν το πραξικόπημα των ρεβιζιονιστών. Στην αρχή αυτής της βαθιά ιδεολογικής και μακροχρόνιας αντιπαράθεσης με το ρεβιζιονισμό, οι κομμουνιστές της Τασκένδης κατάφεραν να υποχρεώσουν το Στρίγκο (τον εκπρόσωπο της νέας διορισμένης ηγεσίας του κόμματος που πήγε στην Τασκένδη για να επιβάλει τη νέα γραμμή μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Νίκου Ζαχαριάδη), να αποσύρει το λεγόμενο "οργανωτικό γραφείο" υπό τον πατενταρισμένο ρεβιζιονιστή Πάνο Δημητρίου, έναν από τους κυριότερους οργανωτές της επίθεσης εναντίον των γραφείων του Κόμματος και του Νίκου Ζαχαριάδη στην Τασκένδη το προηγούμενο φθινόπωρο. Το Δημητρίου είχαν όργανο τους οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στην Τασκένδη, ενώ οι επαναστάτες πολιτικοί πρόσφυγες τον θεωρούσαν φραξιονιστή, δηλαδή ηγέτη μιας σντικομματικής διασπαστικής ομάδας. Όπως όμως φαίνεται από τη συνέχεια του άρθρου, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές επενέβησαν ξανά για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους και τους ανθρώπους τους στη μεγαλύτερη οργάνωση του ΚΚΕ, την ΚΟΤ... Αργότερα μετά το 1968 ο Δημητρίου από μαριονέτα της ομάδας Χρουστσόφ που ήταν στην Τασκένδη, μεταλλάχτηκε σε "αντίπαλο των σοβιετικών ηγετών", οπαδό του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, που ήταν ακόμη πιο απροκάλυπτος ιδεολογικός εχθρός του Μαρξισμού-Λενινισμού σε σχέση με το χρουστσοφισμό-μπρεζνιεφισμό. Πήγε δηλαδή με την ομάδα "ΚΚΕ εσωτερικού" που κατέληξε στην αντικομμουνιστική κλίκα ΕΑΡ του διαβόητου Κύρκου.
Ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να εξηγήσεις. Αλλά ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ. Εμένα μου φαίνονται αντιφατικές οι κόντρες αυτές. Τι εννοώ; Οι πολιτικοί πρόσφυγες, αντάρτες δεν ήταν; Όταν έβαλε το ζήτημα ένοπλης πάλης ο Ζαχαριάδης -γράφει ο Παπακόγκος- το 1946 σε μιά συνέλευση που ήταν παρών και ο Μάρκος Βαφειάδης, "έφτανε να τον καθίσουν στον σκαμνί οι σύντροφοί του για οπορτουνισμό". Και ρωτάω: η αποκήρυξη του Άρη και του Μάρκου, πώς έκανε τους πολιτικούς πρόσφυγες να θεωρούν τον Ζαχαριάδη εκφραστή μιάς επαναστατικής γραμμής; Εγώ, παρότι πολέμιος της αντιπροσώπευσης, καταλαβαίνω το συναίσθημα που έχουν όσοι είναι ταγμένοι με το κόμμα/λενινισμό. Χωρίς να υποτιμώ την ιστορική τους βλέψη/κριτική, τους ρωτάω ειλικρινά πώς αντιπαρέρχονται τα ιστορικά αδιέξοδα των κομμάτων; Γιατί σε άλλη ανάρτηση γράφει κάποιος ότι "χωρίς κόμμα να βάλει πολιτικό ζήτημα οι αγώνες εκφυλίζονται και ηττώνται". Και απάντηση δεν μπορεί να είναι απλώς η ρεφορμιστική/ρεβιζιονιστική στροφή των κομμουνιστικών κομμάτων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο. Η ιστορία δείχνει ότι οι μπολσεβίκοι πήραν την κρατική εξουσία και ως κράτος συνυπήρχανε με τα άλλα κράτη, στον ίδιο, αναπόφευκτα, ιστορικό χρόνο με τον καπιταλισμό. Μα σήμερα για αυτό ακριβώς παινεύονται όχι μόνο από τα ΚΚ αλλά και από τους σοσιαλδημοκράτες και προοδευτικούς δημοκρατικούς των ηπα! Για την εκβιομηχάνιση και το πόσο γρήγορα φέρανε την Ρωσία μέσα στον καπιταλισμό! Άρα μήπως αυτό φταίει για όλα;;; Υλιστικά ρε φίλε μου, η οικονομία και το εποικοδόμημα δεν υπαγορεύουν την καθημερινότητα του προλετάριου; Αν αλλάζουν τα κοζα και απελευθερώνεται το εμπόριο, πώς θα συνεχίσουν οι ΕΣΣΔ να στηρίζουν τη δική τους υπερδυναμία, αν ΔΕΝ στραφούν κι αυτοί σε στρατιωτικο-οικονομικό σύμπλεγμα με ορίζοντα ιμπεριαλιστικό/αποικιοκρατικό; ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΩΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ, ΝΑΙ Η ΟΧΙ; Η Κίνα το έκανε πάνω στον θάνατο του Μαο. Στη Ρωσία δεν έκατσε. Άρα ξαναρωτάω, μήπως φταίει ο καπιταλισμός και όχι η "στροφή" από τη μιά γραμμή στην άλλη; Σκεφτόμαστε με όρους συμφερόντων ή με όρους "αρχών" ρε φίλε; Ποιό είναι το συμφέρον το δικό σου, ποιό το συμφέρον ενός μαγαζάτορα και ποιό του υπερασπιστή του ΑΕΠ μιάς χώρας; Εν ολίγοις, θέλουμε να μείνουμε εργάτες (αλλοτριωμένοι, ξεκομμένοι από την δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου να συνδιαλέγεται με τη φύση για να ζει σαν είδος) ή να ξεπεράσουμε την ταξική κοινωνία;
1.Σίγουρα δεν λείπει η έννοια "του συμφέροντος" από τη σκέψη μας, με τη διαφορά όμως ότι ο μαρξισμός μάς διδάσκει να βλέπουμε το προσωπικό μας συμφέρον μέσα στο ευρύτερο συμφέρον της τάξης στην οποία ανήκουμε, της εργατικής τάξης ή των άλλων εργαζομένων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Μόνο μέσα από στην πραγματοποίηση των κοινών συμφερόντων όλης της εργατικής τάξης ή των εργαζομένων μπορεί να εξυπηρετηθεί και το ατομικό συμφέρον όλων εμάς που ζούμε από μισθωτή εργασία και όχι από εκμετάλλευση ξένης εργατικής δύναμης. 2 Σε σχέση με τους εμπόρους και βιοτέχνες αυτοί ανήκουν είτε στα μεσαία στρώματα είτε στη μικρή αστική τάξη και φυσικά χρειάζεται μεγάλη τέχνη από την εργατική τάξη και το κόμμα της σε κάθε στάδιο της επανάστασης για να χειριστεί αποτελεσματικά αυτά τα στρώματα κυρίως όταν γίνεται το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Από τη στιγμή όμως που θα μπουν οι βάσεις του σοσιαλισμού, ο στόχος της εργατικής τάξης είναι να προωθήσει οπωσδήποτε τις κοινωνικές αντί των ιδιωτικών μορφών ιδιοκτησίας σε κάθε τομέα, ξεκινώντας από την απλή συνεταιριστική μορφή στο μικρομεσαίο εμπόριο και στη βιοτεχνία, βαθμιαία βεβαίως και με τη δύναμη της πειθώς, και με στόχο απαρέγκλιτο να προωθήσει κι εκεί συν τω χρόνω την παλλαϊκή σοσιαλιστική ιδιοκτησία. Γιατί μόνο μέσα σε ολοκληρωμένο κομμουνισμό θα ξεπεραστεί ολότελα κάθε ταξική κοινωνία και κάθε ταξική διάκριση, ενώ ο άνθρωπος θα ζήσει σαν πραγματικός άνθρωπος σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Αν αντίθετα μια σοσιαλιστική χώρα με προχωρημένη κοινωνικοποίηση αρχίσει να στρέφεται ξανά στην ιδιωτική επιχείρηση, αυτό αποτελεί ένδειξη οπισθοχώρησης και πιθανότατα την αρχή της παλινόρθωσης. Και η παλινόρθωση σημαίνει εκ νέου εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πολέμους και καταστροφή του περιβάλλοντος. 3. Εύλογο φυσικά είναι το ερώτημά σου σε σχέση με τις αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν και μέσα στο επαναστατικό ΚΚΕ και σε σχέση με λαθεμένες εκτιμήσεις ή χειρισμούς της ηγεσίας Ζαχαριάδη μέσα σε τρομερά δύσκολους καιρούς. Τα όποια λάθη που δεν βοήθησαν στην έγκαιρη έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ ή στην πιο σωστή κι αποτελεσματική διεξαγωγή του εμείς δεν τα αρνούμαστε, ούτε εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν όμως εμείς κρίνουμε ως επαναστατική εκείνη την ηγεσία κι εκείνη τη γενική κατεύθυνση του κόμματος, το κάνουμε με βάση το σύνολο της δράσης της ηγεσίας και την προσήλωσή της στις αρχές της επανάστασης. Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί για τους διορισμένους νέους ηγέτες μετά το πραξικόπημα των χρουστσιοφικών στο ΚΚΕ το 1956, γιατί αυτοί παραβίασαν τις αρχές του μαρξισμού και έστρεψαν τη γενική γραμμή του κόμματος στο ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Ενώ στον οργανωτικό τομέα, για να επιβληθούν, διέλυσαν κυριολεκτικά το κόμμα μας και διέγραψαν την πλειοψηφία των μελών του. Αυτό συνάγεται και από το κείμενο που διαβάσαμε τώρα σε αναδημοσίευση στο Βαθύ Κόκκινο και που πολλοί από εμάς το είχαμε πρωτοδιαβάσει ήδη πριν τριάντα χρόνια στο περιοδικό ΜΑ.Λ.ΕΠ. της οργάνωσης της "ΣΑΚΕ". Πολλούς χαιρετισμούς αγαπητέ φίλε.
Και πάλι ευχαριστώ για την απάντηση. Στο πρώτο σου σημείο συμφωνώ απόλυτα, έτσι το εννοούσα αυτό που έγραψα περί συμφέροντος. Μία προσθήκη, για να ξεκαθαρίσουμε μιά για πάντα με τα συγκινησιακά αποφθέγματα που αποσκοπούν να εδραιώσουν τον αφορισμό των "δύο άκρων" ("στο όνομα του κοινού καλού γίνονται εγκλήματα", πράγμα που ισχύει, για αυτό, και στο όνομα του κοονού καλού, τα τελευταία 2 χρόνια χτίζεται ο βιοπολιτικός φασισμός-μόνο η δυτική κυριαρχία θα ορίζει το κοινό καλό, κανείς άλλος) , το "κοινό καλό" δεν ορίζεται από μιά επιτροπή, αλλά από την ειλικρίνεια με την οποία αντικρύζουμε την πραγματικότητα, ΟΛΟΙ: αυτό που είναι καλό για εμένα, είναι για όλους και τούμπαλιν. Όταν αυτό παύει να ισχύει, αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε, αλλιώς κοροιδεύουμε τον εαυτό μας. Άρα, εξ ορισμού, μιλάμε για ανθρώπους της ίδιας τάξης, αυτούς που προσφέρουν την εργασία.
Η κριτική μου αποσκοπεί στο να μάθουμε από την ιστορία, όχι να αναλωνόμαστε σε ακαδημαϊκές συζητήσεις. Να δούμε πώς προχωράει η ιστορία, όχι να το παίζουμε μάγκες αναδρομικά.
Για αυτό ο ιστορικός υλισμός, η γνώση της ιστορίας, πρέπει να είναι κτήμα όλων των εργατριών/εργατών και όχι ειδικών. Η πολιτική συνείδηση, η έχθρα προς τον ταξικό πολιτισμό συνολικά και στην κυριαρχία του καπιταλισμού συγκεκριμένα, δεν μπορεί να μένει κτήμα διαχωρισμένων ειδικών, ούτε να δίνεται με το σταγονόμετρο. Γιατί τότε οι αγώνες περιορίζονται στην μερικότητά τους. Χρειάζεται ο ντόπιος πρεκαριάτος, ο πρόσφυγας, ο αγροτοεργάτης, ακόμα και ο μικρομαγαζάτορας και ο σπουδαγμένος που πρέπει να εγκαταλείψουν φιλοτομαρίστικες ψευδαισθήσεις, να ενωθούν σε μία εκ των πραγμάτων ξένη και αντίθετη συμμαχία ως προς τους επίσημους θεσμούς, και να έχουν για στόχο την διαμόρφωση συλλογικής μνήμης, την από-τα κάτω ανάληψη της υπεράσπισης των συμφερόντων τους, όχι για να μπορέσουν να ανοίξουνε κι αυτοί μαγαζιά, αλλά για να μπούνε επιτέλους διαχωριστικές γραμμές ξεκάθαρες στους μεν και στους δε. Δεν λέω ότι αυτό θα γίνει μαγικά, αλλά αν δεν έχεις στόχο, στόχο που να είναι ορατός και κατανοητός ("αφήστε τα όνειρα για βολή σε μιά ελληνική εκδοχή αμερικάνικου ονείρου, αυτά είναι για τους αδίστακτους και έχουν ξοφλήσει") δεν θα αρχίσει τίποτα.
<>. Κι εδώ είναι που κολλάμε. Τι ήταν η ΝΟΠ; Όχι <>, τι ήταν; Ήταν αυτό που υπαγόρευε η στιγμή στην ρωσική καπιταλιστική οικονομία. Δεν μπορεί να χτίζεις δομές που αποσκοπούν και εξυπηρετούν την ατομική ιδοκτησία και μετά να παραπονιέσαι που όλη η οικονομία δεν φτουράει αν δεν την οργανώσεις ξανά καπιταλιστικά. Όταν έχεις καταμερισμό εργασίας (εργάτης, μανατζερ) δεν έχει σημασία ο τίτλος. Τι κομματικός επίτροπος, τι μέτοχος; Δεν σπαταλάς πόρους για να κατασκευάσεις ένα πιστόλι ώστε να το χρησιμοποιήσεις ως σφυρί. Και αυτό δεν συνέβαινε τυχαία. Ήταν ακριβώς επεοδή δεν αφέθηκαν τα σοβιετ να οργανώσουν την οικονομία μόνα τους, η εργατική τάξη αυτή καθαυτή,με την φασιστική πρόφαση πως <>. Τι διαφορά έχει αυτό από το <>
Δημοσίευση σχολίου