Με αφορμή ότι σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ημέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς του παλατιού και της κυβέρνησης Πλαστήρα, δολοφόνησε τον Ν. Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, παραθέτουμε ένα μοναδικό ντοκουμέντο.
Πρόκειται για το γράμμα που έγραψε ο Ν. Μπελογιάννη, απ' το κελί των μελλοθανάτων λίγες ώρες πριν βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Η αρχαία μυθολογία μας διηγείται ότι οι θεοί του Όλυμπου κατέβαιναν να δικαστούν στα δικαστήρια της Αρχαίας Αθήνας. Αυτό λεγόταν, για να εξαρθεί το ύψος στο όποιο έπρεπε να βρίσκονται τα αρχαία δικαστήρια. Αν όμως αυτοί οι θεοί συνέβαινε να υπάρχουν σήμερα και να είναι πολιτικοί αντίπαλοι των μετά την απελευθέρωση Ελληνικών κυβερνήσεων, τότε ασφαλώς θάφευγαν πολύ μακριά απ' την Ελλάδα, για να σωθούν από τα δικαστήρια σκοπιμότητος, τα όποια λειτουργούν σαν εργοστάσια και βγάζουν τυποποιημένες αποφάσεις εναντίον των δημοκρατικών πολιτών.
Μέσα σε 5 χρόνια, 1945-1950, εκδόθηκαν περίπου 50.000 καταδικαστικές αποφάσεις και γύρω στους 5.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο! Απ’ αυτούς περίπου 2.000 εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γριές, ακόμη και κοπέλες 17 χρονών
Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σ’ έναν κοινόν απατεώνα,, δολοφόνο, κλέφτη κλπ. Αλλά για τούς ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος.
Ιδού ένα πρόχειρο παράδειγμα Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σουκαράς και Νίκος Κισκύρας καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα ταχτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις είναι πάρα-πολλές!
Γεννιέται όμως τώρα το ερώτημα: Ποια είναι τα αίτια τής πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι χώρα-φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που- κυβέρνησαν ως τα σήμερα τη χώρα, βασίστηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μην βελτιωθεί καθόλου το βιωτικό επίπεδο τού εργαζόμενου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση συμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά και να εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνέβαινε στην Αγγλία πριν ν’ αρχίσει το κίνημα των χαρτιστών.
Στην περίοδο όμως της χιτλερικής σκλαβιάς, η ένοπλη αντίσταση του λαού κατά των καταχτητών, έκανε πια ώριμο και τον αγώνα του για τη ριζική βελτίωση της ζωής τον και για την ουσιαστική συμμετοχή του στη διακυβέρνηση της χώρας.
Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις, που κορυφώνονται αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η γνωστή συμφωνία τής Βάρκιζας, που την εγγυήθηκαν και οι Αγγλοι, παραβιάστηκε από τη δεξιά, που άρχισε έναν μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο κατά των οπαδών των δημοκρατικών. κομμάτων.
Χιλιάδες πολίτες δολοφονήθηκαν άνδρα και πολλές εκατοντάδες υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά. Ετσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, που τέλειωσε υστέρα από 3 χρόνια με την υποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών δυνάμεων σε έμψυχο και άψυχο Ιδίως υλικό, όπου ή υπεροχή αυτή έφτανε το 1 προς 50.
Ομως ως τα σήμερα, αν και πέρασαν πια 3 σχεδόν χρόνια, η ελληνική δεξιά, οι έμποροι του μίσους και του αίματος που χύθηκε και από τις δυο μεριές, με την ενίσχυση των Αμερικανών συνεχίζουν εναντίον των πολιτικών και ιδεολογικών τους αντιπάλων ένα νέο μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, που τον έχουν ντύσει με μια δικονομική βιτρίνα.
Εφτιαξαν έναν αναγκαστικό νόμο -τον περίφημο 509 - σύμφωνα με τον οποίο, οποίος ανήκει σε αριστερή οργάνωση υποτίθεται ότι επιδιώκει «τήν βιαίαν άνατροπήν τοϋ καθεστώτος» και γι’ αυτό συλλαμβάνεται, παραπέμπεται σε έκτακτα στρατοδικεία και καταδικάζεται σε θάνατο συνήθως ή σε ισόβια δεσμά !
Τον τελευταίο καιρό, κάτω από την πίεση των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας και του εξωτερικού, οι θεωρούμενοι παραβάτες αυτού του νόμου παραπέμπονται στα κοινά εφετεία, όπου όση κι αν είναι η αντιδραστικότητα των δικαστών, οι ποινές που επιβάλλονται δεν είναι τόσο βαριές.
Το γεγονός αυτό υποχρεώνει την έξαλλη δεξιά, η οποία κρατάει ακόμη στα χέρια της όλα τα κλειδιά της κρατικές μηχανής, να άλλαξες ταχτική.
Έτσι, αφού μας δίκασαν προ 6 μηνών σε θάνατο για παράβασή του νόμου 509, τώρα σκέφθηκαν να μας ξαναδικάσουν μ’ έναν τερατώδη αναγκαστικό νόμο της μεταξικής διχτατορίας -τον 575- ο οποίος τιμωρεί την κατασκοπεία με θάνατο ή ισόβια δεσμά -χωρίς όμως να ορίζει ποίες πράξεις είναι κατασκοπεία !
Το δικαστήριο αποτελέστηκε από αξιωματικούς, που σαν δικασταί και στα έκτακτα στρατοδικεία, είχαν στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες και εκατοντάδες πολίτες.
Μάρτυρες κατηγορίας προσήλθαν οι από 30ετίας διώκτες μας, οι οποίοι στο δικαστήριο έβγαλαν την θεωρία ότι: κάθε αριστερός ή κομμουνιστής, εφόσον είναι φίλος της Σοβ. Ένωσης, είναι κατάσκοπος!
Για να μη μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, μας είχαν επί πολλούς μήνες κλεισμένους στα απομονωτήρια της Ασφάλειας, απαγορεύοντάς μας τα πάντα -από εφημερίδα μέχρι χαρτί και μολύβι! Και από εκεί μας πηγαινόφερναν στή δίκη, με κουστωδίες αστυνομικών, σαν πρόβατα επί σφαγήν απαγορεύοντάς μας μια άνετη συζήτηση με τούς συνηγόρους μας!
Για πειστήρια προσκομίστηκαν δυο ασύρματοι, με τούς οποίους, κατά τους μάρτυρες κατηγορίας, η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ και τού Άγρ. Κόμματος Ελλάδας, επικοινωνούσε με το εδώ κλιμάκιό της. Και επίσης μερικά «τηλεγραφήματα», ασήμαντα ως πληροφορίες, τα οποία κανένα δικαστήριο δεν θάπαιρνε υπόψη του, γιατί οι διώκτες μας ισχυρίστηκαν ότι τάπιαναν στον αέρα, όταν στέλνονταν προ ενός έτους, και τα αποκρυπτογράφησαν όταν, μετά την «ανακάλυψη» των ασυρμάτων, βρήκαν έναν κώδικα!
Η υπόθεση είναι μία μικρογραφία της περίφημης «επιστολής Ζηνόβιεφ». Γιατί οποιοσδήποτε μπορούσε να φέρει όσα σήματα ήθελε, λέγοντας ότι τάπιασε πέρυσι και τα αποκρυπτογράφησε φέτος!
Ποιος να τον ελέγξει; Πώς ν’ αποδείξεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μαγειρείο σημάτων;
Το πιο καταπληχτικά όμως είναι ότι αυτά τα «ένοχα» σήματα έχουν ημερομηνία «Ανοιξις του 1951» ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950!
Και όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο, επειδή δεν αποκηρύσσαμε την Ιδεολογία μας.
Ενώ θ’ αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλαίος, για να μη μας δικάσουν! Γιατί η ιδεολογία μας είναι και η πραγματική αιτία της καταδίκης μας.
Η κατηγορία yea κατασκοπεία είναι άτιμη και συκοφαντική και δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει.
Από ηλικία 17 χρόνων, σπουδαστής ακόμη, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την Ανεξαρτησία και την ευημερία της πατρίδας μου.
Για την ιδεολογία μου, οι Αντιδραστικοί μ’ έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, με εξόρισαν, με φυλάκισαν το καιρό της μεταξικής δικτατορίας.
Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας -και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια -προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα.
Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταχτητές μ’ έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κατάφερα να φύγω και τούς πολέμησα, μ’ όλη μου τη δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με τις Αγγλικές Αποστολές.
Μετά την Απελευθέρωση συνέχισα τούς πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνως χρημάτισα διευθυντής στο πολιτικό-οικονομικό περιοδικό «’Ελεύθερος Μωρηάς».
Η ανάπαυλα του 1945 μου έδωσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και δύο βιβλία μου: «Η οικονομική Ανάπτυξη τής Έλλάδος» και «Η ιστορία τής Νεοελληνικής λογοτεχνίας», πού όμως είναι ακόμη και τα δύο Ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους.
Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογένεια μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα.
Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Είναι και άπειρες άλλες. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών τής Αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα. Ενώ, αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: Δημοκρατία, Γενική Αμνηστεία, ειρήνευση και μέτρα για τη βελτίωση του βιωτικό επιπέδου του λαού.
Αλλά ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ; That is the question όπως λέει και ο μεγάλος Αγγλος συγγραφέας.
12/3/52
Νίκος Μπελογιάννης
Υστερόγραφο: Οι γραμμές αυτές γράφονται πρόχειρα και βιαστικά, Από το κελί των μελλοθανάτων, που βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένοντας το θάνατο. Ίσως όταν θα τις διαβάζετε να μη ζω πια. Θα ευχόμουν το αίμα μας να συντελούσε στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας.
Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η δεξιά ποτέ' δε θέλησε στην ειρήνευση και τη συμφιλίωση του λαού μας. Έν πάσει περιπτώσει, ο,τι και να γίνει, θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές με απέραντη ευγνωμοσύνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων, που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώσουν από το δημιο.
ο ίδιος
Πρόκειται για το γράμμα που έγραψε ο Ν. Μπελογιάννη, απ' το κελί των μελλοθανάτων λίγες ώρες πριν βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Μέσα σε 5 χρόνια, 1945-1950, εκδόθηκαν περίπου 50.000 καταδικαστικές αποφάσεις και γύρω στους 5.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο! Απ’ αυτούς περίπου 2.000 εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γριές, ακόμη και κοπέλες 17 χρονών
Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σ’ έναν κοινόν απατεώνα,, δολοφόνο, κλέφτη κλπ. Αλλά για τούς ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος.
Ιδού ένα πρόχειρο παράδειγμα Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σουκαράς και Νίκος Κισκύρας καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα ταχτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις είναι πάρα-πολλές!
Γεννιέται όμως τώρα το ερώτημα: Ποια είναι τα αίτια τής πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι χώρα-φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που- κυβέρνησαν ως τα σήμερα τη χώρα, βασίστηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μην βελτιωθεί καθόλου το βιωτικό επίπεδο τού εργαζόμενου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση συμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά και να εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνέβαινε στην Αγγλία πριν ν’ αρχίσει το κίνημα των χαρτιστών.
Στην περίοδο όμως της χιτλερικής σκλαβιάς, η ένοπλη αντίσταση του λαού κατά των καταχτητών, έκανε πια ώριμο και τον αγώνα του για τη ριζική βελτίωση της ζωής τον και για την ουσιαστική συμμετοχή του στη διακυβέρνηση της χώρας.
Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις, που κορυφώνονται αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η γνωστή συμφωνία τής Βάρκιζας, που την εγγυήθηκαν και οι Αγγλοι, παραβιάστηκε από τη δεξιά, που άρχισε έναν μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο κατά των οπαδών των δημοκρατικών. κομμάτων.
Χιλιάδες πολίτες δολοφονήθηκαν άνδρα και πολλές εκατοντάδες υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά. Ετσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, που τέλειωσε υστέρα από 3 χρόνια με την υποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών δυνάμεων σε έμψυχο και άψυχο Ιδίως υλικό, όπου ή υπεροχή αυτή έφτανε το 1 προς 50.
Ομως ως τα σήμερα, αν και πέρασαν πια 3 σχεδόν χρόνια, η ελληνική δεξιά, οι έμποροι του μίσους και του αίματος που χύθηκε και από τις δυο μεριές, με την ενίσχυση των Αμερικανών συνεχίζουν εναντίον των πολιτικών και ιδεολογικών τους αντιπάλων ένα νέο μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, που τον έχουν ντύσει με μια δικονομική βιτρίνα.
Εφτιαξαν έναν αναγκαστικό νόμο -τον περίφημο 509 - σύμφωνα με τον οποίο, οποίος ανήκει σε αριστερή οργάνωση υποτίθεται ότι επιδιώκει «τήν βιαίαν άνατροπήν τοϋ καθεστώτος» και γι’ αυτό συλλαμβάνεται, παραπέμπεται σε έκτακτα στρατοδικεία και καταδικάζεται σε θάνατο συνήθως ή σε ισόβια δεσμά !
Τον τελευταίο καιρό, κάτω από την πίεση των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας και του εξωτερικού, οι θεωρούμενοι παραβάτες αυτού του νόμου παραπέμπονται στα κοινά εφετεία, όπου όση κι αν είναι η αντιδραστικότητα των δικαστών, οι ποινές που επιβάλλονται δεν είναι τόσο βαριές.
Το γεγονός αυτό υποχρεώνει την έξαλλη δεξιά, η οποία κρατάει ακόμη στα χέρια της όλα τα κλειδιά της κρατικές μηχανής, να άλλαξες ταχτική.
Έτσι, αφού μας δίκασαν προ 6 μηνών σε θάνατο για παράβασή του νόμου 509, τώρα σκέφθηκαν να μας ξαναδικάσουν μ’ έναν τερατώδη αναγκαστικό νόμο της μεταξικής διχτατορίας -τον 575- ο οποίος τιμωρεί την κατασκοπεία με θάνατο ή ισόβια δεσμά -χωρίς όμως να ορίζει ποίες πράξεις είναι κατασκοπεία !
Το δικαστήριο αποτελέστηκε από αξιωματικούς, που σαν δικασταί και στα έκτακτα στρατοδικεία, είχαν στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες και εκατοντάδες πολίτες.
Μάρτυρες κατηγορίας προσήλθαν οι από 30ετίας διώκτες μας, οι οποίοι στο δικαστήριο έβγαλαν την θεωρία ότι: κάθε αριστερός ή κομμουνιστής, εφόσον είναι φίλος της Σοβ. Ένωσης, είναι κατάσκοπος!
Για να μη μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, μας είχαν επί πολλούς μήνες κλεισμένους στα απομονωτήρια της Ασφάλειας, απαγορεύοντάς μας τα πάντα -από εφημερίδα μέχρι χαρτί και μολύβι! Και από εκεί μας πηγαινόφερναν στή δίκη, με κουστωδίες αστυνομικών, σαν πρόβατα επί σφαγήν απαγορεύοντάς μας μια άνετη συζήτηση με τούς συνηγόρους μας!
Για πειστήρια προσκομίστηκαν δυο ασύρματοι, με τούς οποίους, κατά τους μάρτυρες κατηγορίας, η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ και τού Άγρ. Κόμματος Ελλάδας, επικοινωνούσε με το εδώ κλιμάκιό της. Και επίσης μερικά «τηλεγραφήματα», ασήμαντα ως πληροφορίες, τα οποία κανένα δικαστήριο δεν θάπαιρνε υπόψη του, γιατί οι διώκτες μας ισχυρίστηκαν ότι τάπιαναν στον αέρα, όταν στέλνονταν προ ενός έτους, και τα αποκρυπτογράφησαν όταν, μετά την «ανακάλυψη» των ασυρμάτων, βρήκαν έναν κώδικα!
Η υπόθεση είναι μία μικρογραφία της περίφημης «επιστολής Ζηνόβιεφ». Γιατί οποιοσδήποτε μπορούσε να φέρει όσα σήματα ήθελε, λέγοντας ότι τάπιασε πέρυσι και τα αποκρυπτογράφησε φέτος!
Ποιος να τον ελέγξει; Πώς ν’ αποδείξεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μαγειρείο σημάτων;
Το πιο καταπληχτικά όμως είναι ότι αυτά τα «ένοχα» σήματα έχουν ημερομηνία «Ανοιξις του 1951» ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950!
Και όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο, επειδή δεν αποκηρύσσαμε την Ιδεολογία μας.
Ενώ θ’ αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλαίος, για να μη μας δικάσουν! Γιατί η ιδεολογία μας είναι και η πραγματική αιτία της καταδίκης μας.
Η κατηγορία yea κατασκοπεία είναι άτιμη και συκοφαντική και δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει.
Από ηλικία 17 χρόνων, σπουδαστής ακόμη, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την Ανεξαρτησία και την ευημερία της πατρίδας μου.
Για την ιδεολογία μου, οι Αντιδραστικοί μ’ έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, με εξόρισαν, με φυλάκισαν το καιρό της μεταξικής δικτατορίας.
Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας -και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια -προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα.
Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταχτητές μ’ έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κατάφερα να φύγω και τούς πολέμησα, μ’ όλη μου τη δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με τις Αγγλικές Αποστολές.
Μετά την Απελευθέρωση συνέχισα τούς πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνως χρημάτισα διευθυντής στο πολιτικό-οικονομικό περιοδικό «’Ελεύθερος Μωρηάς».
Η ανάπαυλα του 1945 μου έδωσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και δύο βιβλία μου: «Η οικονομική Ανάπτυξη τής Έλλάδος» και «Η ιστορία τής Νεοελληνικής λογοτεχνίας», πού όμως είναι ακόμη και τα δύο Ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους.
Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογένεια μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα.
Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Είναι και άπειρες άλλες. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών τής Αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα. Ενώ, αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: Δημοκρατία, Γενική Αμνηστεία, ειρήνευση και μέτρα για τη βελτίωση του βιωτικό επιπέδου του λαού.
Αλλά ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ; That is the question όπως λέει και ο μεγάλος Αγγλος συγγραφέας.
12/3/52
Νίκος Μπελογιάννης
Υστερόγραφο: Οι γραμμές αυτές γράφονται πρόχειρα και βιαστικά, Από το κελί των μελλοθανάτων, που βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένοντας το θάνατο. Ίσως όταν θα τις διαβάζετε να μη ζω πια. Θα ευχόμουν το αίμα μας να συντελούσε στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας.
Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η δεξιά ποτέ' δε θέλησε στην ειρήνευση και τη συμφιλίωση του λαού μας. Έν πάσει περιπτώσει, ο,τι και να γίνει, θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές με απέραντη ευγνωμοσύνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων, που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώσουν από το δημιο.
ο ίδιος
Δημοσίευση σχολίου