Γκεόργκι Ζούκοφ
Ηραν σαν σήμερα το 1974 όταν αφήνει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 77 χρονών, o Στρατάρχη του Κόκκινου Στρατού, ο «Στρατηλάτης της Νίκης» των ναζιστικών στρατευμάτων μπροστά στον οποίο στις 9η Μάη του 1945, η Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της Γκεόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ ,
Τάφηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στο τείχος του Κρεμλίνου της Μόσχας. και οι πάντες αναγνωρίζουν ότι ήταν ένα από τα καλύτερα στρατιωτικά μυαλά που πέρασε από την νεότερη παγκόσμια ιστορία και θεωρείτε ο κύριος στρατιωτικός ηγέτης της σοβιετικής αντεπίθεσης κατά των Γερμανών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ολοκληρώθηκε με την κατάληψη του Βερολίνου και την αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ το 1945.
Ο Ζούκοφ εντάχθηκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων με την έκρηξη της Επανάστασης του 1917, και μεταξύ άλλων, διατέλεσε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1956 - 1957) καθώς και υπουργός Αμυνας της ΕΣΣΔ (1955 - 1957).
Στο παρακάτω βίντεο η ομιλία του Στρατάρχη Ζούκοφ στην παρέλαση της νίκης τον Ιούνιο του 1945 (Ελληνικοί υπότιτλοι)
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ανεξάρτητα από την κορυφαία συνεισφορά του Ζούκοφ στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και στην αντιφασιστική νίκη, που είναι προσφορά αναμφισβήτητη, και επειδή στην Ιστορία πρέπει να γίνεται συνολική αποτίμηση του έργου ενός προσώπου, νομίζω ότι στην περίπτωση Ζούκοφ υπάρχει και η εξής αρνητική πλευρά: Επειδή μετά τον πόλεμο ο στρατάρχης δεν έλαβε εξαρχής τις πολιτικές εκείνες θέσεις που θα ήθελε, δηλαδή στο Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, λειτούργησε από τη θέση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων ως όργανο της ήδη δρώσας χρουστσιοφικής ρεβιζιονιστικής κλίκας για την ανέλιξη και την εδραίωσή της στην εξουσία, μετά το θάνατο του Στάλιν. Συγκεκριμένα: α) η χρουστσιοφική ρεβιζιονιστική κλίκα χρησιμοποίησε έντεχνα τον Ζούκοφ, το 1953, για να βγάλει από τη μέση τον Μπέρια, φορτώνοντας στον υπουργό εσωτερικών μια δήθεν προδοσία (που ποτέ δεν έγινε) και δολοφονώντας τον, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την παντοδυναμία του Χρουτστσιόφ στην ηγεσία, για τον σταδιακό παραμερισμό των Μολότοφ και Μάλενκοφ. β) Χρησιμοποίησε επίσης στα 1956-57 τον Ζούκοφ από το πόστο του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του υπουργού Άμυνας, (όπου τον προώθησε για ένα διάστημα, μετά το διαβόητο 30ο Συνέδριο
ώστε να του ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες), για να πετάξει με τη βοήθειά του έξω από την ηγεσία και έξω από το Κόμμα τους πραγματικούς μπολσεβίκους ηγέτες (Μολότοφ, Μάλενκοφ, Καγκάνοβιτς, Σεπίλοφ....). Δηλαδή αυτούς που αντιτάχθηκαν στη ρεβιζιονιστική αντεπαναστατική γραμμή του χρουστσιοφισμού. Ο Ζούκοφ, και πάλι με τη δύναμη του στρατού, στήριξε τον προδότη Χρουτστσιόφ και τον έκανε ασύδοτο για το επόμενο χρονικό διάστημα. Και τότε ήρθε η .. ανταμοιβή των υπηρεσιών του εκ μέρους του αρχιρεβιζιονιστη προδότη: ο Χρουστσιόφ απομάκρυνε τον Ζούκοφ από όλα τα πολιτικά αξιώματα. Ο ίδιος ο Ζούκοφ αργότερα έγραψε ότι ο Χρουστσιόφ το έκανε φοβούμενος τη δύναμη που είχε στο στρατό,, μην τυχόν δηλ. κι ο Ζούκοφ του πάρει την αρχηγία και στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Η ζημιά ωστόσο για την ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ είχε ήδη γίνει. Το γεγονός αυτό, εξεταζόμενο κριτικά από μας τους μαρξιστές- λενινιστές οδηγεί σε δύο βασικά συμπεράσματα: α) Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση οι στρατιωτικοί αρχηγοί σε μια σοσιαλιστική χώρα να περιβάλλονται και με τεράστια πολιτική ισχύ, γιατί μπορεί εύκολα να δημιουργηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και χοντρά παρατράγουδα. β) Πρέπει να προχωρά καθημερινά και να βαθαίνει παντού ο ολόπλευρος έλεγχος και η κριτική των ίδιων των λαϊκών μαζών πάνω σε όλο φάσμα της πολιτικής και της οικονομίας. Όταν αυτό δεν προχωρά ή υποχωρεί, όπως δυστυχώς συνέβη στην ΕΣΣΔ μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, τότε δημιουργούνται και εδραιώνονται ανεξέλεγκτοι γραφειοκρατικοί και στρατιωτικοί μηχανισμοί, που μπορεί να λειτουργήσουν ως νέα αστική τάξη ιδιαίτερου τύπου και να δράσουν αντεπαναστατικά- αντισοσιαλιστικα. Αυτό έγινε με τους γραφειοκράτες των υπουργείων, τους διευθυντές των εργοστασίων, μέρος της διανόησης και τους ανώτερους στρατιωτικούς ηγέτες στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1950. Συνεπώς μόνο το διαρκές επαναστατικό κίνημα, η ανελέητη κριτική των μαζών σε κάθε σαπισμένο ή παρασιτικό στοιχείο, σε κάθε μηχανισμό εξουσίας μπορεί να εγγυηθεί την εδραίωση και το βάθεμα του σοσιαλισμού. Έτσι ώστε από τη μεταβατική αυτή πρώτη μορφή, να ανοίξει ο δρόμος στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου