Κάποτε υπήρχε η Ο.Π.Λ.Α

Του Γ.Γ.

 «Υπερασπιστείτε τον εαυτό σας. Περιφρουρήστε τους αγωνιστές σας. Χτυπάτε τους χαφιέδες! Στο δρόµο, στα σπίτια, σκοτώστε τους σα τα σκυλιά άµα παρακολουθούν, άµα πιάνουν αγωνιστές!» 

Ριζοσπάστης 10/10/1943

Πριν αρκετά χρόνια, είχα την χαρά και την τιμή θα έλεγα, να γνωρίσω ένα ηλικιωμένο Τούρκο, κομμουνιστή αγωνιστή. Ηταν τότε γραμματέας της κομματικής οργάνωσης ενός παράνομου, από το καθεστώς Ερντογάν, κομμουνιστικού κόμματος. 

Είχαμε, θυμάμαι, τότε, μια ολονύχτια συζήτηση -με την βοήθεια ενός Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα που είχε αναλάβει τα καθήκοντα μεταφραστή-. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν η επιχειρηματολογία του στο γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ένα κόμμα, που θέλει να λέγεται επαναστατικό, άσχετα αν θα θεωρείτε νόμιμο ή όχι, χωρίς να διαθέτει παράνομο μηχανισμό. 

Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ιδιαίτερες χρονικές περιόδους όπως τότε που το ΚΚΕ είχε την ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών). -  "ό,τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα", όπως είχε δηλώσει ο κομμουνιστής Κώστας Κάππος. (Ετσι, για την ιστορία να αναφέρουμε ότι πρώτος «πολιτικός» υπεύθυνος της ΟΠΛΑ το 1942 ήταν ο Νίκος Πλουµπίδης, ενώ την ηγεσία της αποτελούσαν δοκιμασμένοι κομμουνιστές και ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ όπως οι Αναστασιάδης, Φαρµάκης, Αλευράς, Αντωνιάδης κ.ά).

Ο σύντροφος μου είχε κάνει μια σειρά θεωρητικές αναφορές, αλλά μου μετέφερε και την εμπειρία του, καταλήγοντας ότι σε ένα αστικό καθεστώς παράλληλα με την νόμιμη δουλειά που πρέπει να κάνει ένα κομμουνιστικό κόμμα μέσα από συνδικάτα, κοινωνικούς φορείς, κοινωνικές οργανώσεις, πρέπει να διαθέτει και το ¨τιμωρό χέρι του λαού", όπως ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου του Ιάσονα Χανδρινού το οποίο αναφερόταν στην δράση της ΟΠΛΑ. 

Οπως μου έλεγε, λοιπόν, ο Τούρκος σύντροφος, όταν βασανιστές δεσμοφύλακες, τραμπούκοι μπάτσοι και ασύδοτοι δικαστές έχουν στο μυαλό τους ότι εξ αιτίας των πράξεων τους μπορεί να λογοδοτήσουν στο "τιμωρό χέρι του λαού", τότε σκέπτονται διπλά πώς ενεργούν και τι αποφάσεις παίρνουν.

Αντιλαμβάνεσθαι ποιο γεγονός με οδήγησε να θυμηθώ αυτή την συζήτηση ...