«Η πολιτική είναι η ευγενής τέχνη του να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και να κάνεις εκστρατείες με λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος ότι θα προστατέψεις τους μεν από τους δε»,
Οσκαρ Ασμέριντζερ.
Η αρχική γελοιογραφία του ΚΥΡ είναι από τις πιο εύστοχες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.
Συμπληρώνεται σήμερα τρία χρόνια απ' τις 7 Ιούλη του 2019, μέρα που τελείωσε το εκλογικό πανηγυράκι. με το αστικό σύστημα να έχει αιματοδοτηθεί, καλλιεργώντας την μαζική αυταπάτη ότι ο "λαός αποφασίζει" για την κυβέρνηση που επιθυμεί να έχει.
Με αφορμή αυτό το γεγονός ας κάνουμε σύντομη προσέγγιση. Μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών είχαμε την γνωστή "συνέχεια του αστικού κράτους", ίσως σε πιο γκρίζο πολιτικό τοπία αυτή την φορά, αφού οι εξουσιαστές μας, που τώρα ανέλαβαν την κυβερνητική διακυβέρνηση είναι γαλάζιοι και έχουν προχωρήσει σε ένα σχεδιασμό για την αναβίωση καθεστώτος μετεμφυλιακής υφής.
Οπως έχουμε ξαναγράψει πρόκειται για ένα σχεδιασμό που εντάσσεται στην επιδίωξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη για αναβίωση -τηρουμένων των αναλογιών φυσικά- μαύρων εποχών που έζησε αυτός ο τόπος επί πρωθυπουργίας Αλέξανδρου Παπάγου και "εθνάρχη" Καραμανλή.
Και εδώ, για να μην ξεχνιόμαστε ο απόφοιτος του Χάρβαρντ βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας, έχοντας την λαϊκή νομιμοποίηση από τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιούλη 2019.
Είναι χρήσιμο να κάνουμε μια παρένθεση. Χωρίς να θέλουμε να πλατειάσουμε στο ζήτημα, πρέπει να πούμε ότι η ατομική συνείδηση και συνεπώς και η μαζική είναι ένα μέγεθος μεταβλητό.
Διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα που προσλαμβάνει κάποιος/ια και ποιο είναι το οπτικό πεδίο που έχει σχηματίσει για να τα διαχειριστεί. Κι αυτή η λεγόμενη μαζική συνείδηση είναι ένας σημαντικός παράγοντας -μπορεί να υπάρξουν και μια σειρά άλλοι, όπως νοθεία, εκλογικό σύστημα ...- που καθορίζει την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος.
Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει να έχουμε καθαρό αυτό Να καταλάβουμε αυτό που έγραφε ο Μαρξ. Οτι δηλαδή και η καλύτερη κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης.
Ο Λένιν μάλιστα από το 1919 ακόμα έδινε την πρέπουσα απάντηση στους οπαδούς του κοινοβουλευτικού κρετινισμού: «…Kωμικά στενοκέφαλοι. Aυτοί δεν κατάλαβαν ότι η ψηφοφορία στο πλαίσιο, τους θεσμούς, τις συνθήκες του αστικού κοινοβουλευτισμού είναι μέρος του αστικού κρατικού μηχανισμού που πρέπει να συντριβεί και να καταστραφεί από πάνω ως κάτω για να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου, για να περάσουμε από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία…»
Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο θέμα που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτής της ανάρτηση και προφανώς εν όψη της εκλογικής περιόδου, θα έχουμε την ευκαιρία για αρκετά παρόμοια κείμενα.
Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο θέμα που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτής της ανάρτηση και προφανώς εν όψη της εκλογικής περιόδου, θα έχουμε την ευκαιρία για αρκετά παρόμοια κείμενα.
Για τον θηριώδη κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, για τις Πέτσινες λίστες και τα υπόλοιπα "πακέτα" στους βαρόνους των ΜΜΕ έχουμε αναφερθεί πολλές φορές.
Σε καμιά περίπτωση δηλαδή δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την δύναμη που έχουν οι πληρωμένες γραφίδες και τα μαρκούτσια, όσο και να έχουν απαξιωθεί σε σημαντικό βαθμό τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αν και οι δημοσκοπήσεις έχουν αποδειχθεί εντελώς αναξιόπιστες, εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικό εργαλείο στην προσπάθεια χειραγώγησης του εκλογικού σώματος, όπως είδαμε και χτες.
Σε καμιά περίπτωση δηλαδή δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την δύναμη που έχουν οι πληρωμένες γραφίδες και τα μαρκούτσια, όσο και να έχουν απαξιωθεί σε σημαντικό βαθμό τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αν και οι δημοσκοπήσεις έχουν αποδειχθεί εντελώς αναξιόπιστες, εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικό εργαλείο στην προσπάθεια χειραγώγησης του εκλογικού σώματος, όπως είδαμε και χτες.
(Ας μην μας διαφεύγει επίσης ότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ εξακολουθούν να δεσπόζουν σε τηλεθέαση και αναγνωσιμότητα. Είναι μεγάλο πρόβλημα το ότι ο χώρος μας δεν στάθηκε ικανός να αποκτήσει ένα ΜΜΕ με αξιοσημείωτη δυναμική).
Θέλοντας να δείξει την αποτελεσματικότητα των ΜΜΕ, στον καθορισμό της λεγόμενης "μαζικής συνείδησης", από την εποχή του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα. Μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα».
Προφανώς χιουμοριστική είναι η παραπάνω τοποθέτηση, αλλά το νόημα της ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα. Κι εδώ πρέπει να το παραδεχθούμε.
Οι συντηρητικές δυνάμεις παίζουν μόνες τους μπάλα σε επίπεδο προπαγάνδας, ενώ το μόνο γήπεδο που δεν υπάρχει πληρωμένος διαιτητής και στημένη εξέδρα είναι το διαδίκτυο. Γι' αυτό ανακάλυψε πρόσφατα ο Μητσοτάκης ανακάλυψε την ανάγκη αστυνόμευσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
(Αλλο μεγάλο θέμα που εμείς δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε όπως πρέπει, μια κατάσταση που θα έπρεπε να είναι προνομιακή για μας).
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Εχει τόσες παθογένειες ο χώρος μας, που ακόμα και σε στοιχειώδη ζητήματα δεν μπορεί να βρούμε μια κοινή συνισταμένη.
Το ισχυριζόμαστε αυτό από δικιά μας εμπειρία όταν πριν χρόνια είχαμε πάρει μια πρωτοβουλία για την δημιουργία ιστοσελίδας και ραδιοσταθμού που θα στέγαζαν όλες τις απόψεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς.
Ας μην αναφέρουμε που οδηγεί η μαλακία του "σεχταριακού πατριωτισμού" (Πιθανόν ατυχής έκφραση άλλα...)
Πονεμένες, προβληματικές καταστάσεις για τις οποίες όμως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας.
Να επανέλθουμε όμως στο κύριο θέμα μας. .
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που τα εξουσιαστικά "κουστούμια" άλλαξαν χρώμα. Απ' τα ροζ περάσαμε στα "γαλαζόμαυρα".
Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια με πινελιές προς το χειρότερο.
Ναι, πέρασαν τρία χρόνια από τότε που το λεγόμενο εκλογικό σώμα επέλεξε να αντικαταστήσει στην κυβερνητική εξουσία έναν πολιτικό απατεώνα με έναν αρχιμαφιόζο.
Και; Αλλαξε τίποτα επί της ουσίας;
Μια χούφτας καπιταλιστικά παράσιτα εξακολουθούν να θησαυρίζουν λεηλατώντας τον τόπο και τους ανθρώπους της δουλειάς.
Η πραγματικότητα παραμένει. Η ανυπαρξία στην χώρα μας ελπιδοφόρου, μαζικού ταξικού εργατικού κινήματος, η μοιρολατρία που επικρατεί σε πλατιές λαϊκές μάζες, το μπαράζ τρομοκρατικών-εκβιαστικών διλημμάτων κάνουν την κοινωνία να συντηρητικοποιείται. Και εντός των άλλων προστέθηκε και ο εφιάλτης της θανατηφόρας πανδημίας.
Ολα αυτά συμβάλλουν ώστε στον διαρκή ταξικό πόλεμο να μετράμε απανωτές ήττες.
Δεν μπαίνω στον ρόλο της χαρτορίχτρας, ούτε έχω την πολιτική διορατικότητα να εκτιμήσω τι θα συμβεί στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σύντομα.
Και δεν θα μπω στον πειρασμό να εκτιμήσω κατά πόσο έχει βάση η κατασκευασμένη δημοσκοπικά άποψη ότι η Ν.Δ είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί σαν βασικό της αντίπαλο έχει ένα κόμμα που είναι να το .. κλαίνε οι ρέγγες, Και εννοώ φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλοντας να δείξει την αποτελεσματικότητα των ΜΜΕ, στον καθορισμό της λεγόμενης "μαζικής συνείδησης", από την εποχή του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα. Μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα».
Προφανώς χιουμοριστική είναι η παραπάνω τοποθέτηση, αλλά το νόημα της ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα. Κι εδώ πρέπει να το παραδεχθούμε.
Οι συντηρητικές δυνάμεις παίζουν μόνες τους μπάλα σε επίπεδο προπαγάνδας, ενώ το μόνο γήπεδο που δεν υπάρχει πληρωμένος διαιτητής και στημένη εξέδρα είναι το διαδίκτυο. Γι' αυτό ανακάλυψε πρόσφατα ο Μητσοτάκης ανακάλυψε την ανάγκη αστυνόμευσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
(Αλλο μεγάλο θέμα που εμείς δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε όπως πρέπει, μια κατάσταση που θα έπρεπε να είναι προνομιακή για μας).
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Εχει τόσες παθογένειες ο χώρος μας, που ακόμα και σε στοιχειώδη ζητήματα δεν μπορεί να βρούμε μια κοινή συνισταμένη.
Το ισχυριζόμαστε αυτό από δικιά μας εμπειρία όταν πριν χρόνια είχαμε πάρει μια πρωτοβουλία για την δημιουργία ιστοσελίδας και ραδιοσταθμού που θα στέγαζαν όλες τις απόψεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς.
Ας μην αναφέρουμε που οδηγεί η μαλακία του "σεχταριακού πατριωτισμού" (Πιθανόν ατυχής έκφραση άλλα...)
Πονεμένες, προβληματικές καταστάσεις για τις οποίες όμως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας.
Να επανέλθουμε όμως στο κύριο θέμα μας. .
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που τα εξουσιαστικά "κουστούμια" άλλαξαν χρώμα. Απ' τα ροζ περάσαμε στα "γαλαζόμαυρα".
Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια με πινελιές προς το χειρότερο.
Ναι, πέρασαν τρία χρόνια από τότε που το λεγόμενο εκλογικό σώμα επέλεξε να αντικαταστήσει στην κυβερνητική εξουσία έναν πολιτικό απατεώνα με έναν αρχιμαφιόζο.
Και; Αλλαξε τίποτα επί της ουσίας;
Μια χούφτας καπιταλιστικά παράσιτα εξακολουθούν να θησαυρίζουν λεηλατώντας τον τόπο και τους ανθρώπους της δουλειάς.
Η πραγματικότητα παραμένει. Η ανυπαρξία στην χώρα μας ελπιδοφόρου, μαζικού ταξικού εργατικού κινήματος, η μοιρολατρία που επικρατεί σε πλατιές λαϊκές μάζες, το μπαράζ τρομοκρατικών-εκβιαστικών διλημμάτων κάνουν την κοινωνία να συντηρητικοποιείται. Και εντός των άλλων προστέθηκε και ο εφιάλτης της θανατηφόρας πανδημίας.
Ολα αυτά συμβάλλουν ώστε στον διαρκή ταξικό πόλεμο να μετράμε απανωτές ήττες.
Δεν μπαίνω στον ρόλο της χαρτορίχτρας, ούτε έχω την πολιτική διορατικότητα να εκτιμήσω τι θα συμβεί στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σύντομα.
Και δεν θα μπω στον πειρασμό να εκτιμήσω κατά πόσο έχει βάση η κατασκευασμένη δημοσκοπικά άποψη ότι η Ν.Δ είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί σαν βασικό της αντίπαλο έχει ένα κόμμα που είναι να το .. κλαίνε οι ρέγγες, Και εννοώ φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε ο μικρόκοσμος μου είναι μικρογραφία της κοινωνίας και γενικά ούτε τα ερεθίσματα από κινηματική και κοινωνική δραστηριότητα είναι ικανά να με κάνουν να σχηματίσω κατηγορηματική άποψη για την πρόθεση ψήφου του λεγόμενου εκλογικού σώματος.
Θεωρώ επίσης μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο έχουμε ευθύνη όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ότι ανήκουμε στον αντικαπιταλιστικό -αντιεξουσιαστικό χώρο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ουσιαστική παρέμβαση και έτσι υπάρχουν μεγάλες μάζες ανθρώπων της τάξης μας, που ευελπιστούν "καλύτερες μέρες" από μια εναλλαγή του αστικού πολιτικού προσωπικού, Στην λατρεία του κοινοβουλευτικού κρετινισμού δηλαδή, που εμπεριέχεται στην λογική της "ανάθεσης" .
Να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά κάποια πράγματα που για μας είναι ξεκάθαρα . Οι εκλογές δεν μπορούν ν’ αλλάξουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι εκλογές αφορούν τους συσχετισμούς στη ηγετική πυραμίδα των εξουσιαστών και όχι τους συσχετισμούς ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση.
Αυτό που τρέμουν οι αστοί και οι κολαούζοι τους είναι το ενδεχόμενο να δυναμώσει ο αγώνας τάξης προς τάξη. Να αμφισβητηθεί δυναμικά η κυριαρχία της κυρίαρχης τάξης στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στις διαδηλώσεις στις πλατείες.
Κι αυτό είναι χρέος της τάξης μας. Να απεμπλακεί από τα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να ψάξει να βρει τρόπους οργάνωσης και μορφές πάλης πέρα και έξω απ' τις συμβιβασμένες αντιλήψεις που έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα.
Αν το καταφέρουμε αυτό, πραγματικά η αστική τάξη και οι λακέδες της θα έχουν λόγο να ανησυχούν.
Θεωρώ επίσης μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο έχουμε ευθύνη όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ότι ανήκουμε στον αντικαπιταλιστικό -αντιεξουσιαστικό χώρο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ουσιαστική παρέμβαση και έτσι υπάρχουν μεγάλες μάζες ανθρώπων της τάξης μας, που ευελπιστούν "καλύτερες μέρες" από μια εναλλαγή του αστικού πολιτικού προσωπικού, Στην λατρεία του κοινοβουλευτικού κρετινισμού δηλαδή, που εμπεριέχεται στην λογική της "ανάθεσης" .
Να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά κάποια πράγματα που για μας είναι ξεκάθαρα . Οι εκλογές δεν μπορούν ν’ αλλάξουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι εκλογές αφορούν τους συσχετισμούς στη ηγετική πυραμίδα των εξουσιαστών και όχι τους συσχετισμούς ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση.
Αυτό που τρέμουν οι αστοί και οι κολαούζοι τους είναι το ενδεχόμενο να δυναμώσει ο αγώνας τάξης προς τάξη. Να αμφισβητηθεί δυναμικά η κυριαρχία της κυρίαρχης τάξης στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στις διαδηλώσεις στις πλατείες.
Κι αυτό είναι χρέος της τάξης μας. Να απεμπλακεί από τα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να ψάξει να βρει τρόπους οργάνωσης και μορφές πάλης πέρα και έξω απ' τις συμβιβασμένες αντιλήψεις που έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα.
Αν το καταφέρουμε αυτό, πραγματικά η αστική τάξη και οι λακέδες της θα έχουν λόγο να ανησυχούν.
Δημοσίευση σχολίου