Τον έμπλεο αυτοπεποίθησης και επί νικητήριου καλάμου Μητσοτάκη να τον ξεχάσετε. Τώρα έχουμε να κάνουμε με Μητσοτάκη πολυτραυματία.
Το φωτοστέφανό του. που κάποτε κοσμούσαν λέξεις όπως Ηγέτης και Μωυσής. τώρα κοσμούν μουτζούρες. στις οποίες ξεχωρίζει μια λέξη: Ανεπαρκής. Και η εικόνα του ξέπεσε σε εικόνα αποτυχίας, ιδιοτέλειας, φθοράς και διαφθοράς. Πανδημία, ακρίβεια, καρτέλ, φωτιές. Λιγνάδης, σκευωρίες, διώξεις δημοσιογράφων, δανεικά κι αγύριστα, απευθείας αναθέσεις, αδιευκρίνιστα. Βολτέρος. Στάσσης. Αμοραλισμός, νεποτισμός, καπιταλισμός της πειρατείας. Όσα η ενημέρωση 108 κατάφερνε να ξεπλένει κάπως όταν έβγαιναν στην επιφάνεια ένα-ένα τώρα είναι ο τύμβος του. Γύρισε το φύλλο κι άρχισε το ξύλο, λαίκιστί.
Κι αυτό τον κάνει πιο επικίνδυνο. Γιατί ως αδικημένος γόνος άφησε τις αβρότητες και ξανάπιασε τις αθλιότητες. Μέχρις υστερίας. Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. χωρίς να τον απασχολεί η ηθική των μέσων. Δολοφονίες χαρακτήρα. Μάτι, εμφύλια ρητορεία Πλεύρης - και Άδωνις. φάλαγγα από τον βασανιστή της γλώσσας εκπρόσωπο, ξαπλώστρες και μακάβριες μόστρες. Τρομπέτες και τύμπανα πολέμου. Να χωρίσει την κοινωνία στα δύο μπας και διασωθεί: εγώ είμαι αμαρτωλός, αλλά ο Άλλος είναι ο Εξαποδώ. Με τον απήγανο του πιο ακραίου λαϊκισμού τον ξορκίζει. Πάλι. Όπως όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση και λυσσομανούσε η ντουντούκα του ότι ο Τσίπρας έκαψε τον κόσμο, πούλησε τη Μακεδονία κ.λπ.
Διχασμός. Αυτό είναι το password για να ξεκλειδώσει όχι συμπάθεια και στήριξη για τον ίδιο -αυτό του τελείωσε οριστικά και το ξέρει- αλλά το μίσος για τον Αλλο.
Να συσπειρώσει με ένα απολιτικό φανατικό Αντί τους ακραίους της Δεξιάς, τους επιρρεπείς στον φόβο, τους συντηρητικούς που τρέμουν κάθε αλλαγή, τους θιασώτες του νόμου και της τάξης, τους φρόνιμους - μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς. Και δεν διστάζει να οδηγεί στο ικρίωμα αθώους. Να παραδίνει στην αστυνομία του τους σύγχρονους «συμμορίτες - αναρχικούς, αριστεριστές και «συμπαθούντες».
Οι τελευταίοι είμαστε εμείς. Και να οδηγεί ακόμα και στον θάνατο ένα φυλακισμένο, τον Μιχαηλίδη. για να βαθύνει τον διχασμό με το κοπίδι της απανθρωπιάς.
Οι παλιές γραφές λένε πολύ καθαρά ότι κάθε φορά που η Αριστερά παρασύρθηκε στο στημένο από ξένους ή εγχώριους τοκιστές του διχασμού παιγνίδι βγήκε χαμένη η ίδια και ο λαός. Και οι σύγχρονες καταγράφουν τη διάθεση της κοινωνίας να τα βάλει με τους υπαίτιους για όσα ζει και όχι με τον εαυτό της - η μισή εναντίον της άλλης μισής. Συνεπώς, ενότητα κατά του διχασμού.
Που πάει να πει ενότητα κατά της καθεστωτικής φαυλότητας του Μητσοτάκη και των νταήδων του.
Να τον αφήσουμε να παίζει μόνος του με τα στρατιωτάκια του Βορίδη. Εμείς έχουμε άλλη δουλειά...
Δημοσίευση σχολίου