Ενα μικρό ιστορικό ανάγνωσμα με αφορμή ότι σαν σήμερα το 1849 πέθανε μια μεγάλη μορφή της επανάστασης του '21. Αναφερόμαστε στον Νικήτα Σταματελόπουλο, που έμεινε στην ιστορία ως Νικηταράς ο Τουρκοφάγος,
Το έχει η "μοίρα" αυτού του τόπου οι αγωνιστές που πάλεψαν για την λευτεριά και την προκοπή του λαού μας να αντιμετωπίζονται αργότερα από την πολιτική εξουσία σαν "μιάσματα¨ και να γνωρίζουν φυλακές, εξορίες ακόμα και εκτελέσεις.
Ας δούμε τηλεγραφικά την ιστορία του Νικηταρά, με την βοήθεια μιας ανάρτησης που υπάρχει στον προσωπικό μου ιστότοπο.
Οι πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους άρχισαν να γράφονται αμέσως μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό.
Αγωνιστές της Επανάστασης, κάποιοι σακατεμένοι από τις μάχες, χήρες και ορφανά γύριζαν στους δρόμους ρακένδυτοι ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί. Αντίθετα, εκλεκτοί του Παλατιού και όσοι είχαν προσβάσεις στο φαύλο πολιτικό σύστημα της εποχής απολάμβαναν παχυλούς μισθούς και συντάξεις.
Ας μιλήσουμε για τον Νικηταρά, Ανήκε στο Ρωσικό Κόμμα, και συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συμμετοχής σε μια συνωμοσία εναντίον του Οθωνα. Φυλακίστηκε στη Πύλο, ενώ λίγο πριν από τη δίκη του μεταφέρθηκε στην Αθήνα.
Στη διάρκεια της κράτησής του «εν τω στρατώνι των Αθηνών ξένοι βάρβαροι επειράθησαν τον διά καπνού πνιγηρόν θάνατό του», ανέφερε η εφημερίδα «Αιών».
Η δίκη του έγινε στις 11 Ιουλίου 1840 και καθώς δεν υπήρχαν στοιχεία αθωώθηκε. Ομως η αθωωτική απόφαση προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης, η οποία με την προσυπογραφή του Οθωνα τον φυλάκισε στην Αίγινα. Από τότε άρχισε το μαρτύριό του. Οι Βαυαροί τον έβγαζαν στον δρόμο, τον χτυπούσαν με μπαστούνια και τον περιγελούσαν μπρος στα μάτια των Ελλήνων που έρχονταν να δουν τον ήρωά τους.
Ανάμεσα στους θεατές ήταν και η μία κόρη του η οποία δεν άντεξε να βλέπει τον πατέρα της σε αυτή την κατάσταση και τρελάθηκε, ενώ αυτός αρρώστησε με ζάχαρο το οποίο του κατέστρεψε την όραση.
Τελικά, στις 18 Σεπτεμβρίου 1841, με παρέμβαση του στρατηγού Μακρυγιάννη, αμνηστεύτηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός.
Εκτός, όμως, από τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, η Βαυαρική Αντιβασιλεία είχε αφαιρέσει, βίαια, μεταξύ του 1836 και του 1837, ένα μεγάλο μέρος από ένα αγρόκτημα που είχε ο Νικηταράς στη θέση Σερεμέτι, μεταξύ του Αργους και του Ναυπλίου και προσδοκούσε να ζήσει απ’ αυτό την οικογένειά του.
Σε απόλυτη ένδεια ο Νικηταράς, ένας απ' τους μεγαλύτερους ήρωες της επανάστασης του 1821 προσπαθούσε να επιβιώσει ζητιανεύοντας γιατί η μόνη ανταμοιβή που έλαβε από το κράτος μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους ήταν μια άδεια επαιτείας κάθε Παρασκευή στον ναό της Ευαγγελίστριας, στην Αθήνα.
Αργότερα του χορηγήθηκε μια πενιχρή σύνταξη και έζησε με αυτή μέχρι τον θάνατό του, σαν σήμερα στις 25 Σεπέμβρη 1849. Ετάφη, όπως ήταν η επιθυμία του, δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθήνας.
Δημοσίευση σχολίου