Ζω στη χώρα ...

Πηγή: Νίκος Παπαδογιάννης - newsletter, Documento

Ζω στη χώρα που έχει υπουργό Ανάπτυξης έναν θαυμαστή του Παττακού με αυτόγραφο, υπουργό Εσωτερικών έναν πρώην πρόεδρο χουντικής νεολαίας που κυνηγούσε με τσεκούρι αριστερούς και υπουργό Υγείας έναν που ο πατέρας του χαιρετάει ναζιστικά. Στην κοιτίδα της Δημοκρατίας κατά τ’ άλλα, όπου σύσσωμο το γκουβέρνο εκφράζει ζωηρές ανησυχίες για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Συγγνώμη, είμαστε με τα καλά μας; Σε ποια χώρα θα γινόταν ανεκτό το ναζιστικό σόου που στήθηκε μέσα στα δικαστήρια από Πλεύρηδες και οπαδούς του Κασιδιάρη, με χιτλερικούς χαιρετισμούς ακόμα και από επώνυμους δικηγόρους και υπό την αιγίδα της αστυνομίας; Σε ποιον τόπο οι εισαγγελείς θα γύριζαν από τ’ άλλο πλευρό, διαβάζοντας την έκθεση Λύτρα για τις χιλιάδες κρατικές δολοφονίες ασθενών με Covid-19;

Τι στο διάβολο πρέπει να συμβεί επιτέλους, για να βγούμε στους δρόμους και να αντιδράσουμε; Δεν το καταλαβαίνουμε, ότι μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας και ταυτόχρονα μας κατουράνε στα μούτρα γελώντας; Υπό κανονικές συνθήκες, ο απερίγραπτος Μητσοτάκης και ο φαιογάλαζος εσμός που λυμαίνεται τον τόπο εδώ και 3,5 χρόνια θα έπρεπε να κυβερνάει έγκλειστος στο σπίτι του (αν όχι σε κελί), από το φόβο του λαϊκού ξεσηκωμού και της διάχυτης αγανάκτησης.

Οι συγγενείς των νεκρών της πανδημίας, ιδίως αυτών που έχασαν τη ζωή τους διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ την ίδια ώρα που η κυβέρνηση προσλάβανε μπάτσους και παπάδες, θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, στη μνήμη και το όνομα των αδικοχαμένων πατεράδων και μανάδων τους. Και να έχουν τη φωτιά στο βλέμμα.

Και όμως, όχι. Δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο. Κάθονται και βλέπουν τηλεόραση και αυτοί, μαζί με όλους εμάς. Ριάλιτι, μπάλα, φέικ δημοσκοπήσεις και παραληρήματα για τον κίνδυνο εξ Ανατολών ...