Αν ήταν βιβλίο, ταινία, ή θεατρικό, το έργο που ζούμε στα χρόνια της (παρα)κρατικής δεξιάς, ο πλέον ενδεδειγμένος τίτλος θα ήταν "Τα τρωκτικά".
Πολιτικά τρωκτικά ροκανίζουν βουλιμικά και ασύστολα τον δημόσιο πλούτο, ροκανίζουν ανελέητα τα κοινωνικά αγαθά της υγείας και της παιδείας, ροκανίζουν ξεδιάντροπα όσα ψήγματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης υπήρχαν, ροκανίζουν ανερυθρίαστα τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, και μαζί την αξιοπρέπεια των πολιτών...
Τούτες δε τις μέρες, στη χώρα γράφεται το κεφάλαιο "Τρωκτικά και παράσιτα". Ένα κεφάλαιο που αγγίζει κατάβαθα τις ψυχές των Πετσωμένων ΑΡΔακίων, επιδίδοντας τους σε ένα κρεσέντο εθελοδουλίας στις παρασιτικές αιμορουφήχτρες.
Έτσι, σε μια ακόμα προσπάθεια παραγραφής και λήθης της πραγματικής ιστορίας, πουλάν παραμύθι, μεταμορφώνοντας τις βδέλλες σε κύκνους, τα φύκια σε μεταξωτές κορδέλες.
Σκοπός, απ' τη μια να ευαρεστήσουν τον πολυχρονεμένο τους πασά, που με βαριά καρδιά αναγκάστηκε να περιορίσει τις τιμές στον έκπτωτο, απ' την άλλη να αποκοιμίζουν το πόπολο με γαλαζοαίματους και πριγκίπισσες, ώστε να ξεχνά την κακομοιριά του και αυτούς που την προκάλεσαν.
"Οι κυρίαρχοι, δεν θα ήταν κυρίαρχοι, αν δεν κυριαρχούσαν στα μυαλά", έγραψε ο Ε. Α. Ραουτερ στο βιβλίο του "Η κατασκευή των υπηκόων". Και ο τρόπος να το καταφέρουν, ο μηχανισμός διαχείρισης της πληροφορίας...
Καταναλώστε λοιπόν άφοβα βασιλικά καπέλα και στολισμένες άμαξες, καλοί μου υπηκόοι ...
Κι αν η φτώχεια σας τσακίζει τη ζωή, αν στην ανάγκη βρεθείτε υποστελεχομένων και με σοβαρές ελλείψεις νοσοκομείων, έχει ο θεός. Ή μάλλον ο βασιλεύς...
Δημοσίευση σχολίου