Τη βρήκαν τη λύση τα αντιπολιτευόμενα αστικά κόμματα. «Στροφή στην καθημερινότητα του πολίτη» είναι το σλόγκαν που συνεγείρει τώρα τα κομματικά επιτελεία. Και βέβαια, κορωνίδα στο ενδιαφέρον τους για την «καθημερινότητα» είναι η ακρίβεια. Η μάστιγα που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά και τους κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη. Το θέμα είναι πιασάρικο και το ξέρουν. Γι’ αυτό και μηχανεύονται διάφορα, ανάλογα με την πολιτική κουλτούρα του κάθε κόμματος και πάντοτε σύμφωνα με τους κανόνες του θεάματος προς κατανάλωση.
Ο Γιωργάκης ετοιμάζεται να κατέβει στις λαϊκές, όπου ήδη άρχισαν τις περιοδείες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (καιρός να επιστρατευτεί και ο ειδικός περί τα ζαρζαβατικά Κίμωνας). Στην Κουμουνδούρου ετοιμάζουν χάπενινγκ, στη διάρκεια των οποίων ο Τσίπρας και μερικοί άλλοι θα ψωνίζουν από τα σούπερ μάρκετ και θα απαιτούν να πληρώσουν σε παλιές τιμές, τις οποίες ήδη καταγράφουν. Πιο παραδοσιακοί στον Περισσό, ετοιμάζουν διαδήλωση γυναικών έξω από το υπουργείο Εμπορίου.
Φυσικά, ο εργαζόμενος θα εξακολουθήσει να πληρώνει ακριβά τα εμπορεύματα που χρειάζεται για να ζήσει. Γιατί η ακρίβεια δεν είναι κάποιος δαίμονας που μπορείς να τον ξορκίσεις, αλλά μια νομοτέλεια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Γνωρίζει έξαρση για συγκεκριμένους λόγους, που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση της κρίσης του συστήματος, κι όχι γιατί ξαφνικά κυριάρχησαν οι «κερδοσκόποι» επί των «έντιμων» καπιταλιστών. Πέρα από τη λειτουργία των οικονομικών νόμων του συστήματος, υπάρχει η σκληρή δημοσιονομική πολιτική των κρατών (που φορτώνει τα εμπορεύματα με φόρους) και η εγκατάλειψη κάθε παρεμβατικής πολιτικής, όπως αυτές με τις οποίες πριν κάμποσες δεκαετίες οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να ασκήσουν κοινωνική πολιτική.
Τι μένει στον εργαζόμενο; Αυτό που κανένας από τους απατεώνες της αστικής πολιτικής δεν του λέει: ο αγώνας για το μεροκάματο. Δεν είναι τυχαίο που ο εργατικός μισθός είναι η μόνη τιμή που τίθεται σε διατίμηση. Είτε με κρατικές αποφάσεις (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι) είτε με ξεπουληματικές συλλογικές συμβάσεις, σαν αυτή που έσπευσε να υπογράψει η ΓΣΕΕ, πριν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν το νέο κύμα ακρίβειας που έρχεται. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους τόνους επαναλαμβάνεται και πάλι η χυδαία αντιεπιστημονική θεωρία του «φαύλου κύκλου μισθών-τιμών», που καλεί τους εργαζόμενους σε «αυτοσυγκράτηση», επισείοντας το μπαμπούλα μεγαλύτερης ακρίβειας.
Η άνοδος των τιμών θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Αν οι εργαζόμενοι δεν κερδίσουν αυξήσεις στους μισθούς, θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν όλο το κόστος της κρίσης του καπιταλισμού.
Δημοσίευση σχολίου