Κρίση και στην «πραγματική οικονομία». Ομολογημένη πλέον. Και με τη βούλα του πιο έγκυρου οργανισμού της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Το ΔΝΤ είναι σαφές: ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος θα αντιμετωπίσει κρίση και ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι ακόμη και μηδενικός σε πολλές χώρες.
Αυτό που μέχρι στιγμής εμφανίζεται ως κρίση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας περνάει τώρα σε όλο το φάσμα της παραγωγής και της κυκλοφορίας. Τα συμπτώματα δεν τα έχουμε δει ούτε σε όλη τους την έκταση ούτε σε όλη τους την ένταση. Τώρα αρχίζει το «φορτσάρισμα» και ο ορίζοντας εξόδου ακόμη δε φαίνεται.
Βέβαιο είναι ακόμη, ότι οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις δεν πρόκειται να παρέμβουν στην κρίση στηρίζοντας την παραγωγή και τις θέσεις εργασίας, ώστε μέσω αυτών να στηρίξουν τη ζήτηση. Παρεμβαίνουν και θα συνεχίσουν να παρεμβαίνουν μόνο για να στηρίξουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, τη ναυαρχίδα του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Καλύπτουν με ζεστό κρατικό χρήμα τις ζημιές των αρπακτικών του διεθνούς χρηματιστικού τζόγου. Με χρήμα που προέρχεται από τη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων και από περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.
Αυτά πλέον είναι δεδομένα. Φύγαμε από τη φάση των ψεύτικων καθησυχασμών και μπήκαμε στη φάση των απειλητικών προειδοποιήσεων. Οι εργαζόμενοι προειδοποιούνται για τα νέα δεινά που έρχονται και καλούνται να τα υπομείνουν αδιαμαρτύρητα. Αλλιώς –αυτό δεν λέγεται, αλλά εννοείται– τα κράτη θα κινηθούν με τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, για να υπερασπιστούν με τη βία τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας.
Σ’ αυτές τις καθαρές συνθήκες, χωρούν μόνο καθαρές απαντήσεις. Το παλιό, στοιχειωμένο ερώτημα επανέρχεται με δραματική ένταση: ποιος ποιον; Η αστική τάξη ή το προλεταριάτο;
Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Ο καπιταλισμός μπορεί να διαχειριστεί την κρίση του μόνο μέσα από μεγάλες καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων και εξανδραποδισμό των εργαζόμενων. Η ανεργία θα φτάσει στα ύψη και λεφτά στα κρατικά ταμεία δεν περισσεύουν, γιατί προορίζονται για την κάλυψη των ζημιών των τραπεζών. Οσοι μείνουν στη δουλειά θα πρέπει να εργάζονται περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο. Η απόλυτη εξαθλίωση θα κάνει μαζικά την εμφάνισή της ακόμα και στην καρδιά των μητροπόλεων.
Η εργατική τάξη ή θα αποδεχτεί αυτή την κατάσταση ή θα ξεσηκωθεί για να την αντιπαλέψει. Μόνο που τα συνήθη εργαλεία δε φτάνουν αυτή την εποχή. Σκόρπιες απεργίες και νομιμόφρων δράση οδηγούν κατευθείαν στην ήττα. Οι επαναστατικές σημαίες πρέπει να σηκωθούν και πάλι. Τα αιτήματα δεν πρέπει να αμφισβητούν μόνο τη μια ή την άλλη πλευρά της διαχείρισης, αλλά να αμφισβητήσουν συνολικά τον καπιταλισμό, να τείνουν στην ανατροπή του.
Δημοσίευση σχολίου