Την ερχόμενη Τρίτη έχουμε πανελλαδική απεργία την οποία κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. «Δεν αντέχουμε άλλο: την υποβάθμιση των κοινωνικών δικαιωμάτων – τις ιδιωτικοποιήσεις απολύσεις», αναφέρει η μια αφίσα των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. «Δεν αντέχουμε άλλες αντεργατικές πολιτικές», αναφέρει η δεύτερη αφίσα, «Αλλαγή πολιτικής τώρα», αναφέρει η τρίτη αφίσα.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αφίσες του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς επειδή δε λένε τίποτα συγκεκριμένο, δεν ερμηνεύουν την κρίση, αφήνουν το κεφάλαιο στο απυρόβλητο, δε διατυπώνουν ούτε ένα συγκεκριμένο αίτημα. Θα μας πουν, βέβαια, ότι η ΓΣΕΕ έχει υποβάλει υπόμνημα με αιτήματα προς την κυβέρνηση. Ομως, κανένας δεν πληροφορήθηκε αυτό το υπόμνημα, ενώ οι αφίσες δίνουν τον τόνο, δίνουν το στίγμα της απεργίας, αποκαλύπτουν τις προθέσεις των οργανωτών της. Να κάνουμε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, να τη φθείρουμε πολιτικά, αυτός είναι ο στόχος και δεν τον κρύβουν καθόλου. Είναι βέβαιο πως τη μέρα της απεργίας τα στελέχη της αντιπολίτευσης θα σουλατσάρουν στους χώρους των συγκεντρώσεων, κεφαλαιοποιώντας πολιτικά την οργή των εργαζόμενων που θα πάρουν μέρος.
Και γιατί είναι κακό αυτό; θα ρωτήσει κάποιος. Μήπως προσχωρήσατε και σεις στη χορεία εκείνων που λένε «έξω η πολιτική από τα συνδικάτα», «μόνο καθαρά εργατικά αιτήματα» και τα παρόμοια. Οχι βέβαια, μόνο που εδώ δεν έχουμε την πολιτική γενικά, αλλά την αστική πολιτική που υποτίθεται ότι διώχνεται από την πόρτα και μπαίνει καμαρωτή από το παράθυρο. Αλλωστε, το μόνο πολιτικό αίτημα που διατυπώνεται είναι αυτό της αλλαγής κυβέρνησης, που ξέρουμε πολύ καλά που οδηγεί (πόσες φορές δεν το ‘χουμε δει το έργο;). Η απουσία συγκεκριμένων αιτημάτων-διεκδικήσεων δεν οφείλεται σε διάθεση υπέρβασης του… ρεφορμισμού, αλλά στοιχειοθετεί έναν αστικό ρεφορμισμό που έχει απεκδυθεί κάθε αγωνιστικού οικονομισμού. Αλλωστε, αυτοί καμαρώνουν επειδή ξεπούλησαν το μεροκάματο με την αισχρή διετή σύμβαση του ενός ευρώ την ημέρα.
Πέρα όμως από το πλαίσιο, υπάρχει και η τακτική. Αυτές οι απεργίες έχουν εύστοχα ονομαστεί εθιμοτυπικές, από πρωθυπουργικά χείλη (Ζολώτας). Φέτος ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είπαν ν’ αρχίσουν λίγο πιο νωρίς και να μη περιοριστούν στην εθιμοτυπική του Δεκέμβρη. Από τη μια η αγανάκτηση των εργαζόμενων και η ανησυχία που προκαλεί η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, από την άλλη η ανάγκη να στηριχτεί η αντιπολίτευση που άρχισε να ξεπερνά την κυβέρνηση στα γκάλοπ… έτοιμη η 24ωρη. Μπορεί να υπάρξει και μια ακόμη 24ωρη, άμα το απαιτήσουν οι πολιτικές ανάγκες της αντιπολίτευσης.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι αγωνιστική τακτική. Δε χαράζει καμιά προοπτική. Οχι μόνο για τους εργαζόμενους συνολικά, αλλά ούτε και για κλάδους που αντιμετωπίζουν άμεση επίθεση (Ολυμπιακή, ΟΣΕ κ.ά.). Είναι μια τακτική ελέγχου και χειραγώγησης και όχι απελευθέρωσης και ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Είναι μια τακτική-εφεδρεία της αστικής τάξης. Κάποιος πρέπει να «εκπροσωπεί» τους εργαζόμενους με αγώνες-φιέστα, για να μην αρχίσουν να «εκπροσωπούνται» μόνοι τους με αγώνες ταξικούς που θα πλήξουν το σύστημα και θα αναγκάσουν την αστική τάξη και το κράτος της να κάνουν υποχωρήσεις.
Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται και πάλι και στο πλαίσιο της κρίσης τίθεται με δραματικό τρόπο: ουρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αριστερή αντιπολίτευση στο σύστημά της ή ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση, για να υπάρξει επιτέλους ταξική απάντηση στην κρίση και την επιθετικότητα της κεφαλαιοκρατίας;
Πηγή: Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου