Πω, πω λεφτά... Φαίνεται ότι, τελικά, πράγματι οι θυσίες μας έπιασαν τόπο.Κυρίως τα 10-15 τελευταία χρόνια. Τα προγράμματα λιτότητας, δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυστηρότητας, σύγκλισης ή όπως αλλιώς βαφτίστηκαν, εδώ και στο εξωτερικό, απέδωσαν - ευτυχώς -καρπούς.
Όταν οι «νοικοκυραίοι» κυβερνήτες μας, από τη Θάτσερ, τον Ρίγκαν, τον Μπλερ, τον Μπους, τον Σημίτη μέχρι τον Μπράουν, τον Καραμανλή και τον Αλογοσκούφη, μας πίεζαν να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι ήξεραν τι έκαναν.
Και επίσης ήξεραν τι έκαναν όταν, κλαψουρίζοντας και με πόνο ψυχής, κατεδάφιζαν την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια, ιδιωτικοποιούσαν την παιδεία, την υγεία, τις τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες, τις συγκοινωνίες, τα αεροδρόμια, τα αεροπλάνα, τα λιμάνια, το φως, το νερό, ακόμα και τα σκουπίδια μας. Ακόμα και όταν παρέδιδαν ολόκληρες χώρες και λαούς στα νύχια των «golden boys» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας και άλλων τραπεζών.
Όταν υποχρέωναν σε συρρίκνωση και φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους στα ανεπτυγμένα κράτη και δισεκατομμύρια άλλους σε πείνα στα αναπτυσσόμενα.
Χάρη στην πολιτική τόλμη και βούληση των ηγετών και την υπομονή και πειθαρχία των υπολοίπων, σήμερα που η κακιά η ώρα το 'φερε υπάρχει κομπόδεμα τρισεκατομμυρίων στα κρατικά ταμεία, για να μπορέσουμε να σώσουμε το καταρρέον παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Τις κάθε είδους τράπεζες και τα χρηματιστήρια, που κινδύνεψαν να σωριαστούν και να μας πλακώσουν.
Ηθικό δίδαγμα: Ευτυχώς που οι ηγέτες μας, νοικοκύρηδες και προνοητικοί, είχαν φροντίσει να μας σφίξουν τα λουριά τόσα χρόνια, για να υπάρχει το κατιτίς σε ώρα ανάγκης.
Άλλο ηθικό δίδαγμα; Τώρα που φαγώθηκαν οι οικονομίες που τόσα χρόνια μαζέψαμε, θα πρέπει να σφιχτούμε ακόμα πιο πολύ, για να ξαναγεμίσουμε τον κουμπαρά. Που, αχρείαστος να 'ναι, μπορεί σε 10-20 χρόνια να 'ρθουμε στην ανάγκη να τον ξανανοίξουμε, αν ο μη γένοιτο...
Όπως λέγανε στις γαλέρες «δούλευε, σκλάβε, δούλευε, ώς τη στερνή πνοή σου» ή όπως θα λέγαμε σήμερα «πλήρωνε, σκλάβε, πλήρωνε, ώς το στερνό ευρώ σου».
Το ΠΟΝΤΙΚΙ
Δημοσίευση σχολίου