Ως δύναμη που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα και τα συμφέροντα των μικρομεσαίων εμφανίζεται ο Περισσός
Αν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στα σχέδιά μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αυτό ήταν ένα παλιό αστείο με πολλά υπονοούμενα, στο ΚΚΕ τη δεκαετία του ’80. Σήμερα η κοινωνία παρακολουθεί με αγωνία τα γεγονότα και οι αριστεροί προσπαθούν να κατανοήσουν την ακατανόητη συμπεριφορά του ΚΚΕ, το οποίο δείχνει να συμπαρατάσσεται με την κυβέρνηση, να αποσπά τα κολακευτικά σχόλια του ΛΑΟΣ και των λοιπών δεξιών, έως ακροδεξιών, δημοσιογράφων, σχολιαστών και να προκαλεί απορία έως οργή στους αριστερούς.
Ωστόσο, πριν χλευάσουμε ή πριν οργιστούμε ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε αυτή την απαράδεκτη, ούτως ή άλλως, πολιτική στάση.
Το ΚΚΕ έχει μια βασική αρχή από την οποία ξεκινά όλες τις σκέψεις και αναλύσεις του: ότι συμφέρει το κόμμα συμφέρει και την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Και αντίθετα ότι δεν συμφέρει το κόμμα δεν συμφέρει την τάξη. Συνεπώς μόνο μέσω του κόμματος μπορεί να γίνουν απελευθερωτικοί αγώνες. Όλοι οι άλλοι αγώνες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία, αν δεν συνεπικουρούν τα σχέδια της αντίδρασης.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως το ΚΚΕ αποκλείεται συνεχώς από την πραγματικότητα και τα όσα πρωτότυπα, ενδιαφέροντα και περίεργα αυτή γεννάει.
Η «πρωτοπορία» δεν ανέχεται την απρόβλεπτη πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο τα αυθόατα της νεολαίας. Έτσι όμως ανατρέπεται κάθε διαλεκτική σχέση του οργανωμένου και του αυθόρμητου, το μόνο αυθόρμητο που αναγνωρίζεται είναι ότι έχει προκύψει από την οργάνωση, λογικό σχήμα που αυτοαναιρείται και οδηγεί σε πολιτική και ιδεολογική πτώχευση.
Στην τωρινή έκρηξη το σχήμα που ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ είναι πως όσοι ξεσηκώνονται, είτε υποκειμενικά, οι «κουκουλοφόροι», οι «σωματέμποροι» και οι «ναρκέμποροι» που καίνε καταστήματα, είτε αντικειμενικά, οι νέοι που πετάνε πέτρες και μολότοφ, συμμετέχουν σε ένα προβοκατόρικο σχέδιο της αντίδρασης το οποίο έχει σκοπό να εκτρέψει το κίνημα από τους βασικούς του στόχους, δηλαδή από τους στόχους που έχει προσδιορίσει το Κόμμα.
Πίσω όμως από την αντίδραση αυτή βρίσκονται τα εκλογικά ποσοστά, που δεν είναι μόνο εκλογικά, αλλά διεκδίκηση κυριαρχίας στο χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ στα χρόνια μετά τις καταρρεύσεις του «υπαρκτού», ήταν και είναι το μόνο κόμμα στην Ευρώπη που κράτησε σε υψηλά επίπεδα τα εκλογικά ποσοστά του επιλέγοντας μια αριστερή πορεία. Σήμερα κινδυνεύει από ένα λογικό, αλλά όχι πολιτικό, παράδοξο. Ο δεξιότερος στην ιδεολογία και την πολιτική ΣΥ.ΡΙΖ.Α εδώ και καιρό πλαγιοκοπεί το ΚΚΕ με αριστερή συνθηματολογία, επιδιώκοντας και κερδίζοντας μεγάλο μέρος της αριστερής δυσαρέσκειας. Απειλεί έτσι το ΚΚΕ με υπερφαλάγγιση από τα αριστερά.
Καθώς όμως το ΚΚΕ διεκδικεί να είναι ο αποκλειστικός διαχειριστής της Αριστεράς στις σχέσεις της με το πολιτικό σύστημα, μια τέτοια εξέλιξη θα προσβάλλει καίρια τον πολιτικό του σχεδιασμό. Φαντάζεται κανείς την τεράστια αναστάτωση που προκαλεί η πιθανότητα αυτή στους σχεδιασμούς του Περισσού (και στα μυαλά των ανθρώπων του).
Απέναντι σε αυτή την απειλή η ηγεσία του Κόμματος αναδεικνύει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως υπ. Αριθμόν ένα αντίπαλο και επιλέγει να εμφανιστεί ως μια δύναμη που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα, την ηρεμία και τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. Καλείται για άλλη μια φορά να απαντήσει σε ένα δίλημμα που τίθεται από την πλευρά του αστικού πολιτικού συστήματος, με τον ίδιο τρόπο που απάντησε το 1989.
Θα επιτρέψετε εσείς ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη να οδηγηθεί η χώρα στο χάος; Και τι θα κάνετε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση; Οι αστοί μετατρέπουν την κρίση του συστήματός τους σε καθολική κρίση, και καλούν την Αριστερά να πάρει θέση στα ΕΜΑΚ του συστήματος για την διάσωσή του. Και όπως το 1989 το ΚΚΕ απάντησε υπεύθυνα συγκροτώντας τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα, έτσι και σήμερα, απαντά «υπεύθυνα» και με «σοβαρότητα».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, με τις διαχειρίσεις και με τις υπεύθυνες λύσεις το ΚΚΕ συνέβαλε τα μέγιστα στην κοινωνική συρρίκνωση της Αριστεράς και στη σημερινή της ανυποληψία στα μάτια των νέων παιδιών. Τα οποία δεν μπορούν να εμπιστευτούν καμία πολιτική δύναμη καθώς πιστεύουν πως όλοι έχουν διαψεύσει τις ελπίδες τους και πως κανείς δεν τους δίνει όραμα για το μέλλον. Και φυσικά με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να εμπνευστούν από τη νεκρανάσταση του Στάλιν συνοδευόμενη από όρκους πίστης στην κοινωνία των μικρομεσαίων καταστηματαρχών και των μικρομεσαίων επιδόσεων.
Μπορεί άραγε το ΚΚΕ να απεγκλωβιστεί από αυτή την αδιέξοδη πορεία; Να δει τα πράγματα με όρους κινήματος και όχι με όρους κομματικής ιδιοκτησίας; Να εμπιστευτεί τις ίδιες τις λαϊκές δυνάμεις που παράγονται μέσα στην ταξική πάλη; Να κατανοήσει τα αυθόρμητα κινήματα που παράγει η νέα εποχή;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να δοθεί με όρους που θα αναπαράγουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο. Θα δίνεται μέσα από την πορεία αγώνων και διεκδικήσεων που θα αναζητούν στα στοιχεία της κοινής δράσης στην πράξη, με ταυτόχρονη ιδεολογική και πολιτική κριτική.
Αρθρο του Θ. Σκαμνάκη του δημοσιεύτηκε στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Δημοσίευση σχολίου