Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους

Αυτοί που βρίσκοντα ψηλά/
θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ./
Ο λόγος; έχουνε/ κιόλας φάει./ (...)
Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί/ γι' αυτό που είναι ταπεινό/ ποτέ δεν θα υψωθούν./ (...)/Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι/
κηρύχνουν τη λιτότητα./
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/
ζητάν θυσίες./
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους/
για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν./ (...)

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη/
είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./
Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/
μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./
Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/
καθώς ο γιος από τη μάνα./
Εχει τα δικά της/
απαίσια χαρακτηριστικά./
Ο πόλεμός τους σκοτώνει/
ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους».

(Μπέρτολντ Μπρεχτ «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»).

Ακριβώς έτσι είναι. Ο πόλεμός τους είναι το ίδιο αποκρουστικός με την "ειρήνη" τους. Αυτή η σκέψη του Μπρεχτ ακούγετε σαν να γράφτηκε σήμερα.

Ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» πριν από ενάμιση αιώνα είχε γράψει πως καταπιεστές και καταπιεζόμενοι στην ιστορία των ταξικών αγώνων βρίσκονται σε παντοτινή αντίθεση μεταξύ τους, σ' έναν αγώνα χωρίς τελειωμό, έναν αγώνα που μπορεί να τελειώσει μ' έναν επαναστατικό μετασχηματισμό όλης της κοινωνίας, αλλά και με την κοινή καταστροφή και των δύο τάξεων που εμπλέκονται σ' αυτόν.
Με άλλα λόγια, δηλαδή, ακόμα και τώρα βρισκόμαστε σε ένα διαρκεί πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας.
Αυτό αν δεν το έχουμε καθαρό και σ’ αυτό το μέτωπο δεν σταθούμε στο μετερίζι που πρέπει, τότε όλα τα άλλα είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Ούτε πρέπει φυσικά να έχουμε αυταπάτες ότι με σουλάτσα στους δρόμους και παπαδίστικα κηρύγματα προς τους πλουτοκράτες μπορεί να αποτρέψουμε νέους πολέμους.

Το κεφάλαιο- έγραφε ο Μαρξ- καθορίζεται τόσο λίγο στην πρακτική κίνησή του από την προοπτική του μελλοντικού σαπίσματος της ανθρωπότητας, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της γης πάνω στον ήλιο... Apres moi le deluge!- ύστερα από μένα ας γίνει κατακλυσμός!- είναι το σύνθημα κάθε κεφαλαιοκράτη και κάθε κεφαλαιοκρατικού έθνους»(Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο»).

Οι πόλεμοι δε χωρίζονται σε «συμμετρικούς» και «ασύμμετρους», σε «ορθόδοξους» και «ανορθόδοξους».
Οι πόλεμοι χωρίζονται σε δίκαιους και άδικους.
Ο πόλεμος της ΕΣΣΔ στα 1941-1945 κατά των Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας ήταν πόλεμος δίκαιος.
Οι πόλεμος του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Βιετνάμ κατά των ΗΠΑ - Γαλλίας, ο πόλεμος των Παλαιστινίων κ.ά. ήταν πόλεμοι δίκαιοι.
Οπως δίκαιοι ήταν και οι πόλεμοι που διεξήγαγε η αστική τάξη κατά της φεουδαρχίας. Το θέμα βρίσκεται στο ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο.
Και μια τάξη, όπως η αστική, που έχει στο αίμα της την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, του νεκροθάφτη της, δεν είναι πια σε θέση να διεξάγει δίκαιους πολέμους, παρά μόνο άδικους.

Και σ' αυτόν τον πόλεμο, μεταξύ των σιωνιστών του Ισραήλ και του Παλαιστινιακού λαού δεν είναι καθόλου δύσκολο να διακρίνουμε σε ποια μεριά βρίσκεται το δίκαιο και σε ποια το άδικο.

Το άδικο βρίσκεται σ' εκείνη την πλευρά που για να εξασφαλίσει ανώτατα κέρδη βυθίζει τεράστιες περιοχές του πλανήτη στην πείνα και το θάνατο. Το δίκαιο βρίσκεται με την πλευρά εκείνων που αντιστέκονται στην υποταγή και την κατάκτηση, που δε θέλουν ξένη μπότα στον τόπο τους, που θέλουν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα τους και να καθορίσουν τη ζωή τους.

Σ' αυτό τον πόλεμο ουδείς δικαιούται να μένει ουδέτερος. Και να θέλει δεν μπορεί, γιατί τα ίδια τα επεισόδια του πολέμου του το θυμίζουν με οδυνηρό για τον ίδιο τρόπο.

Ο Πρώσος στρατηγός. Καρλ φον Κλαούζεβιτς είχε πει μια φράση που έγινε ευαγγέλιο στα χείλη των αστών αναλυτών: «Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», και οι καπιταλιστές το επιβεβαιώνουν φυτεύοντας ταφόπλακες στις πατρίδες πολλών λαών: Στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, σήμερα ξανά στα παλαιστινιακά εδάφη.

Ετσι και σήμερα έχουμε μια ακόμα εγκληματική επέμβαση, στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στην περιοχή τα τελευταία 60 χρόνια, μια κίνηση που συμπίπτει με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για ευρεία Μέση Ανατολή.
Γι' αυτό και το Ισραήλ δεν είναι μόνο του στις πολεμικές επιθέσεις. Εχει συνενόχους, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που στηρίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική του στη Μέση Ανατολή, μαζί τους και την ελληνική κυβέρνηση, που με δάκρυα συμπόνιας δηλώνει «ουδετερότητα» και δεν καταδικάζει ούτε... λεκτικά την κατοχή και τον αποκλεισμό που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός επί χρόνια.

Συμμετέχοντες σήμερα στις διαδηλώσεις που γίνονται ενάντια στην σιωνιστική βαρβαρότητα θα θέλαμε αυτές οι κινητοποιήσεις να έπαιρναν πιο αποτελεσματικά και ουσιαστικά χαρακτηριστικά.
Να απαιτούσαμε δηλαδή η Ελλάδα να αποχωρήσει απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς.
Θα θέλαμε μια διαδήλωση για να μην επιτρέψουμε την Ελλάδα να διαθέσει την στρατιωτική βάση της Σούδας στα σχέδια των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Να διαδηλώναμε για να επιστέψουν οι ένοπλες ελληνικές δυνάμεις που τώρα θα συμμετάσχουν στο πλευρό των Αμερικάνων στην κατοχή του Ιρακινού και Αφγανικού λαού.