Συνεχίζονται οι δολοφονίες εργατών

Όταν μια επαναστατική οργάνωση εκτελέσει έναν καπιταλιστή ή όργανο της αστικής δικτατορίας που βιώνουμε, για μέρες οι δημοσιοκάφροι θα μας πρήξουν με κηρύγματα για το «υπέρτατο αγαθό της ζωής», για τους «αιμοσταγείς δολοφόνους τρομοκράτες» και τα σχετικά.
Κι αν τυχόν οι «τρομοκράτες» συλληφθούν τότε θα υπάρξουν «ειδικά» δικαστήρια «ειδικοί νόμοι», «ειδικές ποινές» και συνθήκες φυλάκισης.

Όταν όμως το εργοδοτικό κέρδος δολοφονεί εργάτες τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Η δολοφονία ονομάζετε «εργατικό ατύχημα».
Εκεί δεν υπάρχουν τρομοκράτες και ένοχοι παρά μόνο η «κακιά στιγμή».
Το όνομα του δολοφονημένου εργάτη δεν θα φιλοξενηθεί ούτε σε μονόστηλο εφημερίδας. Δεν θα υπάρξει «ειδικός νόμος», για τα θύματα του εργοδοτικού κέρδους. Οι χήρες και τα ορφανά των εργατών του δολοφονήθηκαν θα μείνουν μόνοι τους να κλάψουν την «μαύρη μοίρα» τους.

Και δυστυχώς οι δολοφονίες εργατών από το εργοδοτικό κέρδος δεν έχουν τέλος.

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το αίμα των δύο εργαζομένων που την προηγούμενη εβδομάδα δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους από το μεροκάματο και ένα ακόμα θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα» ήρθε να θυμίσει ξανά πως η λίστα των δολοφονημένων εργατών δεν έχει τελειωμό.

Ενας μετανάστης, απ’ την Συρία, ο Αϊμάν Ασκούρ ήταν το τελευταίο θύμα.
Επεσε από ύψος 12 μέτρων στην οικοδομή που δούλευε αφήνοντας την τελευταία του πνοή.
Αλλά τέσσερα παιδιά ορφανά και μια γυναίκα στην μαύρη απελπισία.

Ηδη απ’ την αρχή του χρόνου θρηνούμε 9 ταξικά μας αδέλφια δολοφονημένα.

Και θα συνεχίσουμε να μετράμε. Μέχρι να μπορέσουμε, εμείς, να εκτελέσουμε τον καπιταλισμό που δημιουργεί αυτές τις εκατόμβες εργατών.