Η συνέντευξη του Δημήτρη Κουφοντίνα στο "Πρώτο Θέμα"

Η συνέντευξη του Δ, Κουφοντίνα
στο "Πρώτο Θέμα"

 - «Σέχτα Επαναστατών» και «Επαναστατικός Αγώνας»: δύο όψεις του ίδιος νομίσματος;

Αυτό το νόμισμα έχει πολλές όψεις. Θα τις βρείτε στα ψιλά των εφημερίδων, στα μονόστηλα, όπου κρύβονται οι πραγματικές ειδήσεις. Καμιά φορά φτάνει και στα πρωτοσέλιδα.
Μιλάμε για έναν ολόκληρο χώρο «άμεσης δράσης», με διάφορες μορφές και διαβαθμίσεις, έναν χώρο που επεκτείνεται όσο οξύνετε η πολύμορφη κρίση, όσο βαθαίνουν οι κοινωνικές ανισότητες. Εναν γαλαξία ομάδων και συσπειρώσεων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Περιφέρεια και Κύπρο.

Οι αναλυτές της μητροπολιτικής βίας το ονομάζουν «εμφύλιο χαμηλής έντασης». Εδώ θα βρείτε πολλούς νέους κυρίως ανθρώπους, με πολλή οργή, με πολλή ορμή, με πολλά όνειρα που δεν αντέχουν να τους τα σκοτώνουν. Στέλνουν πολλά «μηνύματα στο μπουκάλι». Και, τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο... Ποιοι τα παραλαμβάνουν, όμως, είναι το ζήτημα...

  -Θα λέγατε ότι η «Σέχτα Επαναστατών» είναι μια φυσική εξέλιξη της 17Ν, απλώς προσαρμοσμένη στις συνθήκες του 2009;

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «φυσική εξέλιξη, όπως την αναφέρετε.
Το επαναστατικό κίνημα έχει βέβαια τη γενική του αλήθεια, αλλά έχει και τις ιδιαίτερες εποχές του, τους διαφορετικούς τόπους του, τις ειδικές του περιστάσεις και, συνακόλουθα, τα πρόσωπα που γεννά αδιάκοπα και διαπλάθει.
Σήμερα υπάρχει το κενό επαναστατικής πράξης και η προσπάθεια των δυνάμεων που προαναφέραμε να το καλύψουν. Εστω κάποιο τμήμα του. Το αν θα καλυφθεί, πώς και από ποιους είναι το αντικείμενο μιας συζήτησης που δεν έχει γίνει ακόμη.

  -Η 17 Ν αν υπήρχε σήμερα θα διάλεγε τους ίδιους στόχους;

>Τελικά πολλοί είναι αυτοί που τώρα μιλούν για τον καιρό της 17Ν. Αν δεν τον αναπολούν κιόλας... Ομως οι καιροί άλλαξαν.
Αν υπήρχε η 17Ν σήμερα, θα ερχόταν αντιμέτωπη με νέα προβλήματα και καταστάσεις. Τώρα είναι εποχή κρίσης, εποχή που γκρεμίζονται οικοδομήματα, βεβαιότητες αντιλήψεις. Αναδύονται δυνάμεις με αντιφατικότητες, ενίοτε χωρίς πλήρη συνείδηση του κοινωνικού εαυτού τους και του ρόλου τους, που ωστόσο αντανακλούν τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται.
Ομως και τώρα χρειάζεται πολλή σκέψη πριν από τη δράση και κυρίως να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα.

  -Πιστεύετε ότι η 17Ν του 2009 θα ήταν υποχρεωμένη να στραφεί σε μεθόδους όπως το παγιδευμένο αυτοκίνητο στη Citibank ή θα επέλεγε επιχειρήσεις χαμηλότερης βίας;

Σήμερα -Τετάρτη- που μιλάμε δεν γνωρίζω ποιοι έβαλαν τη βόμβα στη Citibank ούτε τι αποτέλεσμα επιδίωκαν επιχειρησιακά και πολιτικά. Και, βέβαια, δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό τους. Γνωρίζω, όμως, ότι καμιά ελληνική οργάνωση ένοπλης επαναστατικής πάλης δεν θα προέβαινε σε ενέργειες τυφλής –λεγόμενης- βίας.

Αλλωστε, κι απ’ τις έως τώρα προκηρύξεις τους δεν προκύπτει αυτό. Από την άλλη πλευρά, όμως, και όλοι εκείνοι που ωρύονται στα τηλεπαράθυρα για τις ενέργειες αυτές, με τον γνωστό κανιβαλισμό τους, την ίδια ακριβώς ώρα αποσιωπούν την τρομοκρατική-φασιστική επίθεση στα γραφεία του «Δικτύου».
Γιατί δεν την καταδίκασαν; Πού είναι το «ανθρωποκυνηγητό» που εξαπολύει ο κατασταλτικός μηχανισμός στις «άλλες» περιπτώσεις;

 - Πώς είδατε το ρεύμα που δημιουργήθηκε στην κοινωνία ως αντίδραση στον Θανάσιμο πυροβολισμό του 15χρονου Αλέξη από τον ειδικό φρουρό;

Η αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ήταν η πρώιμη άνοιξη που ήρθε από το μέλλον, συντάραξε μια παραιτημένη, μια ηττημένη κοινωνία και αποκάλυψε τη ζωντανή νέα γενιά που την έλεγαν, ακόμη χτες, αφασική και ατομικοποιημένη...

  - Κάποιοι είπαν, όμως, ότι η επίθεση που ακολούθησε κατά του 20χρονου αστυνομικού ήταν σα να τράβηξε, ξαφνικά, το «χειρόφρενο» σ’ αυτή την κοινωνική έκρηξη...

Την κοινωνική αυτή έκρηξη πρέπει να τη δούμε όπως πραγματικά ήταν.
Να δούμε τους περιορισμούς και τα εσωτερικά της όρια, τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητές της πολύ πριν από την επίθεση κατά της κλούβας των ΜΑΤ στο Γουδή.
Να μιλήσουμε, επίσης, και για όσους έχουν επινοήσει μια δική τους, βολική Αριστερά, όπως κάποιοι χριστιανοί επινοούν έναν Χριστό στα μέτρα τους.
Μια Αριστερά άκρως πασιφιστική, που γυρνά συνεχώς το άλλο μάγουλο.

Ομως, τα τελευταία 150 χρόνια, πριν εμφανιστεί και εδώ, Αριστερά σημαίνει συνδυασμός ειρηνικών και βίαιων αγώνων.
Με αυτή την έννοια, ενέργειες όπως αυτή στο Γουδή ή ακόμη και οι πυροβολισμοί στα Εξάρχεια ή στο Αστυνομικό Τμήμα του Κορυδαλλού δεν είναι ασύμβατες με την ιστορία και τις παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος.
Σωστές ή λάθος, άλλης τάξης ζήτημα.

Το δεδομένο είναι πάντα το πολιτικό πλαίσιο, η χρονική συγκυρία και ο σεβασμός στην αυτονομία του μαζικού κινήματος. Ενώ ζητούμενο είναι πάντα ο πολιτικός σκοπός, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και το μήνυμα. Αυτά ελέγχονται και δοκιμάζονται μέσα στην κοινωνία και μέσα από την κριτική και αυτοκριτική που κάνει το ίδιο το επαναστατικό κίνημα.

 - Εσείς έχετε συχνά αξιοποιήσει τα media για να κάνετε γνωστές τις απόψεις σας στην κοινωνία. Τώρα οι δημοσιογράφοι έχουν μπει στο στόχαστρο…

Είναι γνωστός ο ρόλος ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των μεγαλοδημοσιογράφων, βασικών στυλοβατών του συστήματος.
Ο Μπαλτζάκ στις «Χαμένες ψευδαισθήσεις» μιλά για τις «καθημερινές κακοήθειες τους (…) που αντιστοιχούν στις βιαιότητες, τις λεηλασίες, τους εμπρησμούς, τις προδοσίες του πολέμου».

Ωστόσο μια επαναστατική οργάνωση δεν θα χτυπούσε έναν τυχαίο δημοσιογράφο. Η χώρα δεν βρίσκεται υπό ξένη κατοχή ώστε ο κάθε στρατιώτης του εχθρού να είναι και νόμιμος στόχος. Ούτε βρισκόμαστε σε φάση γενικευμένης επαναστατικής επίθεσης όπου ξεκαθαρίζουν οι ρόλοι.

 - Ειπώθηκαν πολλά για το κατά πόσο οι νέες ένπλες οργανώσεις καθοδηγούνται από μυστικές υπηρεσίες...

Είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν εναντίον μας γνωστά κόμματα και γνωστοί «κύκλοι».
Προβάλλοντας σενάρια θεωρίας της συνωμοσίας, που θεωρούν ότι τα πάντα -εκτός από τον εαυτό τους- καθοδηγούνται ή ελέγχονται από μυστικές υπηρεσίες...
Ωσάν να μην υπάρχουν αιτιώδεις ιστορικές συνιστώσες που εκφράζονται πολιτικά και μέσω της ένοπλης πάλης.

Είναι αδύνατο να αντιπαρατεθείς στην υποκρισία της γενίκευσης μιας τέτοιας θεωρίας που οδηγεί συνειδητά και «μαθηματικά» στην παθητικότητα και τη μοιρολατρία.
Και είναι υποκρισία όταν ο επικριτής πρακτορολογεί αλιεύοντας φράσεις από έναν ακραίο, αυθόρμητο, βερμπαλιστικό λόγο. Έναν λόγο που όμως δεν πρέπει να αγνοεί ότι λειτουργεί αλλιώς όταν απευθύνεται σε εξεγερμένους χώρους και αλλιώς στο ευρύ εθνικό ακροατήριο.