Έχουμε πόλεμο; Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι κραυγές των τηλεεισαγγελέων για την «ασφάλεια» και την «αστυνόμευση», τα κυβερνητικά μέτρα για τις «κουκούλες» και την «περιύβριση», οι εξαγγελίες του νέου ΓΑΔΑρχη για «δυνάμεις ταχείας επέμβασης», η πρόσκληση της Σκότλαντ Γιάρντ, η στεντόρεια καταδίκη της «εγκληματικής βίας» εκ μέρους όλων των πολιτικών κομμάτων και, βεβαίως, η συστηματική δαιμονοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου με προφανή στόχο την κατάργησή του.Μα, αν έχουμε πόλεμο, ποιοι είναι οι αντίπαλοι; Είναι δυνατόν ολόκληρο κράτος αγκαλιά με τα ΜΜΕ και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού να κηρύσσουν σταυροφορία εναντίον μιας «δράκας αναρχικών», για τους οποίους δεν χάνουν ευκαιρία να διατυμπανίζουν πόσο περιθωριακοί και απομονωμένοι είναι;
Μήπως τα πράγματα είναι διαφορετικά; Μήπως οι κυρίαρχες δυνάμεις και το πολιτικό σύστημα, τρομαγμένοι από την εξέγερση του Δεκέμβρη και, κυρίως, το ενδεχόμενο επανάληψής της προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν να ξεχάσει τα πραγματικά προβλήματά του και, ακόμα χειρότερα, να ταυτιστεί μαζί τους στον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», δηλαδή να συναινέσει στην ένταση της κρατικής καταστολής που στρέφεται και εναντίον του;
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή επιχείρηση προληπτικής καταστολής που εξελίσσεται με πρόσχημα την εξασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών, ενώ είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει αντίστοιχο κοινωνικό αίτημα, αλλά επιχειρείται, με πρωταγωνιστές τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, να κατασκευαστεί για να αποκρυβεί η απόλυτη ανασφάλεια δικαιωμάτων την οποία υφίσταται η πλειονότητα των πολιτών. Οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι έκτακτοι του ΥΠ.ΠΟ., οι ενοικιαζόμενοι και οι «απασχολήσιμοι» δεν χρειάζονται περισσότερη «ασφάλεια» αλλά ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ζωής.Είναι υποκριτές. Στέλνουν εν ψυχρώ εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία και την εξαθλίωση, λεηλατούν κτηνωδώς το δημόσιο πλούτο και το περιβάλλον, αδιαφορούν πλήρως για τη βαρβαρότητα που επικρατεί στις φυλακές, για τα όσα υφίστανται οι τοξικοεξαρτημένοι και οι ψυχικά πάσχοντες, και αγανακτούν για τις σπασμένες βιτρίνες στο Κολωνάκι. Τι είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι τύποι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» όπως καμαρώνουν ή σεκιουριτάδες τραπεζών και κοσμηματοπωλείων όπως αποδεικνύουν;
Επιτέλους, ας τελειώνουμε με αυτή την υποκρισία. Οι κήρυκες του «νόμου και της τάξης» θεωρούν απολύτως φυσικό οι μπάτσοι να φορούν κουκούλες και να κρύβουν τα διακριτικά τους, αλλά αγανακτούν όταν χιλιάδες διαδηλωτές καλύπτουν τα πρόσωπά τους για να προστατευτούν από τα χημικάκαι τις χαφιεδοκάμερες… Το κράτος και το κεφάλαιο είναι οι ηθικοί και, συνήθως, οι φυσικοί αυτουργοί δεκάδων φόνων προσφύγων στα νερά του Αιγαίου ή μέσα σε αστυνομικά τμήματα, της δολοφονικής απόπειρας κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, των αλλεπάλληλων «εργατικών ατυχημάτων», αλλά όλα αυτά οι τηλεεισαγγελείς τα αντιμετωπίζουν με… κατανόηση (η χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών στις 24/2 δεν ήταν «είδηση»), γίνονται έξαλλοι όμως με τα μπλόκα στους δρόμους, τις καταλήψεις και τα σπασίματα τραπεζών.
Χωρίς να υιοθετούμε όλες τις πρακτικές χώρων ή τμημάτων του κινήματος, με ορισμένες μάλιστα διαφωνούμε ριζικά γιατί λειτουργούν ως μπούμερανγκ εναντίον των χώρων ελευθερίας και της μαχητικότητας όλου του κινήματος, ιδιαίτερα του νεανικού δυναμικού της εξέγερσης του Δεκέμβρη, επιμένουμε ότι ο εχθρός είναι απέναντι: στα υπουργεία, στις τράπεζες, στα τηλεπαράθυρα, στις κλούβες… Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα, ο εχθρός το ξέρει γιʼ αυτό επιτίθεται με τόση οργή στο κίνημα του Δεκέμβρη. Καιρός είναι να το καταλάβουν και η Αριστερά και το κίνημα.
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Δημοσίευση σχολίου