Ούτε η κορυφή του παγόβουνου

Διαμετρικά αντίθετες οι εκτιμήσεις των σημερινών φυλλάδων για την εξέλιξη που μπορεί να έχει η υπόθεση Παυλίδη.

Το ΚΚΕ μέσα από δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» βλέπει ότι η κυβέρνηση "«ξεπλένει» την υπόθεση Παυλίδη", ενώ τα «ΝΕΑ» στο ρεπορτάζ του αναφέρεται ότι: "«Κουκούλωμα ή πρόωρες» το δίλημμα Καραμανλή όσο δεν παραιτείται ο Παυλίδης".

Η «Καθημερινή» βλέπει «Σενάρια εκλογών λόγω Παυλίδη» ενώ στην ίδια κατεύθυνση το Εθνος μιλάει για «Επιπτώσεις που φτάνουν μέχρι και το ενδεχόμενο προκήρυξης «διπλών εκλογών» τον Ιούνιο».

Σε αντίθετη κατεύθυνση η «Ελευθεροτυπία» στο ρεπορτάζ της αιτιολογεί γιατί δεν πρόκειται να γίνουν πρόωρες εκλογές.

Κι ενώ θα συναντήσουμε δεκάδες σελίδες για το ίδιο θέμα και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε το κλασικό για τον αστικό τύπο: Γράφει πολλά αλλά δεν λέει τίποτα.



Με τις λεγόμενες «άγονες γραμμές» παίζεται ένα χοντρό παιχνίδι. Διακινείται πολύ δημόσιο χρήμα που καταλήγει στα θησαυροφυλάκια των εφοπλιστών και όχι μόνο.
Και είναι διαχρονικό αυτό.

Με λιγοστά πλοία-σαπάκια τύπου Σάμινα, με δρομολόγια-Οδύσσεια και πανάκριβα εισιτήρια - κατά 367% έχουν αυξηθεί από το 2001 – οι εφοπλιστές τσεπώνουν τεράστιες επιδοτήσεις από το κράτος –μόνο φέτος θα πάρουν 100 εκατ ευρώ- για να βάζουν τους θαλασοσπνίχτες τους στις λεγόμενες «άγονες γραμμές».

Οσο ήταν υπουργός Ναυτιλίας ο Παυλίδης υπήρχε ένας νόμος που επέβαλε στους εφοπλιστές να καταθέτουν τις προτάσεις τους –στα πλαίσια του ανταγωνισμού δήθεν- και ο υπουργός υποτίθεται τις αξιολογούσε.
Στα τσαμπασλήκια όμως που γινόταν μεταξύ εφοπλιστών και πολικάντηδων έλαχε να προκύψουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και να πάρει τέτοια διάσταση η καταγγελία του εφοπλιστή Φώτη Μανούση.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο συγκεκριμένος εφοπλιστής δεν είναι κάποιο τυχαίο πρόσωπο. Διαβάστε την διαδρομή του πώς από ένας απλώς καθηγητής Λυκείου βρέθηκε εφοπλιστής και θα καταλάβετε.

Όταν λοιπόν ξέσπασε η ιστορία Παυλίδη η κυβέρνηση της δεξιάς πήρε τα μέτρα της.

Πρώτον, επειδή οι δουλειές αυτές είναι από εκείνες που γίνονται αλλά δεν λέγονται, φρόντισε να μην υπάρξει παρόμοιο περιστατικό. Στις 5 του περασμένου Μάρτη ψήφισε στην βουλή μια τροπολογία που δίνει την δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας να υπογράφει μία σύμβαση με απευθείας ανάθεση, σε όποιον εφοπλιστή θέλει.
(Βάζει μια προϋπόθεση ότι ο σχετικός φάκελος πρέπει να υποβάλλεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο εντός προθεσμίας 15 εργάσιμων ημερών, από τη σύναψη της σύμβασης, αλλά αυτά είναι «για τα μάτια». Ξέρουμε τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις).

Και δεύτερον αν τυχόν η υπόθεση Παυλίδη φτάσει στην βουλή, με την σύσταση προανακριτικής επιτροπής να μην υπάρξουν στοιχεία που να θεμελιώνουν την ενοχή του πρώην νεοδημοκράτη υπουργού και έτσι να μπορεί να μιλάει μετά η Ν.Δ για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» από την αντιπολίτευση.

Και αυτό πιθανόν να το έχει καταφέρει.

Επίλογος. Σε ένα σύστημα τόσο διεφθαρμένο όσο ο καπιταλισμός όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου.
Μην πέσουμε στην λούπα να συζητάμε περί διεφθαρμένων και άφθαρτων, περί ηθικών και ανήθικων, έντιμων και ανέντιμων. Σε μια τέτοια περίπτωση ο αποπροσανατολισμός παραμονεύει στη γωνία να μας τυλίξει με τα αόρατα πέπλα του. Κινδυνεύουμε να κοιτάζουμε τα δέντρα και να μας ξεφεύγει το δάσος.
Η ουσία είναι μία: Ο καπιταλισμός δεν «καθαρίζεται» παρά μόνο ανατρέπεται.
Ποια είναι η ουσία της συγκεκριμένης υπόθεσης.