Αστική Δικαιοσύνη και δικαστές

Είναι εντελώς απροσανατολιστικός όλος αυτός ο θόρυβος που έχει ξεσπάσει μετά την επιστολή που έστειλε ο Γ. Σανιδάς στους εισαγγελείς που διαχειρίστηκαν το φάκελο Βατοπεδίου, και βγάζει λάδι όλους τους πολιτικάντηδες που νταραβερίστηκαν με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δικαιολογώντας την απόφασή του να μην παραπέμψει τον φάκελο για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου στην βουλή.

Οι αντιδράσεις των αστικών κομμάτων ήταν οι αναμενόμενες. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Δένδιας ζήτησε από όλους «προσοχή στη Δικαιοσύνη, απόσταση από τη Δικαιοσύνη, σεβασμό στη Δικαιοσύνη».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι νεοδημοκράτες βουλευτές ακολούθησαν την θέση του Κ. Μητσοτάκη ότι: «Ο κ. Σανιδάς έχει τη θεσμική αρμοδιότητα να αποφανθεί αν πρέπει ή δεν πρέπει ο φάκελος να πάει στη Βουλή. Στο βαθμό που κρίνει ότι δεν εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, προφανώς και η άποψη του είναι σεβαστή».

Από την άλλη τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσδοκώντας να καρπωθούν κομματικά οφέλη απ’ την εμπλοκή νεοδημοκρατών στην λεηλασία της δημόσια περιουσία πού έγινε με το σκάνδαλο Βατοπεδίου τα χώνουν χοντρά στον Γ. Σανιδά.

Ακούσαμε δηλώσεις του Ραγκούση, του Βγότζα, του Ρόβλια κ.α που όλες συνοψίζονται στην διαπίστωση ότι ο Σανιδάς αντιδράει σαν εντολοδόχος του κυβερνητικού κόμματος.

Και εδώ που τα λέμε έχουν δίκιο. Και ο πρωτοετείς φοιτητής γνωρίζει ότι το Σύνταγμα σε αυτό το θέμα λέει ότι αν προκύψουν στοιχεία εναντίον υπουργών για αδικήματα που διέπραξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή από αυτόν που διενεργεί την ανάκριση, την προανάκριση ή την εξέταση.

Αλλωστε τον Σανιδά τον είχε σφάξει κανονικά στο παρελθόν ο πρόεδρος της Ενωσης Εισαγγελέων Ελλάδος Σ. Μπάγιας, όταν δήλωνε το αυτονόητο για κάθε νομικό: «Η μόνη αρμόδια αρχή για να αξιολογήσει και να εκφράσει άποψη για την ποινική συμπεριφορά υπουργών είναι η Βουλή».

Ξεκινήσαμε λέγοντας ότι όλη αυτή η αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ των αστικών κομμάτων με αφορμή την στάση Σανιδά είναι εντελώς απροσανατολιστική και γίνεται για μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Κι αυτό με την λογική ότι ακόμα και στην βουλή να φτάσει αυτό το θέμα, που τελικά δεν αποκλείετε κανένα πολιτικό λαμόγιο δεν πρόκειται να την πληρώσει. Το έχουμε δει τόσες φορές στο παρελθόν.
Απλώς σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ θα έχει εκλογικά οφέλη και θα πέσει «σκιά» σε κάποια νεοδημοκρατικά στελέχη.

Αλλά και για έναν άλλον πιο βασικό λόγο είναι απροσανατολιστική όλη αυτή η συζήτηση. Προσπαθεί να εδραιώσει την άποψη ότι η λειτουργία της αστική δικαιοσύνης είναι θέμα προσώπων, και όχι μηχανισμός ενός συστήματος.

Οπως δηλαδή το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Τα πράγματα όμως είναι απλά. Τα συνταγματικά νομικά διατάγματα του αστικού κράτους, με βάση τα οποία κινείται η Δικαιοσύνη, είναι κομμένα και ραμμένα να δίνουν λεφτά στους πλούσιους και γροθιές στους εργαζόμενους και στηρίζουνε τον βάρβαρο καπιταλισμό.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το κράτος τους και οι καπιταλιστές είναι θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων.
Κι αυτό το κράτος στο οπλοστάσιο του διαθέτει ένα βασικό όπλο. Την αστική δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, την εξουσιαστική κάστα των δικαστών.

Αλλωστε, αυτή η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση».

Είναι δηλαδή εντελώς παραμύθιασμα στον κόσμο όταν οι αστοί πολιτικάντηδες θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού ενός συστήματος απ’ την φύση του διεφθαρμένου θα μπορέσει να εξαλειφθεί ή να περιοριστεί η διαφθορά αν υπάρχουν «σωστοί δικαστές».