ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Από πολλά χωριά χωριάτες

Ανακάλεσε την παραίτηση του, όπως αναμενόταν από πολλούς πολιτικούς παρατηρητές, από την ηγεσία του Σύριζα ο Αλέκος Αλαβάνος.

Με την ευκαιρία ας δούμε την ιστορική εξέλιξη και πώς διαμορφώνονται οι εσωτερικές διεργασίες σ’ αυτό το κόμμα παραθέτοντας ένα δημοσίευμα από την εφημερίδα «Κόντρα»:

"ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Από πολλά χωριά χωριάτες

Εχεις ένα σπίτι. Μικρό μεν, αλλά ευάερο, ευήλιο, σκέτη κούκλα. Εχεις άριστες σχέσεις με τους γείτονες που κατοι- κούν στις πολυτελείς βίλες της γειτονιάς, οι οποίοι σε εκτι- μούν αφάνταστα και σε βοηθούν πάντοτε. Κάποια στιγμή, αρχίζεις να φιλοξενείς κάποιους μακρινούς συγγενείς. Σε λίγο, αυτοί αρχίζουν να έχουν απαιτήσεις. Σου υπαγορεύουν τα πάντα: τι φαγητό θα μαγειρέψεις, σε ποιο κανάλι θ’ ανοίξεις την τηλεόραση κ.λπ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σου απαγορεύουν και τις σχέσεις με τους πλούσιους γείτονες, στους οποίους τόσες υποχρεώσεις χρωστάς. Οταν δοκιμάζεις να διαμαρτυρηθείς, σου λένε με θράσος πως άμα δε γουστάρεις μπορείς να μετακομίσεις στο υπόγειο της διπλανής βίλας.

Κάπως έτσι αισθάνονται οι «ανανεωτικοί» του ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια ιστορία. Προέρχονται από το αλήστου μνήμης ΚΚΕεσ. Το κόμμα αυτό είχε μια διακριτή πολιτική παρουσία από το 1974 και μετά. Λειτουργούσε ως συμπληρωματική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και ως υπεύθυνη συστημική δύναμη. Οταν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέλεξε την «ευρωπαϊκή στρατηγική», δηλαδή την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, πρόδρομο της σημερινής ΕΕ, το κόμμα αυτό ήταν το μόνο που στάθηκε δίπλα του και στήριξε τις επιλογές του. Χωρίς το ΚΚΕεσ. και τη μερίδα της πάλαι ποτέ αριστερής διανόησης που αυτό συσπείρωνε, ο Καραμανλής θα ήταν εντελώς απομονωμένος, αφού το ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν (για τους δικούς του λόγους) αντίθετο στην ένταξη.

Οι «ανανεωτικοί» του ΣΥΝ, λοιπόν, αισθάνονται ακόμη και σήμερα ότι το μαγαζί είναι δικό τους και πάνε να τους το αρπάξουν οι ξενομερίτες, αλλάζοντάς του όνομα και αντικείμενο δραστηριότητας. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι όροι έχουν αντιστραφεί και ότι αυτοί είναι πια οι φιλοξενούμενοι. Οτι το παιχνίδι το έχασαν εδώ και χρόνια. Πότε; Το 1990-91, όταν εκμεταλλευόμενοι την παταγώδη, αλυσιδωτή κατάρρευση των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού, προσπάθησαν να αλώσουν τον Περισσό, μετατρέποντας τον τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» σε ενιαίο κόμμα. Ο Περισσός άντεξε, η πλειοψηφία πήγε με τα «σύμβολα» και η –καθόλου ευκαταφρόνητη– μειοψηφία πέρασε στο «Συνασπισμό».

Ομως, τα πράγματα είχαν αρχίσει ν’ αλλάζουν. Ο «κύκλος της μεταπολίτευσης» είχε κλείσει. Καθώς ο Περισσός ξαναστηνόταν σιγά-σιγά στα πόδια του, ο ζωτικός χώρος που έμενε ανάμεσα σ’ αυτόν και το ΠΑΣΟΚ, τον οποίο φιλοδοξούσε να καλύψει ο ΣΥΝ, μειωνόταν. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ συμπεριφερόταν ως φαταούλας. Δεν δεχόταν τον ΣΥΝ ως συμπληρωματική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά τον «ξεψείριζε» συνεχώς. Οσο ο ΣΥΝ επέμενε στη γραμμή της «κεντροαριστεράς», που τότε ήταν στη μόδα, τόσο έβλεπε στελέχη του να μεταπηδούν στο ΠΑΣΟΚ, για να χτίσουν σε ένα κόμμα εξουσίας τις προσωπικές πολιτικές (ενίοτε και επαγγελματικές) τους καριέρες. Ο ΣΥΝ ζούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Εφτασε στο σημείο να κάνει εκλογικές καμπάνιες στις οποίες εκλιπαρούσε την ψήφο.

Τότε, ανέλαβε τα ηνία του κόμματος το «αριστερό ρεύμα», εκφραζόμενο στο ηγετικό επίπεδο με τον Αλαβάνο. Την ώρα που η «ανανεωτική πτέρυγα» φυλλορροούσε προς το ΠΑΣΟΚ, το «αριστερό ρεύμα» έδειχνε μια συσπειρωτική ικανότητα, εγκαταλείποντας τη γραμμή της «κεντροαριστεράς» και επιλέγοντας τη γραμμή του «αριστερού πόλου». Κατάφερε να διασώσει το κόμμα με την ψυχή στο στόμα στις βουλευτικές του 2004 (3,26%), να του δώσει μια βαθιά ανάσα στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς (4,16%) και να το οδηγήσει σ’ ένα θρίαμβο (για τα δικά του δεδομένα, φυσικά) στις βουλευτικές του 2007 (5,04%).

Μετά… ήρθαν οι μέλισσες. Και έφεραν την αλαζονεία του μικρομεγαλισμού. Εκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Το 4,70% στις πρόσφατες ευρωεκλογές θεωρήθηκε ανώμαλη προσγείωση, επειδή συγκρίθηκε με τις δημοσκοπικές πιένες που έφτασαν μέχρι και το 18.
Αν συγκρινόταν με τα πραγματικά «κιλά» αυτού του χώρου, τότε μπορεί να θεωρούνταν και επιτυχία. Ομως, είναι ο ίδιος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που επέβαλε τη σύγκριση με τις δημοσκοπήσεις, αφού με βάση αυτές ασκούσε πολιτική τα τελευταία δυο χρόνια. Τώρα, πληρώνει το τίμημα του μυρμηγκιού που βγάζει φτερά.

Οι «ανανεωτικοί» θεώρησαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν τη ρεβάνς. Επιστράτευσαν ακόμα και τον Κύρκο, ο οποίος βγήκε από το κιβούρι του και απέκτησε ξανά λόγο. Ζητά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την επάνοδο στον «αριστερό ευρωπαϊσμό» και τη γραμμή της «κεντροαριστεράς», δηλαδή της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη απόπειρα των «ανανεωτικών» να ζητήσουν λογαριασμό απέτυχε παταγωδώς στην ΚΠΕ του ΣΥΝ. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Οι συσχετισμοί εκεί είναι σαφείς και δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξουν.
Ακόμα και ο πανταχόθεν βαλλόμενος Τσίπρας είχε τη δυνατότητα να τους πετάξει το γάντι: «αν θέλετε αλλαγή γραμμής, ζητήστε την πραγματοποίηση συνέδριου». Κανείς τους δεν είχε τα κότσια να σηκώσει το γάντι. Εμειναν με τη γκρίνια τους και συνέχισαν να παίρνουν σβάρνα τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες κάνοντας τις ίδιες μονότονες δηλώσεις για την εκλογική ήττα και τις ηγετικές ευθύνες.

Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία τους σπρώχνει σιγά-σιγά έξω από το ΣΥΝ. Τουλάχιστον η πλευρά Τσίπρα, η «παιδική χαρά» όπως αποκαλούν την περί τον πρόεδρο ομάδα οι παλιές καραβάνες, θέλει να τους φορτώσει τις ευθύνες της εκλογικής ήττας. Αυτό ήταν φανερό στα όσα είπε στην εισήγηση και στο κλείσιμό του στη διήμερη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ ο Τσίπρας.
Η πλειοψηφία στο ΣΥΝ και οι σύμμαχοι στο ΣΥΡΙΖΑ φέρονται αποφασισμένοι να επιμείνουν στη γραμμή που έχουν ως τώρα. Δε γουστάρουν προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ, γιατί ξέρουν ότι στο τέλος θα τους κάνει μια χαψιά. Οσο οι «ανανεωτικοί» πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση τόσο η πλειοψηφία θα πιέζει τους «ανανεωτικούς» να πάνε μόνοι τους στο ΠΑΣΟΚ και να τους αφήσουν ήσυχους.

Ομως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά και στην ίδια την πλειοψηφία. Ολα κρέμονται από μια κλωστή. Ο Τσίπρας υπήρξε «παιδί» της περιόδου του ειδύλλιου με τα ΜΜΕ και της δημοσκοπικής έκρηξης. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε καθαρά με τηλεοπτικούς όρους. Πλέον, οι πάντες έχουν καταλάβει αυτό που εμείς από την αρχή επισημάναμε. Οτι πρόκειται για ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Για έναν άνθρωπο χωρίς πολιτικό υπόβαθρο, χωρίς πολιτικές ικανότητες.
Καλό είναι το εναλλακτικό life style, αλλά η πολιτική έχει άλλες απαιτήσεις. Πολλοί θα ήθελαν να μην είχαν κάνει ποτέ αυτή την επιλογή, αλλά τότε κολυμπούσαν σε πελάγη αλαζονείας και νόμιζαν πως το μόνο που χρειάζονται είναι μια χαμογελαστή φατσούλα που να γράφει στο γυαλί. Πώς, όμως, ξεφορτώνονται τώρα τον Τσίπρα, χωρίς να ρισκάρουν ένα γενικό μπάχαλο;

Ο Τσίπρας ξεκαθάρισε πως δεν έχει σκοπό να φύγει από μόνος του. Πρέπει να τον διώξουν. Εριξε μάλιστα το γάντι στον Αλαβάνο, καλώντας τον εμμέσως πλην σαφώς να κάνει στη μπάντα. Θύμισε ότι υπάρχουν δυο όροι «που αφορούν στα δικαιώματα του ΣΥΝ» στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ένας από τους οποίους είναι πως «ο εκάστοτε επικεφαλής του ΣΥΝ τίθεται και επικεφαλής του συνδυασμού στην εκλογική μάχη του ΣΥΡΙΖΑ». Θυμίζουμε ότι ο στενότερος συνεργάτης του Τσίπρα, Α. Καρίντζης, ήταν αυτός που παλιότερα είχε προσπαθήσει να βγάλει από το ψυγείο καταστατική διάταξη του ΣΥΝ, σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές δεν πρέπει να ξεπερνούν τις δυο θητείες (φωτογράφιζε τον Κουβέλη).

Ο Αλαβάνος, από την άλλη, επιλογή του οποίου υπήρξε ο Τσίπρας, εξαφανίστηκε επί δεκαήμερο μετά τις ευρωεκλογές, δείχνοντας έτσι μια αυτοκρατορική συμπεριφορά και περιμένοντας να τον φωνάξουν σαν σωτήρα. Δεν πήγε ούτε στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ! Οταν εμφανίστηκε και μίλησε, υπήρξε τόσο σιβυλλικός που όλοι κατάλαβαν ότι θέτει ζήτημα Τσίπρα, αφού δήλωσε πως δεν έχει καταλήξει ακόμα αν έχει μετανιώσει για την επιλογή Τσίπρα! Και σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, βγήκε και η ΚΟΕ (!) με συνέντευξη Τύπου και ανακοίνωση, στην οποία έριξε τις ευθύνες για την ήττα στο ΣΥΝ συνολικά και όχι μόνο στην «ανανεωτική πτέρυγα», ενώ κατηγόρησε ευθέως τον Τσίπρα για «καπελωτική συμπεριφορά», υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει καμιά συμφωνία για δικαιώματα του ΣΥΝ στο ΣΥΡΙΖΑ και επομένως ο εκάστοτε επικεφαλής του ΣΥΝ δεν είναι αυτοδίκαια επικεφαλής της εκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ.

Επί όλων αυτών εμάς λόγος δεν μας πέφτει. Αυτοί που έχουν τα γένεια ας βρουν και τα χτένια. Θα παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, που αναμένεται να έχουν τη μορφή σίριαλ και ανάλογα με το ενδιαφέρον τους θα τις σχολιάζουμε. Αναρωτιόμαστε, όμως, τι σχέση έχει όλη αυτή η βυζαντινή ίντριγκα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και προπαντός με την ανάγκη επαναστατικής ανασυγκρότησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος".