Η Ιστορία ξαναγράφεται. Όχι μόνο η διεθνής αλλά και η εγχώρια. Οι αστοί μετέτρεψαν την 9η Μάη από Μέρα της αντιφασιστικής Νίκης σε μέρα της Ευρώπης. Κάνουν το παν για να ξεχαστούν τα 20.000.000 των σοβιετικών νεκρών. Ο κομμουνισμός εξισώνεται με το ναζισμό. Στη χώρα μας η αστική τάξη άρπαξε με τη βία των όπλων του Σκόμπι και του Παπανδρέου την εξουσία από τον ΕΛΑΣ και επέβαλε την πιο αιματηρή τρομοκρατία σε βάρος των αντιστασιακών και κομμουνιστών.
Αυτό το όργιο της δολοφονικής βίας, με την καθοδήγηση των Αγγλων, εξώθησε και οδήγησε το λαό στο δεύτερο αντάρτικο. Δεν υπήρξε καμιά άλλη επιλογή. Σ' αυτό τον άνισο αγώνα, οι αστοί βγήκαν νικητές μόνον στρατιωτικά. Το ηθικό πλεονέκτημα δεν το κατέκτησαν ποτέ. Εμειναν στιγματισμένοι ως συνεργάτες των καταχτητών, ως υποταχτικοίτων Αγγλοαμερικάνων, ως βασανιστές και δολοφόνοι.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου στάθηκε απέναντίτους.
Αλλαξαν όμως οι καιροί. Ηρθε ο καιρός για τη ρεβάνς. Ηρθε ο καιρός να εξισωθούν οι θύτες με τα θύματα. Να ξεχαστούν τα εγκλήματα. Να σβηστεί κάθε διαχωριστική γραμμή. Να ξεχαστεί τι ακριβώς υπηρετούσαν οι αντιμαχόμενες πλευρές. Να αναβαπτιστούν τα ανδρείκελα των Αγγλοαμερικάνων στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ που λέγεται, όχι εξόντωση με κάθε τρόπο όσων πάλεψαν για τη λευτεριά και τη λαϊκή δημοκρατία, αλλά «αδελφοκτόνος πόλεμος», «εμφύλιος σπαραγμός», «εθνική ομοψυχία», «λησμονημένα θύματα» κ.ο.κ.
Ετσι, ένας άνθρωπος, ο Παντελής Βούλγαρης, πιστός στην προσωπική του ιστορία, τελευταία επεισόδια της οποίας υπήρξαν η με το ζόρι ηθική αποκατάσταση του χαφιέ Ελία Καζάν και οι περίπατοι στην αυλή του Καραμανλή, ανέλαβε να «αποκαταστήσει» την Ιστορία.
Πήρε λοιπόν χρηματοδότηση από κάμποσα υπουργεία και τη χορηγία της «Καθημερινής», δήλωσε συγκλονισμένος από τους 70.000 νεκρούς του «τραγικού εμφυλίου» και ανέλαβε να εξισώσει τις δυο πλευρές της αναμέτρησης. Από τη μια τους κομμουνιστές, που «έσυραν το λαό σ' ένα τυχοδιωκτισμό», κι από την άλλη την αστική παράταξη (κέντρο και δεξιά
που «με μισή καρδιά» υπάκουσε στα κελεύσματα των νέων αφεντικών της.
Αυτό αρκεί στην αστική τάξη. Δεν της χρειάζεται τίποτ' άλλο. Γι' αυτό πάλευε τόσα χρόνια. Γι' αυτό το λειψό συχωροχάρτι. Ξέρει πως ποτέ δεν θα το πάρει ολόκληρο.
Ε, διάβολε, ο Π. Βούλγαρης δεν είναι ο Τζέιμς Πάρις!
Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Δυο νεαρά αδέρφια στα αντίπαλα στρατόπεδα. Πιτσιρικάδες βοσκοί, έτσι που να μην έχουν ιδέα από τίποτα. Βιαίως στρατολογημένοι και οι δύο. Ενας καπετάνιος του ΔΣΕ, «σταλινικό απολίθωμα» για γέλια. Αντισοβιετικές αιχμές. Ενας στρατηγός που τον ενοχλεί η ιδέα του ολοκαυτώματος των ανταρτών με ναπάλμ.
Εξωιοτορική και ηθικολογική προσέγγιση. Το απόλυτο ιδεολογικοπολιτικό κενό. Δραματουργικές ανεπάρκειες. Ανιαρές σκηνές ατελείωτου λουτρού αίματος (τύφλα να 'χει η «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν»).
Για να μην αδικούμε τον κ. Βούλγαρη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι παρουσιάζει με ακρίβεια την αμερικανική επέμβαση, όπως επίσης ότι χειρίζεται με επιδεξιότητα τους συναισθηματικούς μηχανισμούς επηρεασμού των αδαών.
Δηλώνει λοιπόν: «Δεν είμαι ούτε πολιτικός ούτε ιστορικός, είμαι καλλιτέχνης». Και νομζει ότι έτσι καθάρισε.
Φυσικά, τίποτα δεν γίνεται εις μάτην. Οι νέες γενιές είναι περισσότερο ευάλωτες, λόγω της απόστασης από τα γεγονότα και της κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας, αλλά και των «εθνικοενωτικών» επιδόσεων της καθεστωτικής αριστεράς.
Κρίμα που οι όποιοι κυβερνώντες δεν μπορούν ν' αρπάξουν από τ' αυτί τους μαθητές και να τους πάνε στοιχισμένους στις κινηματογραφικές αίθουσες, όπως πήγαιναν εμάς τους παλιότερους οι καθηγητές μας, για να διδαχθούμε από τις εθνικοπατριωτικές περιπέτειες του Κώστα Πρέκα!
Δεν πειράζει! Ποτέ δεν είν' αργά, κ. Βούλγαρη. Ισως στην επόμενη χούντα.
Ελένη Σταματίου - εφημερίδα "Κόντρα"
Δημοσίευση σχολίου