Η Εξουσία ως Θύμα
Προς στιγμήν είχα την εντύπωση ότι οι εμπαθείς επιθέσεις ενάντια στον αποκαλούμενο διεφθαρμένο λαό είχαν αρχίσει να ατονούν, λόγω του ότι, όπως φαντάστηκα, η κριτική με τα νέα στοιχεία που είχαν προστεθεί στην ανάγνωση της κρίσης, όπως η συμβολή των διαρθρωτικών προβλημάτων της ΕΕ στον οικονομικό μαρασμό της περιφέρειας, η απομύζηση του πλούτου μέσω του μηχανισμού των δανείων και χρεών κλπ, είχε προχωρήσει σε ανώτερα και πιο σύνθετα επίπεδα.
Έκανα λάθος. Οι βιτριολικές πένες, ενίοτε αυτοαποκαλούμενες και αριστερές συνεχίζουν ακάθεκτες το βιολί τους, βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στις ηθικολογικές προκείμενες του νεοφιλελεύθερου λόγου.
Ποιες είναι λοιπόν οι αντιρρήσεις μου;
Οι επιθέσεις αυτές πρώτα πρώτα εξακοντίζονται από ένα άκρως απολιτικό επίπεδο εστιάζοντας σε πράξεις απομονωμένες από τις κοινωνικοπολιτικές τους συνιστώσες. Έτσι μένει η εντύπωση ότι η διαφθορά των ελλήνων οφείλεται είτε σε ένα σκάρτο διαχρονικό
Οι επιθέσεις αυτές, και ειδικά από αυτοαποκαλούμενους αριστερούς που απ’ ότι φαίνεται τα όπλα της κριτικής τους έχουν πάρει διαζύγιο από τη μαρξιστική θεωρία, γίνονται από τη σκοπιά της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που εκλαμβάνει το λαό σαν Ηθικό και όχι σαν Πολιτικό υποκείμενο και την κοινωνία σαν έναν Αταξικό Όχλο. Κατά κανόνα δε, το κατώτερο στρώμα αντιμετωπίζεται σαν εχθρική μάζα, χωρίς την διαβρωτική επίδραση της οποίας το σύστημα θα λειτουργούσε σαφώς καλύτερα. Από πότε η Ηθική ήρθε να αντικαταστήσει την Πολιτική; Από πότε η κοινωνία έχασε την ταξική της δομή και έπαψε να απαρτίζεται από εκμεταλλευόμενες και εκμεταλλεύτριες τάξεις, εξουσιαζόμενους και εξουσιαστές;
Οι επιθέσεις αυτές, με τον τρόπο που διατυπώνονται αποκρύπτουν τις αιτίες της διαφθοράς που είναι εγγενείς στον τρόπο λειτουργίας του παρόντος συστήματος διακυβέρνησης, καθιστούν το λαό στον ίδιο βαθμό συνυπεύθυνο για την οικονομική παρακμή, και επιπλέον του ζητούν και τα ρέστα για το ότι δεν έδρασε εγκαίρως για ν’ ανατρέψει το σύστημα. Πώς γίνεται και επιλέγοντας μεμονωμένα τρανταχτά «παραδείγματα» να τα γενικεύουν και κατόπιν να εξομοιώνουν το λαό με το δείγμα;
Κι όλα αυτά εκ των υστέρων, όταν μέχρι χθες του ζητούσαν να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή να δανείζεται και να καταναλώνει πατριωτικά, για να συντηρείται η παραγωγική μηχανή και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας (αυτή ήταν η ορθοδοξία, αυτό ήταν το δόγμα). Ποιος τώρα έρχεται να τον κατηγορεί ότι έτρωγε με δανεικά και με χρυσά κουτάλια, όταν οι ίδιες οι ανώτατες οικονομικές αρχές της Ευρώπης και Αμερικής με το να μειώνουν τα επιτόκια δανεισμού σε ιστορικά χαμηλά έσπρωχναν κράτη και λαούς στο να κάνουν ακριβώς αυτό, να δανείζονται δηλαδή ασύστολα για να καταναλώνουν; Με διαχρονικό φυσικά στόχο την παγίδευση των λαών στη χρηματιστηριακή αιχμαλωσία।
...
Υπάρχει άραγε καπιταλισμός χωρίς διαφθορά; Ας θυμηθεί κάποιος το πού και πότε και ας μας πληροφορήσει. Και τώρα γιατί μας πειράζει τόσο πολύ που η διαφθορά του συστήματος εκδημοκρατίστηκε και κατέστη και κτήμα του λαού; Άπαξ και απλώθηκε και προς τα κάτω πάψαμε να βλέπουμε και την πηγή απ’ όπου συνεχίζει ν’ αναβλύζει;
Κι ας δούμε τελικά τι και ποιον τελικά εξυπηρετούν όσοι συνεχίζουν να εστιάζουν το πρόβλημα της κρίσης στην «ηθική παρακμή» του ίδιου του λαού. Παίζουν το ρόλο τιμωρών; Παίζουν το ρόλο ψυχαναλυτών, οι οποίοι ελπίζουν ότι στήνοντας ντιβάνια σε κάθε γωνιά της Αθήνας ο λαός θα συνέλθει και θα ανακάμψει ηθικά; Τι νομίζουν ότι τελικά θα πετύχουν; Την ηθική ανάκαμψη ενός λαού μέσα από ψυχολογικές προτροπές του τύπου: «να δει επιτέλους τον εαυτό του στον καθρέφτη;». Τι σόι καθρέφτης θα είναι όμως αυτός από τον οποίο θα απουσιάζει το δαιμονικό πρόσωπο της εξουσίας-μέδουσας;
Είναι θέμα ενός κακού λαού η διαφθορά τελικά, ή εγγενής ιδιότητα του συστήματος που εκμαυλίζοντας και εκμαυλιζόμενο εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του; Είναι τελικά οι εκλογές το καθαρτήριο κάθε ανομίας; ‘Η η επικύρωση και η νομιμοποίηση προσώπων και πολιτικών που έχουν ήδη προαποφασιστεί και έχουν διοχετευθεί μέσα από κανάλια προπαγάνδισης σαν οι μόνες ορθές και επωφελείς για τον τόπο; Τελευταίο παράδειγμα, ο Nick Clegg στην Αγγλία. Υπάρχει καμιά αμφιβολία για το από πού ξεπήδησε, αν όχι μέσα από τα κανάλια και τα studio των τηλεοράσεων;
Αφού λοιπόν, ο λαός εκλέγει διεφθαρμένους, σύμφωνα με την τρέχουσα «θεωρία» δεν φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί αλλά ο λαός που τους εκλέγει. Επομένως, δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Ο λαός φυσικά, ενώ οι άλλοι απλά «κάνουν τη δουλειά τους»!
Αν η Αριστερά ακόμα επιδιώκει την ανατροπή του συστήματος καλό θα κάνει να ξαναπιάσει στα χέρια της τα μαρξιστικά εργαλεία κριτικής και ν’ αρχίζει, μέσα από τη σούπα που λέγεται λαός, να ξεχωρίζει, τις τάξεις, τους ταξικούς συσχετισμούς, την ταξική πάλη και άλλα συναφή, ξεχασμένα από καιρό και ας βάλει όλη της την τέχνη στο να ξαναστήσει στα πόδια του αυτό που λέγεται ταξική συνείδηση και ταξικός εχθρός. Έννοιες, ξεχασμένες, συκοφαντημένες και αλεσμένες, χρόνια τώρα, στο μύλο του νεοφιλελευθερισμού και των ηθικών του κατηγοριών. Αυτό θα ήταν, όντως, ένα πολύ πιο χρήσιμο έργο!
-Απόσπασμα από κείμενο που βρήκαμε από το ιστολόγιο Cynical
Δημοσίευση σχολίου