Κείμενο των Κώστα Γουρνά, Πόλας Ρούπα, Νίκου Μαζιώτη
Πηγή: Indymedia
που απαρτίζει την οικονομική ελίτ.
Τα πρόσφατα μέτρα του Λοβέρδου για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό είναι στην ίδια κατεύθυνση και δεν πρόκειται να είναι τα τελευταία. Ήδη η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σ’ έναν παράδεισο για τ’ αφεντικά και σε μια κόλαση για τους εργαζόμενους.
Αυτή η νέα σφοδρή ταξική επίθεση είναι για την οικονομική και πολιτική εξουσία «απαραίτητη συνθήκη για να ξεπεραστεί η κρίση», αφού –σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ανάλυση– συμπιέζοντας το εργασιακό κόστος εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις για την ανταγωνιστικότητα, και τ’ αφεντικά μπορούν να ελπίζουν σε νέα κέρδη για το κεφάλαιο που έχει πληγές από την οικονομική κρίση. Με την προοπτική της αύξησης των κερδών, θα ξαναζωντανέψει η παραγωγική διαδικασία, θα δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη και θ’ ανοίξει ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση, γεγονός που θα βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει τα σοβαρά δημοσιονομικά της προβλήματα.
Στην πραγματικότητα, και παρά τα όποια επιχειρήματα των επικριτών του νεοφιλελευθερισμού, γύρω από το κατά πόσο είναι ανορθόδοξο και αδιεξοδικό το παραπάνω οικονομικό μοντέλο (είναι σίγουρο πως η κατάληξη ενός τέτοιου σχεδίου είναι η ακόμα πιο βαθιά ύφεση και η ένταση της κρίσης), ζητούμενο για το καθεστώς είναι η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση της βαθιάς οικονομικής κρίσης για να επιβάλει τους νέους ταξικούς και κοινωνικούς όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η διαμόρφωση αυτής της νέας δικτατορίας του κεφαλαίου και του κράτους προϋποθέτει ότι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα πέσουν στην πλήρη ανέχεια, θα περιθωριοποιηθούν ώστε να γίνουν εύκολη λεία για τη στυγνή εκμετάλλευση που τ’ αφεντικά οραματίζονται να επιβάλουν. Για τα γουρούνια της πλουτοκρατίας από εδώ και στο εξής η ανθρώπινη ζωή θ’ αξίζει όσο τα ψίχουλα που θα πετάνε για μεροκάματο ενώ, σύμφωνα με τα σχέδιά τους, θα είναι πολλοί αυτοί που θα περιμένουν στην ουρά για να τους ξεζουμίσουν στην παραγωγή και να τους πετάξουν όποτε πάψουν να τους χρειάζονται.
Για να εξασφαλιστεί πως θα ξεχρεωθούν οι δανειστές του ελληνικού κράτους, ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του επιβάλλουν μια πρωτοφανή σε αγριότητα λιτότητα, με συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε δαπάνες του δημοσίου για νοσοκομεία και κοινωνικές παροχές, οδηγώντας στην οριστική κατάρρευση νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία, εισάγοντας την ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος και των υπηρεσιών υγείας, ενώ παράλληλα ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας οτιδήποτε έχει απομείνει στην κυριότητα του δημοσίου.
Τα μέτρα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα οδηγήσουν στην «έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση τη χώρα», στην πραγματικότητα –και σε συνδυασμό με τα μέτρα για τα εργασιακά– οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δημοσιονομικό αδιέξοδο το κράτος που αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών ή, στην καλύτερη περίπτωση, να επαναδιαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος.
Παρ’ όλα αυτά, οι συγκεκριμένες, άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από την οικονομική και πολιτική ελίτ του πλανήτη δεν είναι κάποιες «λάθος οικονομικές επιλογές» και ούτε μερικές αλλαγές στην κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής μπορούν ν’ αναστρέψουν το κλίμα βαθιάς κρίσης που περνά το σύστημα. Κυρίαρχο ζητούμενο για την οικονομική και πολιτική εξουσία που κυβερνά τον πλανήτη είναι η δεδομένη συστημική κρίση ν’ αξιοποιηθεί για την αναδιαμόρφωση των συνθηκών ζωής και εργασίας παντού αλλά και για τον επαναπροσδιορισμό των συσχετισμών εξουσίας στον πλανήτη, με την υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ να συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία στα χέρια της, τις αγορές να επιβάλλουν τον όλο και πιο ενεργητικό ρόλο τους στη διαμόρφωση και άσκηση της πολιτικής εξουσίας και τη διακυβέρνηση των χωρών να παίρνει όλο και πιο ολοκληρωτικό χαρακτήρα.
Συνεπώς, με αφορμή την κρίση και, κυρίως, την κρίση του χρέους των χωρών, εισάγεται και επιβάλλεται στη μία χώρα μετά την άλλη, και με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, μια νέα ολοκληρωτική μορφή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ένας νέος φασισμός, που μπροστά του παλαιότερες μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης ωχριούν.
Συστατικό στοιχείο αυτής της νέας διεθνούς δικτατορίας είναι η αξιοποίηση του χρέους των χωρών για να περάσει ο κοινωνικός πλούτος μιας χώρας στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα κοράκια του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι έτοιμα να ορμήσουν και να κατασπαράξουν ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα, όταν η κυβέρνηση θ’ αδυνατεί πλέον ν’ αντεπεξέλθει στις απαιτητικές δανειακές υποχρεώσεις που της επιβάλλουν οι τοκογλύφοι του χρέους. Το δρόμο γι’ αυτή τη νέα κατοχή μέσω της κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου της χώρας τον άνοιξε ο Παπανδρέου με το σχετικό μνημόνιο απέναντι στους δανειστές, σύμφωνα με το οποίο «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας».
Με άλλα λόγια, ΔΝΤ, Ε. Επιτροπή, ΕΚΤ και τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δάνεισαν το ελληνικό κράτος μπορούν από τη στιγμή που θα καθυστερήσουν να πάρουν τις δόσεις των δανείων τους να προβούν σε κατασχέσεις της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου της χώρας, ενώ ο δανειολήπτης (δανειολήπτης προφανώς θεωρείται το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ασχέτως αν τα δανεικά δεν προορίζονται για την πλειοψηφία της) περνά και αυτός σε καθεστώς κυριολεκτικής κατοχής από τους δανειστές.
Δημοσίευση σχολίου