«Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε».
Καρλ Μαρξ: «Θέσεις για τον Φόυερμπαχ».
Κάποιες προσωπικές μου σκέψεις για την σημερινή πολιτικο-οικονομική κατάσταση που βιώνουμε τις έγραψα στο κείμενο που τιτλοφορούσα «Εργατική τάξη και καπιταλιστική επέλαση».
Διαβάζοντας όμως δυο σχόλια αναγνωστών μας, στην περασμένη ανάρτηση, όπως επίσης και το άρθρο του Δημήτρη Καζάκη που υπάρχει το μπλογκ μας επανέρχομαι να διατυπώσω κάποιους προβληματισμούς.
Σ' όλο τον κόσμο όπως και στην Ελλάδα ζούμε πρωτόγνωρες εποχές. Είναι τουλάχιστον
ανατριχιαστικό το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο του Δ.Κ:
"Τι έχει να ελπίζει ο Ευρωπαίος εργαζόμενος από την εποχή που έρχεται; Το «Economist» είναι αρκετά κυνικό ώστε να πει: «Η προηγούμενη δεκαετία έκανε εντυπωσιακά λίγα για τον περιορισμό της φτώχειας, αλλά ίσως να αποτελεί την καλύτερη εποχή που οι φτωχοί θα έχουν γνωρίσει για πολλά χρόνια».
Μπορούν οι λαοί της Ευρώπης να αντέξουν μια τέτοια μετεξέλιξη της ευρωζώνης και γενικότερα της Ε.Ε.; Σίγουρα όχι .Όμως κανείς δεν γνωρίζει πού και πότε θα ξεσπάσει η κοινωνική οργή. Οι ιθύνοντες ελπίζουν ότι καθώς θα βουλιάζουν χώρες και λαοί στην απόλυτη εξαθλίωση και εξαχρείωση, καθώς θα τους αφαιρούν ακόμη και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και κυριαρχίας, θα είναι σε θέση να ελέγξουν τις όποιες κοινωνικές εκρήξεις. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένας λαός που του αφαιρείται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το δικαίωμα της ανεξαρτησίας και της πολιτικής κυριαρχίας, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια άμορφη μάζα νομάδων σε αναζήτηση εργασίας και βιοπορισμού.
Η νέα Ευρώπη των ενιαίων αγορών και δημοσιονομικών πολιτικών προϋποθέτει τη διάλυση της κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης των λαών έτσι ώστε οι αγορές εργασίας να τροφοδοτούνται από μάζες εσωτερικής μετανάστευσης".
Μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού σε ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες «σοσιαλιστικές» χώρες, το εργατικό έστω και ρεφορμιστικό κίνημα υπέστη μια τεράστια ήττα. Αρκεί να δούμε την κατάληξη που είχαν τα άλλοτε κραταιά ΚΚ σε Γαλλία και Ιταλία.
Οι αστοί και οι κολαούζοι τους διεξάγουν μόνοι τους ταξικό πόλεμο και κερδίζουν σε όλα τα μέτωπα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Παράλληλα με την γιγάντωση και την ασύλληπτη κερδοφορία των καπιταλιστικών πολυεθνικών ομίλων, τεράστιες μάζες εργατικού πληθυσμού οδηγούνται στην εξαθλίωση. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία της Eurostat που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητα–που κι αυτά είναι πλασματικά-. Σύμφωνα μ’ αυτά η φτώχια καλπάζει παντού, ενώ η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη. (Συνολικά στα κράτη - μέλη της ΕΕ υπάρχουν 23.113.000 άνεργοι, 1.801.000 περισσότεροι από την τελευταία μέτρηση που έγινε τον Μάη του 2009).
Το μέλλον, σύμφωνα μ’ αυτά που αναφέρει ο Δ. Κ. προβλέπετε ακόμα ποιο εφιαλτικό.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση «Παπανδρέου - Τσολάκογλου» δρα πρωτίστως ως όργανο του αμερικανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου όπως επίσης και ως όργανο του ελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου, κάτι που επιβεβαιώνετε καθημερινά και το θεωρώ πλεονασμό να αναφερθώ σε λεπτομέρειες.
Οσα παρακολουθούμε τελευταία από την κυβέρνηση Τσολάκογλου ένα και μοναδικό στόχο έχουν: Την εντυπωσιακή μείωση του κόστους εργασίας και επομένως, κατά την εγκληματική καπιταλιστική λογική της την περιβόητη «αύξηση της ανταγωνιστικότητας» των ντόπιων καπιταλιστών απέναντι στους ξένους ανταγωνιστές τους. Παράλληλα φροντίζει ώστε το αστικό κράτος να ξεφορτωθεί κάθε «άχρηστη» δαπάνη γ’ αυτό καταντάει τις συντάξεις φιλοδώρημα, ρίχνει στα τάρταρα κάθε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας που είχε απομείνει, απαξιώνει δημόσια Υγεία και Παιδεία. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει η κυβέρνηση του Γιωργάκη Τσολάκογλου να ενισχύσει με ζεστό κρατικό χρήμα την ντόπια οικονομική ολιχαρχία.
(Θυμηθείτε μια πρόσφατη ανάρτηση του μπλογκ μας που είχε τίτλο « Το πρωί χαρίζουν δις στους τραπεζίτες, το βράδυ βάζουν ταφόπλακα σε κάθε εργατικό και ασφαλιστικό δικαίωμα που είχε απομείνει).
Μπροστά σ’ αυτά τα δεδομένα ποια είναι η αντίδραση του εργατικού-λαϊκού κινήματος; Δεν θέλω να επαναλάβω τις σκέψεις μου που ήδη έχω διατυπώσει σε άλλη ανάρτηση. Αλλά πραγματικά προβληματίζομαι.
Σήμερα το μόνο κόμμα που έχει την δυνατότητα να δράσει μαζικά απέναντι σ’ αυτή την καπιταλιστική επέλαση είναι το ΚΚΕ. Το ζήτημα όμως είναι οι μορφές πάλης που ακολουθεί.
Το κόμμα που καλεί όλους τους εργαζόμενους να το ψηφίσουν «και ας μην συμφωνούν σε όλα μαζί του» γιατί δεν κάνει ένα κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις που αντιστρατεύονται στην βαρβαρότητα του «μνημονίου» να συναντηθούν και να κλιμακώσουν από κοινού έναν αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική λαίλαπα που μας ετοίμασαν;
Δεν είναι καιρός να σταματήσει το ΚΚΕ να βλέπει παντού «προβοκάτορες», να σταματήσει να καταδικάζει απλές εκδηλώσεις αντιβίας διαδηλωτών, να ξεκολλήσει απ’ την ηλίθια, ανιστόρητη άποψη της Παπαρήγα που είπε ότι «στη λαϊκή επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»;
Δημοσίευση σχολίου