Δεν θα μπούμε σε αστυνομικά σενάρια γιατί επιλέχτηκε να μπεί ο συγκεκριμένος στο στόχαστρο αυτής της οργάνωσης.
Χρήσιμο είναι όμως να συγκρατήσετε δυο πράγματα. Την παραδοχή που έκανε ο δικηγόρος του Γιάννης Μαρακάκης που είπε επί λέξει στο δελτίο ειδήσεων του Mega: «Ο Σωκράτης είχε πάρα-πάρα πολύ στενές σχέσεις με όλους τους διοικητές (σ.σ προφανώς της ΕΛΑΣ) και με την αντιτρομοκρατική».
Τι είδους σχέσεις και μέχρι ποιου σημείου έφταναν δεν μας διευκρίνισε ο δικηγόρος, αλλά κάποια συμπεράσματα βγαίνουν μόνα τους για όποιον έχει παρακολουθήσει αναρτήσεις του «τρωκτικού» στο οποίο φέρεται ότι ήταν ο βασικός διαχειριστής ο Σ. Γκιόλιας.
Επίσης δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η διαπίστωση του Τριανταφυλλόπουλου, που την εκφράζει μέσα απ’ την ιστοσελίδα του ότι : «Ο Σωκράτης χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που ήθελαν να μείνουν στο παρασκήνιο, εξυπηρετώντας τους στόχους τους μέσω της ανωνυμίας του μπλογκ του».
Κάτι περισσότερο θα ξέρει από μας ο Ζούγκλας αφού ο Γκιόλιας ήταν για χρόνια στενός συνεργάτης του και έχουν θητεύσει και οι δυο για μεγάλο διάστημα στον δημοσιοκαφρικό βούρκο.
Στο γεγονός τώρα. Για μας δεν είναι ότι το καλύτερο να κάνουμε κριτική απευθυνόμενοι σε άτομα που επέλεξαν να αντισταθούν ένοπλα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και αυτό είναι πιθανόν να έχει ως συνέπεια «ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας (αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά...), ως αποτέλεσμα της δράσης μας», όπως γράφουν και οι ίδιοι σε περασμένη προκήρυξη τους.
Μια πολύ καλή ανάλυση για την ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση της «Σέχτας Επαναστατών» υπάρχει σε άρθρο της εφημερίδα «Κόντρα».
Ερχόμαστε στο πώς παρουσιάστηκε η είδηση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Είναι ανάξιες σχολιασμού οι «διαπιστώσεις» των δημοσιοκάφρων περί «πληρωμένου συμβολαίου θανάτου», «σύνδεση ποινικού εγκλήματος και τρομοκρατίας» κ.λ.π.
Αυτή την καραμέλα την πιπιλίζουν από τα πρώτα χρόνια της δράσης της 17 Νοέμβρη και δεν λέει να λιώσει με τίποτα. Τι κι αν όλες αυτές τις δεκαετίες δεν έχει αποδειχτεί τίποτα; Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα είναι το δόγμα των δημοσιοκάφρων.
Ξεφεύγοντας απ’ το συγκεκριμένο γεγονός να επαναλάβουμε γνωστές και παγιωμένες θέσεις μας.
Παρακολουθώντας όλους τους τηλεσχολιαστές, μηδενός εξερουμένου ήταν σαν να έβλεπες μπάτσους που έβγαζαν το πηλίκιο τους και έπιαναν το μαρκούτσι του δημοσιοκάφρου.
Η επιδίωξη τους ξεκάθαρη. Το μονοπώλιο της βίας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Να παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο, περιουσιακό στοιχείο του αστικού κράτους.
Οι πολίτες του οφείλουν να παραμένουν υποταγμένοι και να υφίστανται αυτή τη βία κάθε φορά που διεκδικούν δικαιώματα.
Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σου ανοίγουν το κεφάλι με τα γκλομπ, εσύ απαγορεύεται να τους πετάξεις πέτρα.
Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σε στέλνουν στο νοσοκομείο με τα χημικά, εσύ απαγορεύεται να πετάξεις μολότοφ (η χρήση της πλέον χαρακτηρίζεται πάντα ως ζεύγος κακουργημάτων: «κατοχή και χρήση εκρηκτικών»!).
Κανένας απ’ τους τηλεσχολιαστές δεν μίλησε για την βία που νιώθει στο πετσί του κάθε μέρα, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο υποαπασχολούμενος, η γενιά των 550 ευρώ.
Κανένας δεν μίλησε για τις τεράστιες ανισότητες που δημιουργεί ο καπιταλισμός, στην εποχή του «μνημονίου». Κανένας δεν αναφέρθηκε στην βία που σκοτώνει κάθε όνειρο νεολαίου, στην βία ενός συστήματος που δολοφονεί το μέλλον της νεολαίας, σπρώχνει εργάτες και συνταξιούχους στον Καιάδα της εξαθλίωσης.
Οποιος δεν θέλει να κλείνει τα μάτια του στα κοινωνικά φαινόμενα χωρίς μεγάλη προσπάθεια θα βρει την μήτρα που γεννάει τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας.
Υπάρχει κοινωνικός πόλεμος. Η αστική τάξη διαθέτει τις δυνάμεις καταστολής, τους νόμους, τους μηχανισμούς που προσπαθούν να διαμορφώσουν πρότυπα, οπτικά πεδία, συνειδήσεις.
Η εργατική τάξη απ’ την άλλη, κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε κόμματα που σαν θεό τους έχουν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.
Ανήμπορη να αντισταθεί συλλογικά στην βάρβαρη επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.
Σ’ αυτό τον κοινωνικό πόλεμο κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν ένοπλα στην αστική τάξη.
Και για να μην παρεξηγηθούμε θα επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει σε περασμένη ανάρτηση μας.
Δεν μας εκφράζουν οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.
Απ’ την άλλη όμως, όπως μας δείχνει η ντόπια και διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Από κει και πέρα μπαίνει ένα άλλο ουσιαστικό ζήτημα. Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων.
Και πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα τακτικής πρέπει να τοποθετηθούμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, μακριά από προβοκατορολογίες και ανιστόρητες απόψεις όπως αυτές που εκφράζονται από το ΚΚΕ αλλά και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ολοκληρώνοντας θα συνιστούσαμε στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το βιβλίο του Μερλόν Ποντί «Ανθρωπισμός και τρομοκρατία».
Εκεί θα δουν τον Πασκάλ – έναν Γάλλο φιλόσοφο, φυσικό και μαθηματικό- να λέει απ’ τον 16ο ακόμα αιώνα το εξής χαρακτηριστικό: «Ο φόνος ενός από το αντίπαλο στρατόπεδο είναι πράξη θεμιτή. Δυστυχώς έτσι μπορούν να προχωρήσουν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί».
Δημοσίευση σχολίου