Οι εξελίξεις στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

Οι εξελίξεις στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» έδωσε το έναυσμα να ειπωθούν και να γραφτούν πάρα πολλά θέτοντας στο στόχαστρο κύρια την εκδότρια της εφημερίδα Μάνια Τεγοπούλου.

Το σχετικό δημοσίευμα της ηλεκτρονικής εφημερίδας του Τριανταφυλλόπουλου μπορείς να το εντάξεις στον ενδοεκδοτικό πόλεμο που υπάρχει, ενώ οι απόψεις που εκφράζονται από την «Συσπείρωση Δημοσιογράφων», δεν έχουν καμιά ουσία, περιοριζόμενες σε ένα τυπικό ουτοπικό ευχολόγιο: «οι συντάκτες να διεκδικήσουν το αυτονόητο: τη λειτουργία κανόνων διαφάνειας και αξιοκρατίας στην εφημερίδα».

Για «πολιτικά παιγνίδια εξουσίας που έπαιζε η ηγεσία της εφημερίδας, συνοδεύονταν από δημοσιεύματα-άλλοθι, ώστε να ικανοποιείται ο παραδοσιακός δημοκρατικός αναγνώστης» κάνει λόγο ο Τριανταφυλλόπουλος εκτιμώντας ότι «Ο σταλινικής οξύτητας, αλλά φαιάς απόχρωσης, πολιτικός λόγος του "Ιού της Κυριακής" αποτέλεσε το ιδανικό εργαλείο για ξεκαθάρισμα δημοσιογραφικών λογαριασμών εντός του δημοσιογραφικού κόσμου της μικρομεσαίας χώρας μας».

Απ’ την άλλη οι δημοσιογράφοι που εκφράζονται μέσα απ’ την «Συσπείρωση Δημοσιογράφων», μιλάει για το εργασιακό κλίμα που υπάρχει στην εφημερίδα, στις απολύσεις που έγιναν υπογραμμίζοντας ότι «όσοι καλούνται να αντικαταστήσουν τους νέους απομακρυνόμενους δέχονται εκ προοιμίου το ρόλο της μαριονέτας χωρίς καμιά πραγματική εξουσία, πέρα από εκείνη που θα τους εκχωρείται κάθε μέρα από το μοναδικό «κέντρο εξουσίας», δηλαδή την ιδιοκτήτρια».

Επιδερμικές αυτές οι προσεγγίσεις. Βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Αντί να κάνουμε εμείς οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση σ’ αυτό το θέμα, παραπέμπουμε απόσπασμα από προκήρυξη της 17 Νοέμβρη που λέει τα πράγματα με το όνομα τους:

Το παραθέτουμε:

«Καθένας γνωρίζει τι είναι μια αστική εφημερίδα μέσα στη καπιταλιστική κοινωνία. Γνωρίζει ότι είναι ένας πολιτικο-ιδεολογικός μηχανισμός της που αναπαράγει την άρχουσα ιδεολογία κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης με τη συστηματική παραπλάνηση και παραπληροφόρηση των εργαζομένων.

Γνωρίζει ότι η αστική εφημερίδα είναι διαρθρωμένη με μια υπερσυγκεντρωτική, αυταρχική, αν όχι δικτατορική ιεραρχία με τυφλή πειθαρχεία. Γνωρίζει ότι στην κορυφή αυτής της αυταρχικής ιεραρχίας βρίσκεται ο εκδότης, ο διευθυντής, ο αρχισυντάκτης. Γνωρίζει ότι αυτή η κορυφή βρίσκεται σε συνεχές αλυσβερίσι και συναλλαγή με τους εκπροσώπους είτε της οικονομικής εξουσίας είτε της πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα απ' τα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας, στην πολιτική-ιδεολογική βαθμίδα.

Τίποτα δεν περνάει στην εφημερίδα, αν δεν το θέλει αυτή η κορυφή της, παρ1 ότι μπορεί να το επιθυμούν πολυάριθμοι απλοί δημοσιογράφοι της βάσης της. Κι οποιοσδήποτε απλός δημοσιογράφος κατορθώσει τυχόν να περάσει άρθρο που ξεπερνάει τα ασφυκτικά που επιβάλλει η εξουσία και συγκρούεται με τις επιταγές της, απολύεται πάραυτα απ' τον εκδότη επιχειρηματία, όπως έχει συμβεί σ' όλες τις εφημερίδες».