Σκέψεις περί αποχής

Του Γ.Γ.

Eίναι φανερό, όσο και να κάνουν κάποιοι πως δεν το καταλαβαίνουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών της περασμένης Κυριακής διαμόρφωσε μια καινούργια πολιτική πραγματικότητα. Κύριο χαρακτηριστικό του νέου πολιτικού τοπίου που προέκυψε από την τεράστια αποχή αλλά και του το ότι υπήρξε ένα πρωτοφανές ποσοστό 9,1% σε άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια είναι η βαθύτατη κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για την αποχή και για την κατακόρυφη άνοδο των λευκών-ακύρων ψηφοδελτίων. Και ήταν διαφορετικά αυτή την φορά. Δεν απέδωσαν «αποπολιτικοποίηση», «αδιαφορία για τα κοινά» και τα σχετικά που είχαμε ακούσει και διαβάσει στο παρελθόν για τους πολίτες που επέλεξαν να απέχουν απ’ τις εκλογές ή να ψηφίσουν λευκό και άκυρο. Αντιθέτως. Ολοι, απ΄τον Σαμαρά, μέχρι την Παπαρήγα, δήλωσαν «προβληματισμένοι».

Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα και στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε. Η αποχή ή η επιλογή σε λευκό-άκυρο από μόνη της είναι επικίνδυνη για το σύστημα και τα κόμματα του κατεστημένου; Η άποψη μου είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ. Γιατί ναι μεν αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας θα ήταν παράνομες, παράνομη θα ήταν όμως και η αποχή αν κατόρθωνε το ίδιο.

Οι αναλυτές λένε ότι οι περισσότεροι που επέλεξαν αυτό τον τρόπο εκλογικής συμπεριφοράς είναι νέοι από 18-35 ετών, μεγάλο τμήμα των οποίων βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση χωρίς να έχει ορατό στο προσεχές μέλλον ότι μπορεί να αναστραφεί η σημερινή κατάσταση.
Και εδώ είναι το ζητούμενο. Αν δηλαδή αυτή η εκλογική συμπεριφορά όσων δεν πήγαν στις κάλπες ή επέλεξαν λευκό-άκυρο αποτελεί προάγγελο κοινωνικής έκρηξης. Αν αυτοί που στις εκλογές φτύνουν το αστικό πολιτικό προσωπικό, εξεγερθούν, αντισταθούν μαχητικά και δυναμικά στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, πάρουν την τύχη και το μέλλον τους στα χέρια τους.

Εδώ πάλι προκύπτει άλλο ένα βασικό ερώτημα. Υπάρχει σήμερα κόμμα που θα μπορέσει να μπολιάσει το αυθόρμητο με το συνειδητό, θα συσπειρώσει και θα καθοδηγήσει όλο αυτόν τον κόσμο που σήμερα νιώθει στο πετσί του τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, θα αντισταθεί μαχητικά και με μορφές πάλης που απαιτούν οι καιροί μας στην ολομέτωπη επίθεση που έχει ξεκινήσει το κεφάλαιο στον κόσμο της εργασίας;

Σ’ αυτό το ερώτημα θα ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου σε άλλη ανάρτηση.