Τα ωραία είναι μπροστά μας, αλλά πρέπει να πασχίσουμε γι’ αυτά

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων χρόνων. Δεν έχω αυτή την αίσθηση, αλλά δεν έχει και τόσο πολύ σημασία. Ήταν μια μεγάλη και μαχητική συγκέντρωση που έστειλες ένα σαφές μήνυμα αντίστασης προς όλες τις κατευθύνσεις. Βεβαίως η μάχη που δόθηκε δεν περιορίζεται στην πορεία και στην αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, με το κράτος. Η μάχη σε πολλούς χώρους δουλειάς δίνονταν αρκετές μέρες πριν. Η εμπειρία από αυτή τη μάχη, οι διαθέσεις και οι γνώμες των εργαζομένων, των εργατών, έχουν μεγάλη σημασία και πρέπει πολύ σοβαρά να τις πάρουμε υπ’ όψιν για να προχωρήσουμε την κατάσταση. Όπως επίσης, πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι η μάχη σε πολλούς χώρους δόθηκε από τις 12 το βράδυ, για την περιφρούρηση και την επιτυχία της απεργίας. Και αυτή την εμπειρία πρέπει να συνυπολογίσουμε.

Για την ίδια την συγκέντρωση και την πορεία, εκείνο το σημείο που ίσως ξεχωρίζει, είναι η εδραίωση της πεποίθησης ότι ή καταστολή δεν αφορά πλέον κάποιες «παραβατικές», «μη κινηματικές» και «ίσως προβοκατόρικες» ομάδες, που καλύπτονται μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών. Η καταστολή, η βαρβαρότητα των Ματάδων και των υπόλοιπων, η καταστολή των δικαστών και της δικαιοσύνης, είναι για όλους. Μπροστά στα μάτια μας τσακίσανε ένα ανάπηρο, πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, στη γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, γιατί διαμαρτυρότανε για τη αναίτια σύλληψη ενός διαδηλωτή. Η καταστολή είναι πλέον ακόμα και γι’ αυτούς που επιμένουν να χτυπάνε τα φιλειρηνικά τύμπανα και τα βιολιά. Ο καθένας από δω και πέρα αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Για την επόμενη μέρα όλα είναι ανοιχτά. Σαν αυτές τις προκλήσεις που σε κοιτάνε λίγο κοροϊδευτικά, λίγο πονηρά και σου λένε ότι θέλεις πολύ δουλειά ακόμα. Ας μη πετάμε στα σύννεφα, η πραγματικότητα είναι δύσκολη και το ξέρουμε όλοι καλά αυτό. Έχουμε μάχες σε εξέλιξη. Την μάχη των εργατών μεταναστών απεργών πείνας, την μάχη στην Κερατέα που όπως φαίνεται θα οξυνθεί πολύ σύντομα κλπ. Και έχουμε την μεγάλη «μάχη», η έκβαση της οποίας θα τα κρίνει όλα, με το «μυαλό και την ψυχή» των καταπιεσμένων, των εργατών και των ανέργων, ανεξάρτητου χρώματος, καταγωγής και θρησκείας. Στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα μέτωπα πάλης.

Εδώ χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε – μέσα από την δράση και την ανταλλαγή απόψεων – αρκετά πράγματα. Βγήκαν σ’ ένα βαθμό αυτά και στην χτεσινή πορεία. Ταξικά απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους, ταξικά διαμορφώνουμε τις πολιτικές μας ή εθνικοανεξηαρτησιακά; Με βάση την πάλη των τάξεων ή με βάση την χαμένη – αλήθεια πότε χάθηκε οριστικά; - εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας; Ή όλα αυτά μαζί, σούπα, για να τα πιάνουμε όλα και να μη «στενοχωριόμαστε»; Είναι και αυτό ένα από τα ωραία που πρέπει να πασχίσουμε να λύσουμε. 
                                                                                                                                                          Β.