Κύριοι, γνωρίζοντας ως αναγνώστης πως το χιούμορ αποτελεί δομικό συστατικό και είναι ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της εφημερίδας σας, αποφάσισα να σας στείλω αυτήν την επιστολή σε μια προσπάθεια να γνωστοποιήσω μια ιλαροτραγωδία που λαμβάνει χώρα εδώ και ένα χρόνο και αφορά κατά κάποιον τρόπο την εφημερίδα σας. Μια ιλαροτραγωδία την οποία προσωπικά βιώνω απλά ως τραγωδία.
Εδώ και ένα χρόνο βρίσκομαι προφυλακισμένος σε ένα υπόγειο κελί στη ΣΤ΄ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού κατηγορούμενος για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, φορτωμένος με βαρύτατες κατηγορίες με βάση ένα σαθρό και παντελώς αστήρικτο κατηγορητήριο. Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες και φωνάζω πως η δίωξή μου είναι εντελώς φρονηματική καθώς τυχαίνει από τα μαθητικά μου χρόνια να είμαι δραστήριος αναρχικός. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή του δράματος.
Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιείται η σύλληψή μου από την αντιτρομοκρατική. Προσαγωγή (sic) λέγαν αυτοί, απαγωγή λέω εγώ. Στη συνέχεια αναλαμβάνει δράση ο χορός, δηλαδή όλα αυτά τα έμμισθα παπαγαλάκια σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ που αναπαράγουν διαρροές, φωτογραφίζουν ανθρώπους, σπιλώνουν συνειδήσεις και υπολήψεις και όλα αυτά χωρίς καμία διασταύρωση ή επαλήθευση του οτιδήποτε και με θράσος χιλίων πιθήκων. Έτσι λοιπόν το σπίτι στο οποίο διέμενα με τη μητέρα μου στα Εξάρχεια βαφτίζεται «γιάφκα της οδού Δερβενίων» όπου βρέθηκαν όπλα – χωρίς βέβαια να έχει βρεθεί τίποτα – και εγώ εμφανίζομαι ως αιμοδιψές τέρας που διασκεδάζει και γελάει με το θάνατο 15χρονου παιδιού από έκρηξη βόμβας. Να σημειώσω εδώ πως η κατοικία μου ήταν γνωστή στην αστυνομία καθώς πολλές φορές στο παρελθόν βρισκόμουν υπό εμφανή αστυνομική παρακολούθηση όπως εκατοντάδες άλλοι σύντροφοι από τον αναρχικό και όχι μόνο πολιτικό χώρο. Έτσι λοιπόν και αφού ο χορός των παπαγάλων (που ευθύνονται για την ύπαρξη του γνωστού συνθήματος για τους δημοσιογράφους) έχει δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα, προφυλακίζομαι με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς κανένα απολύτως εις βάρος μου στοιχείο.
Στη συνέχεια περνάμε στη δικαστική πλευρά του δράματος όπου κατά έναν τρόπο εμπλέκεται και η εφημερίδα σας. Ενώ οι έρευνες κάθε είδους (εργαστηριακές, άρσεις απορρήτου, εξέταση μαρτύρων κ.τ.λ.) προχωρούν και τελικά κλείνουν χωρίς να προκύψει οτιδήποτε εις βάρος μου, εγώ συνεχίζω να παραμένω κρατούμενος.
Στις αλλεπάλληλες αιτήσεις αποφυλάκισης που έχω καταθέσει μέσω των συνηγόρων μου όλο αυτό το χρονικό διάστημα του ενός έτους, λαμβάνω από τους αρμόδιους δικαστικούς που χειρίζονται την υπόθεση απορριπτικές απαντήσεις με το εξής καταπληκτικό σκεπτικό. Θεωρούν ως επιβαρυντικά στοιχεία και ενδείξεις ενοχής μια αντιασφυξιογόνο μάσκα, μια αποκριάτικη περούκα και ένα φύλλο της εφημερίδας σας με δημοσιευμένη προκήρυξη του Ε.Α. για την επίθεσή του στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Τι και αν μάρτυρες καταθέτουν ότι την ημέρα του συγκεκριμένου περιστατικού βρισκόμασταν μαζί σε νησί του Αιγαίου 152 ν.μ. μακριά από την Αθήνα; Είχα το «Ποντίκι» με την προκήρυξη, άρα είμαι ένοχος. Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι. Όπως καταλαβαίνετε όποιος κατέχει μια τέτοια μάσκα για να προστατεύεται από τα τοξικά δηλητήρια των ΜΑΤ και να στέκεται με αξιοπρέπεια στο δρόμο (όπως π.χ. ολόκληρη η Κερατέα και χιλιάδες διαδηλωτές στις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες), όποιος ενημερώνεται από τον τύπο και ειδικότερα από την εφημερίδα σας και όποιος έχει πάει έστω και μια φορά σε πάρτυ μασκέ, είναι εν δυνάμει ένοχος για τους αστυνομικοπολιτικούς εγκεφάλους της ΓΑΔΑ, του Μεγάρου Μαξίμου και της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» τους.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές εκρεμμεί νέα αίτηση αποφυλάκισής μου και περιμένω με αγωνία την απάντηση – όπως φαντάζομαι πλέον και εσείς – για να δω αν εξακολουθεί η κατοχή και η ανάγνωση της εφημερίδας σας να θεωρείται τεκμήριο ενοχής για «τρομοκρατική» δραστηριότητα.
Τι να περιμένει όμως κανείς όταν π.χ. το γιαούρτωμα του προκλητικότατου βουτηγμένου στην αλαζονεία και την αμετροέπεια αντιπροέδρου της κυβέρνησης βαφτίζεται από τον ίδιο ως τρομοκρατική πράξη και αντάρτικο πόλης;
Τι να περιμένει κανείς όταν το να είσαι αναρχικός τείνει να μετατραπεί – αν δεν έχει γίνει ήδη – σε ιδιώνυμο αδίκημα και οι φυλακές γεμίζουν αγωνιστές;
Τι να περιμένει κανείς όταν πριν λίγο καιρό σε μια δήλωση ενδεικτική του ύφους και του ήθους των εξουσιαστών, οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας χαρακτηρίστηκαν από τον «ανθρωπιστή» υπουργό υγείας εστία μόλυνσης;
Τι να περιμένει κανείς όταν η χωρίς προηγούμενο αστυνομοκρατία πνίγει τις πόλεις με αποκλειστικό σκοπό την αποτροπή και την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων;
Τι να περιμένει κανείς όταν οι τρομονόμοι ψηφίζονται ο ένας μετά τον άλλον ποινικοποιώντας ακόμα και τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση όπου πιθανόν θα ξεσπάσουν συγκρούσεις;
Τι να περιμένει κανείς όταν οποιοσδήποτε αντιστέκεται με όποιον τρόπο και αν το κάνει λοιδωρείται και στοχοποιείται άμεσα (π.χ. κίνημα δεν πληρώνω);
Είναι πασιφανές πως η εξουσία έχει οξύνει την επίθεσή της στην κοινωνία όσο ποτέ άλλοτε τόσο στο οικονομικό επίπεδο με την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τα σκληρά-ληστρικά μέτρα που λαμβάνονται και θα συνεχίσουν να λαμβάνονται, όσο και στο συνεπαγόμενο κατασταλτικό επίπεδο θέλοντας να αποτρέψει μέσω του φόβου τις κοινωνικές αντιστάσεις που ήδη υπάρχουν και που νομοτελειακά πλέον θα διευρυνθούν και θα οξυνθούν, καθώς το παραμυθάκι για τη «σωτηρία της χώρας» μπορεί να είναι ωραίο αλλά δεν έχει δράκο. Ήδη στον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου το χρέος αυξήθηκε 10 δις και η ανεργία αγγίζει το 15%.
Σε αυτό λοιπόν το ιστορικό πλαίσιο, σε αυτήν τη σκληρή για την κοινωνία συνθήκη και με δεδομένη την επιλογή των εξουσιαστών να επενδύσουν στο φόβο, θεωρώ ότι εντάσσεται και η δική μου άκρως πολιτική και φρονηματική δίωξη. Και αν στις αρχαίες τραγωδίες στην κορύφωση του δράματος με την επέμβαση κάποιου από μηχανής θεού επήρχετο η λυτρωτική για όλους κάθαρση, στις σύγχρονες τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα, καθώς δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια.
Αν η κοινωνία θέλει να βγει από αυτήν την τραγωδία που της έχουν επιβάλλει τα άπληστα καπιταλιστικά οικονομικά συμφέροντα και οι εντεταλμένες κυβερνήσεις τους, οφείλει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις και μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, συγκρουσιακά εγχειρήματα να σταθεί στο ύψος της και να αντισταθεί. Οφείλει να γίνει η ίδια ο από μηχανής θεός που θα επιφέρει την κάθαρση που στις μέρες μας δεν μπορεί να έχει άλλη μορφή από αυτήν της κοινωνικής επανάστασης.
Όσον αφορά το δικό μου μικρό παράλληλο δράμα – που ωστόσο δεν είναι άσχετο με την τωρινή κοινωνική πραγματικότητα όπως προανέφερα – δεν μπορώ παρά έχοντας πίστη και φωνάζοντας τη δική μου αλήθεια να συνεχίσω να αγωνίζομαι και μέσα από τη φυλακή για ό,τι ως αναρχικός αγωνιζόμουν και έξω από αυτή. Για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας, ελπίζω σε δημοσίευση της παρούσας επιστολής και εύχομαι σε περίπτωση που δημοσιευτεί να μη χάσετε κανέναν αναγνώστη. Είτε από φόβο, είτε επειδή ξαφνικά βρέθηκε στη φυλακή....
Σαράντος Νικητόπουλος
ΣΤʼ πτέρυγα Κορυδαλλός
Δημοσίευση σχολίου