Πόσο μακρινό είναι το Ράιχσταγκ;

Είναι τόσο ανόητος, εμπαθής, φαιδρός, ψεύτης και λασπολόγος ο αντιπρόεδρος; Λέει κατ' εξακολούθηση εξωφρενικές ανακρίβειες και συκοφαντίες για τη Μαρφίν, τον Παναγόπουλο, το Παρίσι και την Κερατέα; Έχει το ακαταλόγιστο και του ευχόμαστε περαστικά; Προειδοποιούμε τον πρωθυπουργό;

Έχει τόση πλάκα η διαδικτυακή καζούρα για το γιαούρτι παρά πόδας; Για τους γατούλες τους Αλβανούς που πληρώνονται, ενώ τα κορόιδα οι Έλληνες γιουχάρουν αμισθί; Για το γαλακτοκομικό κεράτωμα του έρωτα ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ; Για τους βιονικούς αριστεριστές που έχουν πάρει σβάρνα το Βερολίνο, τη Σύρο, τα Παρίσια και τα Καλύβια; Για την καημένη την κυβέρνηση που της έχει απαγορέψει ο ΣΥΡΙΖΑ να επικοινωνήσει με το λαό της;

Συγγνώμη, αλλά στο κρεσέντο Πάγκαλου κρύβονται πολλά περισσότερα. Δεν έχει απλά την κάλυψη της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά, αλλά ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού της χρεοκοπίας, που παλεύει ιδρωμένο να επιβιώσει. Ανάμεσα στο να σηκώνεις το χεράκι σου και να καταδικάζεις το λαό σε πτώχευση και στο να σε πάρει αυτός ο λαός με τις πέτρες (καταπώς κάποιος κάποτε προειδοποιούσε) δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζήτησε προληπτική καταδίκη των διαμαρτυριών στις παρελάσεις. Πώς να καταδικάσεις τη διαδήλωση των μαθητών στο Περιστέρι που ζητούν να μην κλείσουν τα σχολεία τους; Πώς να καταδικάσεις τους απλήρωτους επί μήνες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς στο Σύνταγμα; Πώς να καταδικάσεις άνεργους οικογενειάρχες, προοριζόμενους για πολύχρονη φτώχεια; Πώς να καταδικάσεις μια ολόκληρη κοινωνία που πρέπει να πνιγεί στα σκουπίδια, λόγω της τσέπης ενός εργολάβου; 

Η Αριστερά μακάρι να μπορούσε να συντονίσει, να ενώσει, να εκφράσει πολιτικά όλους τους παραπάνω. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε πράγματι οφείλει να ζητήσει συγγνώμη. Αν αντίθετα οι παραπάνω γιουχάρουν κάποιον υπουργό, αυτός που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη είναι ο υπουργός. Διότι η κακή πρόθεση της Αριστεράς απέναντι στην εξουσία υπάρχει από καταβολής Αριστεράς. Όμως το πανταχόθεν και μαζικό γιουχάισμα στην εξουοία υπάρχει από καταβολής Μνημονίου. Αν η εξουσία είχε φιλότιμο, θα είχε ήδη προβληματιστεί. Ο Πάγκαλος προέβλεψε απόπειρα δολοφονίας του και τη χρέωσε προκαταβολικά και προσωπικά στον Α. Τσίπρα. Θα έσπερνε υποψία προβοκάτσιας, αν οι πολιτικοί μας είχαν μια στάλα αυτοθυσίας: Να λέγαν δηλαδή «αποθανέτω η ψυχή μου υπέρ του Μνημονίου». Πράγμα δύσκολο.

Την αληθινή ερμηνεία της προφητείας Πάγκαλου την έδωσε ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής Πρετεντέρης. Συνέδεσε ταχυδακτυλουργικά το κίνημα Δεν Πληρώνω με τις ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ο αντιπρόεδρος βαφτίζει το γιουχάισμα τρομοκρατική πράξη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βαφτίζει φασισμό την κοινωνική διαμαρτυρία και δημοκρατία το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Και ο Πρετεντέρης προσπαθεί να συνδέσει την άρνηση χαρατσώματος με τον Μάριο Μορέτι.

Πράγμα επίσης δύσκολο, αλλά άμα έχεις όλα τα κανάλια στο «πες-πες κάτι θα μείνει», μπορείς να το παλέψεις. Η ομόθυμη γραμμή πλεύσης του υπηρετικού προσωπικού του Μνημονίου δείχνει την απόπειρα να ερμηνευτεί η λαϊκή οργή σαν οργανωμένο σχέδιο ενός μηχανισμού. Από τη λίμνη της Βουλιαγμένης μέχρι το συνέδριο των Αρχιτεκτόνων, το «κομματάκι της Αριστεράς», που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, είναι παντού.

Για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει απόγνωση και οργή. Δεν υπάρχει η σοσιαλιστική βαρβαρότητα που ρίχνει την κοινωνία τη μια μέρα στην κατάθλιψη και την άλλη στην τάση αυτοδικίας. Υπάρχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ενοικιαζόμενοι Αλβανοί του. Την κυβέρνηση τη φτύνουν, αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι βρέχει. Οι αχώνευτες τερατολογίες του Πάγκαλου δείχνουν κάτι χειρότερο: Τη στοχοποίηση της Αριστεράς. Όχι επειδή η Αριστερά αλώνει το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά επειδή οι εντολοδόχοι της τρόικας και των χρηματαγορών θωρακίζονται. Και επομένως ετοιμάζουν μια ισχυρή αντιδημοκρατική εκτροπή. Το τσαλάκωμα του Συντάγματος και ο εξευτελισμός της βουλής δεν είναι αρκετός. Οι αντοχές της κοινωνίας τέλειωσαν, αλλά πρέπει να βγει κι άλλη βρόμικη δουλειά.



Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση, με οργειώδεις ρυθμούς και θαυμαστή ενότητα. Η στοχοποίηση πολιτικών χώρων ετοιμάζει το έδαφος για αντιδραστικές εξελίξεις. Αλλωστε, το χειρότερο κουβάρι που ξετυλίχτηκε τον 20ό αιώνα, ξεκίνησε από έναν προβοκατόρικο εμπρησμό.


Μπορούμε, λοιπόν, να γελάσουμε ή να θυμώσουμε με τον αναιδή αντιπρόεδρο και την κυβερνητική κουστωδία. Να ξεσκάσουμε ή να εκνευριστούμε με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και το ντοκτορά στην αρλουμπολογία. Να σκαρώσουμε ανέκδοτα και γραφικά για το διαδίκτυο και να βγάλουμε καταγγελίες και διαμαρτυρίες. Αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να ετοιμαστούμε για αγώνα αντοχής.


Οι αντισυγκεντρώσεις των οπαδών της τρόικας, που απεξεργάζεται η κυβέρνηση, μπορούν να γεννήσουν Γκοτζαμάνηδες. Και οι φαιδρότητες μπορούν να γεννήσουν εκτρώματα.

Πηγή: Χρήστος Κατσούλας - "Δρόμος της Αριστεράς"