Πολύ γέλιο:Έρχονται οι "σοσιαλιστές" στην Ελλάδα για συνέδριο-ο Γιωργάκης αρχηγός

Ο ηγέτης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με το -πρώην πλέον- απλό και ταπεινό μέλος της, Χόσνι Μουμπάρακ

Διαβάζουμε ότι έχει συνέδριο στην Αθήνα το ευρωπαϊκό κομμάτι της αυτοαποκαλούμενης "Σοσιαλιστικής Διεθνούς" - θα μου πείτε, "και τι μας νοιάζει εμάς".

Αφού το ξέρουν όλοι ότι καμία σχέση δεν έχουν με το σοσιαλισμό, και όχι απλά υποστηρίζουν τον καπιταλισμό, αλλά μερικοί απ΄αυτούς είναι και εντελώς δικτατορικοί τύποι. Υπό "φυσιολογικές λοιπόν συνθήκες, η είδηση μάλλον θα είχε περάσει "στα ψιλά", κανένας δε θα έδινε ιδιαίτερη σημασία, ειδικά σε μια συγκυρία όπως αυτή, που υπάρχουν ένα σωρό άλλα, πολύ πιο σημαντικά θέματα.

Όμως, ήρθαν οι δηλώσεις του -εκ Γερμανίας προερχόμενου- SPD, των αντίστοιχων "σοσιαλιστών"της Γερμανίας, και αξίζει να τις δούμε.

Ας ξεκινήσουμε καταρχήν με την "απλή" είδηση της συνόδου των "σοσιαλιστών":

Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές στην Αθήνα για συνάντηση με τον Γ.Παπανδρέου

ους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές υποδέχεται την Παρασκευή στην Αθήνα ο Γ.Παπανδρέου -συνάντηση που θα δώσει τη δυνατότητα στον Έλληνα πρωθυπουργό να παρουσιάσει, εν όψει των συνόδων κορυφής του Μαρτίου, το γενικό περίγραμμα των θέσεών του για τη έξοδο από την κρίση. Την ίδια ώρα στην Φινλανδία θα βρίσκονται οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος

Πάμε όμως τώρα να δούμε και τις δηλώσεις του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, προέδρου του SPD στην Γερμανία. Τις δηλώσεις του θα τις χωρίσουμε σε δύο μέρη, με τον αντίστοιχο σχολιασμό:

Επανίδρυση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ζητά η γερμανική SPD

Τη ριζική μεταρρύθμιση, ακόμη και την επανίδρυση, της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (SI) ζητά ο πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας (SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, προκειμένου να επιστρέψει στις ρίζες της παγκόσμιας μάχης για ελευθερία, δημοκρατία και ευημερία για όλους. «Καμία συναλλαγή με δυνάστες» διακηρύσσει ο κ. Γκάμπριελ σχετικά με τα κινήματα δημοκρατίας στη βόρεια Αφρική σε άρθρο του στη σημερινή εφημερίδα Frankfurter Rundschau (Φρανκφούρτερ Ρουντσάου, 04.03.11). Στόχος των κινημάτων είναι η αυτοδιάθεση των πολιτών που δεν ανέχονται πλέον να συμψηφίζονται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους με την επίκληση της σταθερότητας και ασφάλειας πρώτων υλών για τη Δύση. Στο πνεύμα αυτό ο πρόεδρος του SPD ζητά από την Ευρώπη και τη Γερμανία να αλλάξουν ριζικά την εξωτερική οικονομική τους πολιτική με τη θέσπιση κοινών στάνταρτ ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις εξωτερικές εμπορικές τους σχέσεις. Ταυτόχρονα ο κ. Γκάμπριελ κάνει την «πικρή» διαπίστωση ότι η ΣΔ - της οποίας ιδρυτικό μέλος ήταν το 1889 το SPD - «δεν είναι πλέον η φωνή της ελευθερίας» και δεν εκπέμπει καμία ακτινοβολία στα δημοκρατικά κινήματα της εποχής. ... Ο πρόεδρος του SPD ζητά να διαγραφούν από μέλη όσοι ξεκίνησαν ως απελευθερωτικά κινήματα αλλά προ πολλού έχουν εγκαταλείψει αυτό το δρόμο. «Είναι ντροπή να έρχεται η διαγραφή τους κατά κανόνα μετά τη νίκη των δημοκρατικών κινημάτων», σημειώνει. Στο τραπέζι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν πρέπει να έχουν πλέον θέση όσοι εγκατέστησαν ανελεύθερα, μονοκομματικά δικτατορικά καθεστώτα που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Έχουν καταντήσει ανέκδοτο και το ξέρουν. Όμως, η ύπαρξη μιας αυτοαποκαλούμενης "Σοσιαλιστικής Διεθνούς" είναι χρήσιμη, αν όχι απαραίτητη, στους καπιταλιστές, διότι εγκλωβίζει εκεί μέσα διάφορους κεντροαριστερούς ανθρώπους και πολιτικές οργανώσεις.

Δηλαδή, για να το πούμε και πιο απλά, αν δεν υπάρχει μια ψευτο-"σοσιαλιστική διεθνής", τότε όσοι θέλουν να παλέψουν...θα φτιάξουν μια δικιά τους, και θα μαζευτούν όλοι εκεί πέρα, όπως έγινε επί Μαρξ πριν έναν αιώνα περίπου. Και τότε η καπιταλιστές θα έχουν πρόβλημα.

Οι πρόσφατες λαικές εξεγέρσεις, όπως σωστά λέει και ο πρόεδρος του SPD, ουσιαστικά αποκάλυψαν όλη τη σαπίλα της "Σοσιαλιστικής Διεθνούς", διότι πλέον όλοι έμαθαν ότι αποτελείται από δικτατορίσκους τύπου Μουμπάρακ, κτλ. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά "το τελειωτικό χτύπημα" για το "προφίλ" της. Όχι πως πριν την έπαιρνε ο κόσμος στα σοβαρά, αλλά τώρα...έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

Και ο πρόεδρος του SPD φαίνεται να είναι "ξύπνιος", και θέλει να βελτιώσει όπως μπορεί τη εικόνα της (εξ ου και τα "μεγάλα λόγια" που αραδιάζει ότι θέλει να παλέψει εναντίον των δυναστών, κτλ).

Για το τέλος όμως, σας φυλάξαμε, από το ίδιο άρθρο, τις υπόλοιπες δηλώσεις που έκανε, και οι οποίες ήταν "για γέλια και για κλάματα", καθώς είναι ξεκάθαρο ότι έχουν βρει το Γιωργάκη εντελώς υπάκουο στις προσταγές τους, και του δίνουν αξιώματα ώστε να τον ελέγχουν πλήρως μετά (δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να δούμε το Γιωργάκη σε διάφορα διεθνή πόστα, από τα τόσα και τόσα που έχουν δημιουργήσει αυτοί οι κηφήνες):

Η ΣΔ (Σοσιαλιστική Διεθνής) δεν αποτελεί πλέον παράγοντα της διεθνούς πολιτικής και ζει τελικά μόνον από την ακτινοβολία του προέδρου της. «Σήμερα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, του οποίου η προσωπική και πολιτική ακεραιότητα είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης και ο οποίος κρατάει στη ζωή τη Σοσιαλιστική Διεθνή με το όνομά του», σημειώνει ο κ. Γκάμπριελ.

Εδώ βάζουμε και μια συνοπτική ιστορία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς - για να ξέρουμε από που ξεκινήσαμε, και που έχουμε ξεπέσει:

Spoiler:

Η Κομμουνιστική Λίγκα ήταν από την αρχή μια διεθνής οργάνωση. Ωστόσο, ο σχηματισμός της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (της Πρώτης Διεθνούς) το 1864 αποτέλεσε ένα ποιοτικό βήμα προς τα εμπρός. Το ιστορικό καθήκον της Πρώτης Διεθνούς ήταν να θέσει τις βασικές αρχές, το πρόγραμμα, τη στρατηγική και τις τακτικές του επαναστατικού μαρξισμού σε παγκόσμια βάση. Ωστόσο, στις απαρχές της, η Διεθνής Ένωση Εργατών δεν ήταν μια μαρξιστική Διεθνής, αλλά μια εξαιρετικά ετερόκλητη οργάνωση, αποτελούμενη από Βρετανούς ρεφορμιστές τρειντγιουνιονιστές, Γάλλους Προυντονιστές, Ιταλούς οπαδούς του Ματσίνι, αναρχικούς κλπ. Συνδυάζοντας σταθερότητα στις αρχές με μεγάλη ευελιξία στην τακτική, σταδιακά ο Μαρξ και ο Ένγκελς κέρδισαν την πλειοψηφία.

Η Διεθνής Ένωση Εργατών κατάφερε να θέσει τα θεωρητικά θεμέλια για μια γνήσια επαναστατική Διεθνή. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ μια αληθινά μαζική εργατική Διεθνής. Αποτελούσε περισσότερο μια προσδοκία για το μέλλον. Η Σοσιαλιστική Διεθνής (η Δεύτερη) ιδρύθηκε το 1889 και συνέχισε από εκεί που σταμάτησε η Πρώτη. Αντίθετα με την τελευταία, η Δεύτερη Διεθνής ξεκίνησε ως μια μαζική Διεθνής που συγκέντρωνε και οργάνωνε εκατομμύρια εργατών. Συγκέντρωνε μαζικά κόμματα και συνδικάτα σε Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Βέλγιο και αλλού. Επιπλέον, υποστήριζε, τουλάχιστον στα λόγια, τον επαναστατικό μαρξισμό. Το μέλλον του παγκόσμιου σοσιαλισμού φαινόταν να είναι εγγυημένο.

Ωστόσο, η «ατυχία» της Δεύτερης Διεθνούς, ήταν ότι δημιουργήθηκε σε μια μακρά περίοδο καπιταλιστικής ανόδου. Αυτή άφησε το στίγμα της στη ψυχολογία του ηγετικού στρώματος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και συνδικάτων. Η περίοδος μεταξύ 1871 και 1914, ήταν η χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας. Στη βάση μιας μακράς περιόδου οικονομικής ανάπτυξης, ήταν δυνατό για τον καπιταλισμό να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στην εργατική τάξη, ή πιο σωστά, στο ανώτερο στρώμα της.

Ο σχηματισμός μιας πολυάριθμης κάστας από ηγέτες συνδικάτων, γραφειοκράτες των κομμάτων και κοινοβουλευτικούς καριερίστες οδήγησε σε μια διαδικασία εκφυλισμού, κατά την οποία η γραφειοκρατία αποχωριζόταν ολοένα και περισσότερο από τις μάζες και τα μέλη του κόμματος. Σταδιακά, σχεδόν ανεπαίσθητα, οι επαναστατικοί στόχοι χάθηκαν από το προσκήνιο. Η ηγεσία απορροφήθηκε σιγά σιγά από την καθημερινή ρουτίνα του κοινοβουλευτισμού ή της συνδικαλιστικής δράσης. Εντέλει, εφευρέθηκαν νέες θεωρίες για να δικαιολογήσουν την εγκατάλειψη των αρχών.

Αυτή ήταν η υλική βάση για τον εθνικό-ρεφορμιστικό εκφυλισμό της Δεύτερης (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς, ο οποίος εκτέθηκε με βάναυσο τρόπο το 1914, όταν οι ηγέτες της Διεθνούς ψήφισαν υπέρ των δαπανών πολέμου και υποστήριξαν τη «δική» τους αστική τάξη, στην ιμπεριαλιστική σφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Τρίτη Διεθνής

Η Τρίτη (Κομμουνιστική) Διεθνής βρισκόταν σε ένα ποιοτικά υψηλότερο επίπεδο από τις προκατόχους της. Όπως η Διεθνής Ένωση Εργατών, στο υψηλότερο σημείο της ανάπτυξής της, υποστήριζε ένα ξεκάθαρο επαναστατικό, διεθνιστικό πρόγραμμα. Όπως η Δεύτερη Διεθνής, είχε μια μαζική βάση εκατομμυρίων. Για άλλη μια φορά, φάνηκε ότι το μέλλον της παγκόσμιας επανάστασης βρισκόταν σε καλά χέρια.

Υπό την ηγεσία των Λένιν και Τρότσκι, η Κομμουνιστική Διεθνής διατήρησε μια σωστή γραμμή. Ωστόσο, η απομόνωση της Ρώσικης Επανάστασης σε συνθήκες τρομερής υλικής και πολιτισμικής οπισθοδρόμησης προκάλεσε το γραφειοκρατικό εκφυλισμό της Επανάστασης. Η γραφειοκρατική φράξια στην οποία ηγήθηκε ο Στάλιν πήρε το πάνω χέρι, και ειδικά μετά το θάνατο του Λένιν το 1924.