The chinese democracy world tour - μπράβο παιδιά, συνεχίστε έτσι, θα γίνετε πολύ "ανταγωνιστικοί"...Και αν διαφωνείτε μεν, αλλά επαναστατείτε κιόλας, ε τότε αργά ή γρήγορα θα απελπιστείτε τόσο πολύ από την ανεργία, που θα δεχτείτε να εργασθείτε με τους "ανταγωνιστικούς" όρους μας
ΝΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΒΑΡΔΙΑ...
Οι μικρές διακοπές τελείωσαν. Τα κεφάλια πάλι μέσα. Για μένα οι διακοπές ήταν μια ξεκούραση στο σπίτι. Για δυο απλούς λόγους. Πρώτον δεν υπήρχαν φράγκα για εξορμήσεις και δεύτερον και σημαντικότερο το έτερόν μου ήμισυ δούλευε. Γιατί ξέρετε τα εργοστάσια δεν κλείνουν ποτέ. Οπότε φέτος η βάρδια μας έτυχε 10 το βράδυ 6 το πρωί όλες τις γιορτινές μέρες. Ισως όμως είναι η πρώτη φορά που το γεγονός αυτό με έκανε χαρούμενη. Γιατί σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό. Οτι υπήρχε δουλειά ακόμα, και υπήρχε ένα ακόμα εργοστάσιο που δούλευε. Χωρίς λουκέτο. Με τους εργάτες να δουλεύουν βάρδια και να έχουν βγάλει γερό μεροκάματο.
Στα μάτια της "υπαλληλικής" κοινωνίας μοιάζει θλιβερό κάποιος να δουλεύει τη νύχτα της γιορτής. Στα μάτια όμως ενός εργάτη πολύ απλά σημαίνει πως έχει ακόμα μεροκάματο και γερό. Σκέφτομαι πως σύντομα ίσως οι βάρδιες πάψουν καθώς τα λουκέτα πληθαίνουν κι οι νόμοι αλλάζουν. Θα έρθουν γιορτές που πολλοί από τους τωρινούς "εκδρομείς" θα παρακαλάνε να είχαν ένα μεροκάματο έστω κι αν χρειαζόταν να δουλέψουν νύχτα της Ανάστασης.
Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν ξεχάσει ή δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει ιδρώνω. Ισως και γι αυτό το λόγο δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έρχεται. Συνηθισμένοι να παρακολουθούν τον μόχθο σε κάποιο ντοκυμαντέρ ή σε διηγήσεις στα διαλείμματα στο γραφείο, πέρασαν ολόκληρη ζωή πιασμένοι από τη εναλλαγή της καθιστής θέσης από το γραφείο στο αυτοκίνητο, κάνοντας υπολογισμούς πότε θα πέσουν οι επόμενες διακοπές.
Είναι μεγάλο πρόβλημα να αγνοεί κάποιος τι σημαίνει ορθοστασία, τι σημαίνει κούραση να σπάει τα κόκκαλα, τι σημαίνει βάρδια νύχτα μέρα, τι σημαίνει ιδρώτας, τι σημαίνει κάματος. Κι είναι σοβαρότερο το πρόβλημα όταν χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις ξαφνικά. Οταν σου τραβήξουν την υπαλληλική καρέκλα και σου πουν περάστε στη πραγματικότητα. Μου έλεγε ένας φίλος από την Αργεντινή πως σήμερα βλέπεις ανθρώπους που δεν ειχαν πιάσει ποτέ ένα ξινάρι στα χέρια τους να προσπαθούν να επιβιώσουν σκάβοντας ένα μικρό κομμάτι γη, και να ζεσταθούν μέσα στις τσίγκινες παράγκες που κάποτε εβλεπαν μόνο σε καποια αφιερώματα για τις φαβέλες του Ρίο. Οι φαβέλες αυξάνονται ταχύτατα σε όλο το κόσμο. Οι πολυτέλειες εξαφανίζονται επίσης ταχύτατα για μεγάλα μέρη πληθυσμών. Ανθρωποι μέχρι πριν ήσυχοι και αποκοιμισμένοι, μάθαινουν για πρώτη φορά πως είναι το κρύο χωρίς καλοριφέρ, η ζέστη χωρίς αιρ κοντίσιον, η πείνα χωρίς ψυγείο γεμάτο, κι η δουλειά πως γίνεται με τα χέρια....
Μαθαίνουν πως να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, τη ζωή τους μέσα στα ερείπια της προηγούμενης ζωής τους. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε ακόμα πολλούς "υπάλληλους". Υπερβολικά πολλούς. Εχουμε ακόμα πολλούς που τη βγάζουν καθαρή και στήνονται στα διόδια στις ουρές των μεγάλων εξόδων με το κατσίκι φορτωμένο στις αποσκευές. Εχουμε πολλούς ακόμα με λεφτά στην άκρη, με διάφορες "άκρες" να κλείνουν τρύπες και να τη βολεύουν, με τη δυνατότητα να χαρτζιλικώνουν τα άνεργα παιδιά τους, με δυο σπιτάκια περισσότερα να καβατζώνουν τα νοίκια, με το εξοχικό να την αράζουν μόλις σφυρίξει το γραφείο αργία.
Είναι πολλοι οι βολεμένοι ακόμα, που δεν έχουν λήξει οι λογαριασμοί τους και είναι εντάξει με τις Τράπεζες. Που πάνε στο σουπερ μάρκετ ακόμα με καρότσι και έχουν για φακελλάκι στο γιατρό μόλις τους τύχει μια στραβή. Ομως πολύ γρήγορα γύρω τους σχηματίζεται η νέα τάξη των νεόπτωχων. Οι άνεργοι, οι χρεωμένοι, εκείνοι που βάζουν λουκέτα, εκείνοι που αρχίζουν να ζορίζονται για να καλύψουν τις μέχρι πριν λίγο καιρό βασικές υποχρεώσεις. Ολοι εκείνοι που θα μπουν αναγκαστικά στο κόσμο εκείνων που υπήρχαν αλλά δεν τους έβλεπαν.
Ενας ολόκληρος αόρατος κόσμος που πέρναγε υπόγεια κάτω από τους καλοζωισμένους μικροαστούς τώρα αρχίζει και γίνεται ορατός. Οι "βρώμικες" δουλειές. Οι δύσκολες δουλειές. Η αγωνία του μεροκάματου. Το μεροκάματο του τρόμου. Οταν τα πράγματα φτάσουν στο αμήν θα καθαρισεις και λεκάνες, θα μοιράζεις και πίτσες, θα σερβίρεις καφέδες, και θα σου φαίνεται δώρο θεού να μπορέσεις να μπεις τουλάχιστον σε ένα εργοστάσιο και να έχεις βάρδια , θα σου φανεί δώρο θεού να έχεις ένα κομμάτι γη να σκάψεις.
Το δραματοποιώ πολύ το θέμα λέτε? Στο ενάμισυ εκατομύριο άνεργους και με τα λουκέτα σωρό να μπαίνουν το συζητάμε ξανά αν θέλετε. Μοιάζει σενάριο μακρινό για μερικούς, κάτι έξω από κάθε πραγματικότητα, λόγια υπερβολικά απαισιόδοξα, όμως πρέπει να αρχισουμε σοβαρά να κοιτάμε τι εχει συμβεί σε άλλους πριν από εμάς. Να μάθουμε, να προετοιμαστούμε λιγάκι γιατί ο δικός μας εφιάλτης μόλις έχει ξεκινήσει και τον βλέπουν λίγοι ακόμα σε σχέση με το πόσοι πολλοί θα τον δουν στο μέλλον.
Αναδημοσίευση από vasiliskos2.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου