Ένας χρόνος λεηλασίας μέσω Μνημονίου

Αξέχαστο θα μείνει το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου, από το μακρινό Καστελόριζο, με το οποίο ανακοίνωνε την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ, μιλώντας για μια νέα Οδύσσεια τον ελληνικού λαού.
Βεβαίως, στη σύχρονη Οδύσσεια, κατά Γιώργο, την Ιθάκη την έχουν ήδη κουρσέψει οι «μνηστήρες», είτε πρόκειται για τους τραπεζίτες (στους οποίους πήγαν με τη μορφή ενισχύσεων και εγγυήσεων τα 108 από τα 110 δισ. τον δανείου της τρόικας) είτε για τους μεγαλοεπιχειρηματίες (που είδαν να μειώνεται το 2010 η φορολογία των κερδών τους στο 20% από 24%).

Η Οδύσσεια του Γιώργου πιο πολύ μοιάζει με αμερικανικό κόμικ, όπου ο άτυχος ήρωας (στην περίπτωση μας ο ελληνικός λαός) έχει αλλεπάλληλα και ασταμάτητα ατυχήματα... Η πολιτική του Μνημονίου εξελίσσεται σε ανεξέλεγκτη περιδίνηση, όπου η εργαζόμενη κοινωνία βυθίζεται ολοένα και πιο κάτω. Κι όμως, δεν πρόκειται για λάθος. Η πολιτική αυτή είναι μια συνειδητή επιλογή των αστικών δυνάμεων για να ξεπεράσουν την ιστορικών διαστάσεων κρίση τον καπιταλιστικού συστήματος. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση, τόσο πιο βαθιά θέλουν να θάψουν τα εργατικά δικαιώματα.

Στις 31 Αυγούστου του 2009, σαράντα μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη, ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο γνωστός -από τις παρομοιώσεις του Γεώργιου Παπαδόπουλου- «γιατρός» Ντομινίκ Στρος Καν, έλεγε σε συνέντευξη του στην Καθημερινή, ότι η Ελλάδα πρέπει να θέσει στόχο για «χαμηλότερο κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης».
Μάλιστα, πρότεινε και τον τρόπο, οριοθετώντας και την αντίδραση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά και την κυβέρνηση που θα ήταν πιο κατάλληλη για κάτι τέτοιο: «Πιθανώς με την υποστήριξη μιας τρίμερους συμφωνίας μεταξύ εργοδοτών, συνδικαλιστικών ενώσεων και δημοσίου τομέα».

Εμείς στο Πριν λέγαμε από τις 6 Σεπτέμβρη του 2009 ότι το χρίσμα του κεφαλαίου πήγε στο ΠΑΣΟΚ, για να κάνει την πιο βρόμικη δουλειά των τελευταίων δεκαετιών. Το Γενάρη του 2011, ο ίδιος ο Στρος Καν αποκάλυψε ότι από τα τέλη του 2009, ο νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είχε ξεκινήσει επαφές με το ΔΝΤ για ένα πιθανό πρόγραμμα «διάσωσης», παρότι ορκιζόταν για το αντίθετο.

Ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει ένα από τα πιο σκληρά, αν όχι το σκληρότερο, πρόγραμμα αστικής απάντησης στην κρίση τον συστήματος. Κορωνίδα αυτόν τον προγράμματος είναι το Μνημόνιο (1,2,3,4) και τα υπόλοιπα που έρχονται. Αλλά παρόμοιες επιθέσεις αντιμετωπίζουν όλοι οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Ποιος θα περίμενε για παράδειγμα ότι στην Γερμανία 7,3 εκατομμύρια άτομα εργάζονται για λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα! Η συγκεκριμένη κατηγορία έχει αυξηθεί κατά 1,6 εκατ. από το 2003... Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο καπιταλισμός και όχι απλά το Μνημόνιο. Το οποίο μπορεί να ανατραπεί μόνο από αντικαπιταλιστική σκοπιά.

Ένας χρόνος λεηλασίας μέσω Μνημονίου 

Ενας χρόνος συμπληρώνεται από την 6η Μάη του 2010, ημέρα που η Βουλή επικύρωσε την επομένη της συγκλονιστικής και τεράστιας απεργιακής διαδήλωσης της 5ης Μάη και της προβοκάτσιας της Μαρφίν, το Μνημόνιο της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Επρόκειτο για ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, καθώς μέσα σε μερικές ώρες οι πρόθυμοι βουλευτές (η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ πλην Σ. Σακοράφα, Β. Οικονόμου και Γ. Δημαρά, τα «μπουμπούκια» του ΛΑΟΣ και η «έτοιμη για όλα» Ντόρα) ψήφισαν ένα κείμενο στα Αγγλικά (!), το οποίο κατεδάφιζε κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, γιατί ακόμα και στο πλαίσιο των κανόνων της αστικής τους δημοκρατίας και του Συντάγματος, η συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση θα έπρεπε να υπέρψηφισθεί από 180 βουλευτές και όχι με απλή πλειοψηφία των 151.

Οι 12 μήνες που πέρασαν από τότε, μαζί με όσα είχαν προηγηθεί το πρώτο τετράμηνο του 2010 όταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου άρχισε την επίθεση στα λαϊκά εισοδήματα για να αντιμετωπίσει δήθεν το δημόσιο χρέος με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που συμφώνησε με τις Βρυξέλλες, μπορούν να χαρακτηρισθούν ως μια περίοδος λεηλασίας του εργατικού μόχθου και κοινωνικής καταστροφής.
Ποτέ άλλοτε, μεταπολεμικά τουλάχιστον, δεν είχε σημειωθεί μια τόσο απότομη και τόσο επώδυνη καθίζηση του βιοτικού επιπέδου, των συνθηκών ζωής και της προοπτικής των εργαζομένων, της νεολαίας, των αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών, των συνταξιούχων. Ποτέ άλλοτε, η εργοδοσία και το κεφάλαιο δεν είχαν τόση μεγάλη επιθετικότητα, αλλά και λυμένα τα χέρια να επιτεθούν στα δικαιώματα των εργαζομένων, στο πλαίσιο του Μνημονίου και της κρίσης. Ποτέ
άλλοτε δεν έγινε μια τόσο μεγάλη ανακατανομή πλούτου και δεν ψηφίστηκαν τόσοι αντεργατικοί νόμοι.

Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα την εικόνα:

Η πρώτη βασική επιδίωξη της «χούντας» κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφαλαίου ήταν να φτηνύνει δραματικά η εργατική δύναμη, να πέσει η αξία της εργασίας, να περικοπούν μισθοί, μεροκάματα και συντάξεις. Ο πραγματικός λόγος είναι διπλός: Αφενός για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, να αυξηθεί η απόσπαση υπεραξίας, να αντιστραφεί η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους (που είναι και η βασική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, που μαστίζει όλον τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο). Γι' αυτό και οι μειώσεις μισθών κυριάρχησαν και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος δεν έχει σχέση με το κρατικό έλλειμμα και το χρέος. Μάλιστα, η τρόικα επέμεινε (και η κυβέρνηση πέρασε νόμο) για τη θεσμοθέτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες θα υποσκάπτουν τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και θα ανοίγουν το δρόμο για τη διάλυση συνολικά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επικράτηση των ατομικών συμβάσεων δουλεμπορίου, των 600 ευρώ.

Το δεύτερο σκέλος αφορά τη μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ. Εδώ έχουμε απευθείας μεταφορά των εισοδημάτων στους τραπεζίτες - τοκογλύφους, αλλά και συνολικότερα επιβολή πιο φτηνής εργασίας, μήνυμα και προς τον ιδιωτικό τομέα, αλλά διευκόλυνση του κράτους - συλλογικού καπιταλιστή (στο σκληρό δημόσιο τομέα) και των ιδιωτών που ήδη έχουν εισβάλλει στις ΔΕΚΟ (και επιδιώκουν να τις αγοράσουν πλήρως).

Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, εντός του 2010 οι δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν το 13,5% των αποδοχών τους, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα 14%, ενώ μειώθηκαν κατά 11,3% και οι συντάξεις. Οι υπολογισμοί αυτοί πάντως εκτιμώνται ως ιδιαίτερα μετριοπαθείς, καθώς στο Δημόσιο και ειδικά στις ΔΕΚΟ οι μειώσεις ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις και το 20%-25%, ενώ στον ιδιωτικό τομέα οι περικοπές είναι δραματικές και σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτες, χωρίς να έχουν καταγραφεί από κανέναν, καθώς βασιλεύει η ασυδοσία του κεφαλαίου.

Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ είχε εκτιμήσει τον Σεπτέμβριο του 2010 ότι οι πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων κατρακυλούν σε επίπεδα 1984. Η αφαίμαξη πάντως είναι τρομερή. Σύμφωνα με τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού, μόνο από το τσεκούρωμα του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, το κράτος εξοικονόμησε εντός του 2010 1,1 δισ., ενώ από το άθλιο και ανήθικο χαράτσι στις συντάξεις 1,5 δισ. ευρώ.

Πού πήγαν αυτά τα λεφτά και άλλα πολλά που αρπάχτηκαν κυριολεκτικά από το λαό; Το 2010 το ελληνικό κράτος κατέβαλλε για την εξυπηρέτηση του χρέους και των «πιστωτών του» το ποσό των 55,4 δισ. ευρώ, δηλαδή το 24% του ΑΕΠ της χώρας!
Η επίθεση κυβέρνησης και κεφαλαίου στους μισθούς έχει μόνιμα χαρακτηριστικά κι επιδιώκεται να παγιωθεί και να θεσμοποιηθεί.
Σε αυτή την κατεύθυνση ψηφίστηκαν τα εξής μέτρα: Κατάργηση ουσιαστικά του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο και αντικατάσταση του -στα χαμηλά κλιμάκια- με ένα ψευτοεπίδομα, επιχειρησιακές συμβάσεις και απαγόρευση αυξήσεων, μείωση προσαυξήσεων σε περίπτωση υπέρβασης ωραρίου εργασίας, συμβάσεις μαθητείας με αμοιβή ακόμα και κάτω από τον κατώτερο μισθό της εθνικής συλλογικής σύμβασης, «δοκιμαστική περίοδος» 12 μηνών, επέκταση των περιόδων για συμβάσεις ορισμένου χρόνου και εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.

Η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς διευκολύνεται και από τη γιγάντωση του εφεδρικού στρατού εργασίας, τη γιγάντωση της θλιβερής και οργισμένης στρατιάς των ανέργων.
Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, η ανεργία τον Γενάρη του '11 πέτάξε στο 15,1%, με πάνω από 750.000 ανέργους. Μόλις 206.000 απ' αυτούς λαμβάνουν το άθλιο επίδομα των 450 ευρώ, το οποίο θέλουν να περικόψουν κιόλας! Στην πραγματικότητα, οι άνεργοι πρέπει να ξεπερνούν το 1.000.000 και η ανεργία το 20%, με τα ποσοστά της να θερίζουν όνειρα και ελπίδες στο χώρο της νεολαίας. Ακόμα και με τα στοιχεία της ΕΛΛΣΤΑΤ, πάνω από 230.000 άτομα προστέθηκαν στη μαύρη λίστα των ανέργων, κάνοντας πλέον την ανεργία τρομερό κοινωνικό πρόβλημα, που υπάρχει σχεδόν σε κάθε σπίτι.

Το Μνημόνιο κυβέρνησης - τρόικας έκανε ό,τι μπορούσε για να αυξήσει τον αριθμό των ανέργων, αφού διευκόλυνε τις απολύσεις και ενίσχυσε την ύφεση, αυξάνοντας τα λουκέτα στην αγορά (τα οποία υπολογίζονται να φτάσουν τη διετία 2010-11 στις 300.000!). Όσον αφορά τις απολύσεις, επέβαλλε δραστικό περιορισμό των αποζημιώσεων σε περίπτωση «προειδοποίησης», καταβολή τους σε δόσεις και αύξηση του ορίου (για τις μεγάλες επιχειρήσεις από 2% τον μήνα σε 5%).

Δεν γλίτωσαν από το μαχαίρι κυβέρνησης και τρόικας ούτε οι συνταξιούχοι, αφού επιβλήθηκε η κατάργηση 13ης και 14ης σύνταξης, αυξήθηκαν τα χρόνια εργασίας για πλήρη σύνταξη στα 40 (!), ενώ μειώθηκαν κατά πολύ οι μηνιαίες συντάξεις με το νέο τρόπο υπολογισμού. Το Μνημόνιο έχει επιβάλει νέες «αναλογιστικές μελέτες» για να προχωρήσουν και άλλα αντιασφαλιστιπά μέτρα, ενώ η ΕΕ προωθεί σύνταξη στα 67.
Κι όλα αυτά με πληθωρισμό 4,7% το 2010 (έναντι στόχου του Μνημονίου 1,9%), ενώ τον Μάρτιο του '11 έτρεχε με 4,5%. Η φοροεπιδρομή της κυβέρνησης και μάλιστα σε είδη ευρείας και καθημερινής κατανάλωσης από το λαό, όπως η βενζίνη, η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% και στο 13% για τη χαμηλή κλίμακα, έχουν απογειώσει τον πραγματικό πληθωρισμό που αντιμετωπίζει η εργατική οικογένεια.

Από την επιπλέον φοροαφαίμαξη των εργαζομένων και του λαού υπολογίζεται ότι συγκεντρώθηκαν δυο δισ'. ευρώ επιπλέον το 2010.
Ταυτόχρονα, ενώ ο λαός, μέσα σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης των εισοδημάτων του και πολλαπλασιασμού των δυσκολιών, έχει ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη τις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, τη δημόσια δωρεάν ποιοτική υγεία, παιδεία, πρόνοια, συγκοινωνία, πολιτισμό κ.λπ., τα πεδία αυτά αντιμετωπίζουν τρομερές περικοπές και οδηγούνται σε παρακμή, υποβάθμιση και ξεπούλημα, ενώ τα εισιτήρια των συγκοινωνιών αυξήθηκαν (στην Αθήνα η αύξηση φτάνει το 40% και στα τρένα ακόμα και το 50%!). Οι κοινωνικές δαπάνες του κράτους μειώθηκαν κατά 3,5 δισ. ευρώ το 2010, ενώ το γενικό σύνθημα της κυβέρνησης είναι «συγχωνεύσεις παντού», δηλαδή κλεισίματα νοσοκομείων, σχολείων, κοινωνικών υπηρεσιών. Όλα αυτά μαζί με περικοπές στα φάρμακα που διατίθενται και που οδηγούν ειδικά φτωχούς συνταξιούχους, που δεν μπορούν να πάρουν το
φάρμακο τους από το Ταμείο, στην απόγνωση.

Η εικόνα συμπληρώνεται από την ψυχιατρική κρίση, που ξεπετιέται πάνω στο βάλτο της κοινωνικής απόγνωσης. Σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων, η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων έχει αυξηθεί δραματικά, καθώς από τα 6,49 εκατομμύρια σκευάσματα (κουτάκια δηλαδή) που πωλήθηκαν το 2006, φτάσαμε στο 2010 στα 8,4 εκατομμύρια! Πάνω από ένα κουτάκι αντικαταθλιπτικά για κάθε ενήλικο Έλληνα... Όσο για τις αυτοκτονίες, αυτές φαίνεται μέσα στο 2010 να διπλασιάστηκαν (!), αφού από μία την ημέρα καταγεγραμμένη σε πανελλαδική κλίμακα, φτάσαμε σε δυο την ημέρα. Βεβαίως, οι δημόσιες ψυχιατρικές δομές, για να υποδεχθούν την αυξημένη κοινωνική ανάγκη θεραπείας, υποβαθμίζονται τραγικά, σαν αποτέλεσμα του Μνημονίου και συνολικά της αστικής επίθεσης για την υπέρβαση της κρίσης σε βάρος των εργαζομένων.

Το Μνημόνιο απονομιμοποιείται σε όλο και πιο πλατιά στρώματα

Το Μνημόνιο απέτυχε! Η εκτίμηση αυτή (την οποία υιοθετεί και η ΝΔ, για να μη θίξει το σύστημα βαθύτερα από το Μνημόνιο) κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στις συζητήσεις, ενώ εισχωρεί ακόμα και στα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Διαμορφώνονται βέβαια γραμμές άμυνας από το κόμμα του Μνημονίου. Ο κωλοτούμπας Καρατζαφέρης δήλωσε ότι «δεν απέτυχε το Μνημόνιο, αλλά ο Γ. Παπανδρέου», προσπαθώντας λαχανιάζοντας να πάρει αποστάσεις για να αποφύγει τα θραύσματα.

Καθεστωτικά ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι το Μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε (!) γι' αυτό τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά. Φανταστείτε να είχε εφαρμοστεί κιόλας, τι θα είχε γίνει... Πραγματικά, εάν το Μνημόνιο κριθεί με βάση τους διακηρυγμένους στόχους του, με τους οποίους κυβέρνηση και τρόικα προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την ανοχή του ελληνικού λαού, είναι μια καραμπινάτη αποτυχία.

Καταρχήν, υποτίθεται ότι έγινε για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας και να μπορέσει μετά από τριετή αποκλειστικό δανεισμό από την τρόικα, να «επιστρέψει στις αγορές»...
Εκατομμύρια εργαζόμενοι βλέπουν τώρα να προετοιμάζεται η αναδιάρθρωση του χρέους (δηλαδή η «ελεγχόμενη» (;) χρεοκοπία της χώρας), η τριετής περίοδος μνημονιακού στραγγαλισμού να γίνεται 10ετής, 20ετής ή για πάντα, μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ, ενώ οι «αγορές» -με τα σπρεντ στις 1.200 μονάδες- να διψούν για αίμα.

Τα νούμερα είναι αμείλικτα: Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα 328,5 δισ. ευρώ στο τέλος του 2010 από 289,6 στο τέλος του 2009, ή στο 142,8% του ΑΕΠ από 126,8% το 2009. Η οικονομία βυθίζεται σε μια πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες ύφεση (-4,5% το 2010, με αρχικό στόχο -4%  -6,6% το τέταρτο τρίμηνο του 2010!).

Από 'κει και πέρα, συμβαίνουν αυτά που ο καθένας μπορούσε να εκτιμήσει από τον Μάη του 2010: Τα δημόσια έσοδα δεν μπορούν να ανακάμψουν, παρά τα φοροεισπρακτικά μέτρα, ενώ οι εισφορές στα ασφαλιστικά Ταμεία μειώνονται λόγω ανεργίας κι ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την ώρα που τα έξοδα τους ανεβαίνουν, λόγω επιδομάτων ανεργίας, πρόωρης συνταξιοδότησης, δαπανών υγείας (γιατί ο κόσμος τα γράφει όλα τώρα στα Ταμεία κ.λπ.).
Έτσι, τα καθαρά έσοδα του κράτους αυξήθηκαν το 2010 μόλις 5,5%, έναντι στόχου αύξησης 13,7%. Το πρώτο τρίμηνο του 2011 έπεσαν 8% έναντι στόχου ανόδου 8,5%! Το αποτέλεσμα είναι να περικόπτονται κι άλλο οι δημόσιες δαπάνες για επενδύσεις, με αποτέλεσμα παραπέρα ενίσχυση της ύφεσης.

Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων μειώθηκε το 2010 κατά 12% (ενώ το Μνημόνιο προέβλεπε 4%), ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2011 καρατομήθηκε κατά 55%, ενώ υπάρχει δήθεν στόχος για αύξηση ετήσια 0,6%.
Μεγάλα ασφαλιστικά Ταμεία .(ΟΑΕΕ, ΙΚΑ) έχουν πάρει μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2011 το 42% και το 46% αντίστοιχα των ετήσιων επιχορηγήσεων τους! Η κυβέρνηση έχει ήδη κηρύξει στάση πληρωμών σε μια σειρά κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και σε ιδιώτες.

Άρα, απέτυχε το Μνημόνιο; Για να απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να διευκρινήσεις ποιος ήταν όμως ο πραγματικός στόχος του.
Κι αυτός δεν ήταν βέβαια η αντιμετώπιση του χρέους, αλλά η επιβολή μιας καθολικής αντεργατικής αντιδραστικής τομής σε όλα τα επίπεδα, η επίτευξη μιας καθοριστικής για τις επόμενες δεκαετίες, συντριπτικής νίκης σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων. Όχι μόνο για να ανατάξει, ο ελληνικός καπιταλισμός την κερδοφορία του, αλλά για να σαρώσει κάθε κοινωνική σύμβαση της προηγουμένης περιόδου, να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε μια άβουλη μάζα φοβισμένων, κλεισμένων στο καβούκι τους και στην ατομική σωτηρία τους σκλάβων του 21ου αιώνα.
Χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα.

Γνώριζαν ότι για να βγουν από την κρίση θα πρέπει να καταστραφούν όχι μόνο εργαζόμενοι, αλλά και κεφάλαια, έτσι ώστε να δοθεί χώρος για μια νέα ανάπτυξη του καπιταλισμού.
Ταυτόχρονα, ο συνασπισμός ΕΕ, ΔΝΤ και ελληνικής κυβέρνησης (αυτή είναι η πραγματική τρόικα), διεθνούς με ντόπιου κεφαλαίου, με ηγεμονικό το ρόλο των διεθνών πλευρών, επεδίωκε τη διαχείριση της κρίσης χρέους της Ελλάδας, με τέτοιο τρόπο ώστε και η ληστεία της εργασίας και του δημόσιου πλούτου της χώρας να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί (με το ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο να παίρνει μεγαλύτερο απ' ότι πριν κομμάτι) και να μην υπάρξουν απρόβλεπτες εξελίξεις για την ευρωζώνη.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, μετρούν σαφέστατες αποτυχίες και στους πραγματικούς τους στόχους.
Μπορεί να κατάφεραν να περάσουν τα μέτρα που ήθελαν, αλλά δεν κατάφεραν ούτε το κίνημα να συντρίψουν (απεναντίας), ούτε να ανανεώσουν και ίσως να αναπτύξουν την υποστήριξη του κόσμου.
Η νομιμοποίηση της πολιτικής τους πέφτει ραγδαία και αμφισβητείται πλέον η ... διατηρησιμότητα αυτού του μοντέλου.

Η πολιτική και κοινωνική ζωή, ένα χρόνο μετά έχει βρεθεί σε σταυροδρόμι: Ή θα επιβάλλουν νέα ακόμα πιο βαθιά αντιδραστική τομή ή θα πετύχουμε την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης τους, για να ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την άλλη κοινωνία.

Πηγή: Εφημερίδα "Πριν" 30/4/2011