Απαιτείται πολιτική απάντηση που να «τα έχει όλα»

 

Γιατί οι λαϊκές εργατικές αντιστάσεις, το απεργιακό κίνημα είναι κατώτερο των περιστάσεων; αναρωτιούνται μόνιμα οι αριστεροί, οι ταξικοί συνδικαλιστές, κάθε εργαζόμενος που βλέπει δύο μέτρα παραπέρα από το γυάλινο τοίχο της τηλεόρασης.

Γιατί οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι κάθε λογής διαμαρτυρίες δεν γίνονται ένας ηφαιστειακός τόπος, μία λάβα που να κάψει στο πέρασμά της τις δυνάμεις του μνημονίου;
        
Γιατί η ταξική αλληλεγγύη είναι περισσότερο διακήρυξη και λιγότερο πράξη;
      
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα και πολλά παραπλήσια δε γεννιούνται από την πολιτική φαντασία, από βολονταρισμό, ούτε από μία αφηρημένη αίσθηση ταξικού χρέους. Είναι πραγματικά ρεαλιστικά και γήινα, καθώς από όλους τους πόρους της ταξικής πάλης βγαίνει το συμπέρασμα πως η κυβέρνηση ζορίζεται αλλά το λαϊκό κίνημα αναμετριέται ακόμα με τον εαυτό του· δεν έχει υψώσει ένα μέτωπο αντίστασης και νικηφόρας πάλης που θα μπει εμπόδιο σ’ Ευρωπαίους και τροϊκανούς.
     
Oπωσδήποτε κάθε υλιστής, κάθε πραγματικός αριστερός είναι αντίθετος με την άκοπη φλυαρία που «φυτρώνει» στα πολιτικά χωράφια της επαναστατικής αριστεράς και παίρνει τον ίσκιο της για μπόι. Διαφωνούμε επίσης με τις γνωστές γιούργιες ή τα κινήματα της μιας ριξιάς, όσο και αν το «ρίσκο» είναι στοιχείο της ζωής άρα και της πολιτικής. Όμως η εξήγηση για το αναντίστοιχο της οργανωμένης απάντησης στα μέτρα και της λαϊκής οργής είναι «πολυπαραγοντική». Η ζημιά στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι συγκριτική και εφήμερη. Υπάρχουν τόνοι και τόνοι σοσιαλδημοκρατικής και ρεφορμιστικής σκουριάς που οξείδωσαν τα μυαλά των ανθρώπων, στρέβλωσαν συνειδήσεις, διέστρεψαν έννοιες και αξίες. Για πάνω από μισό αιώνα η εργατική τάξη και η αριστερά βομβαρδίζεται από την αστορεφορμιστική «κοπριά του Αυγεία». Υπάρχει αναντιστοιχία πολιτικής και συνδ. δράσης. Το σκ και οι αγώνες δεν είναι μια «απόφαση» που φουσκώνει και αναπτύσσεται μόνη της.

Όσο η πραγματική αριστερά και οι κομμουνιστές είναι αδύναμοι, τόσο η αλληλοτροφοδοσία αριστεράς και συνδικάτων θα είναι προβληματική. Τελευταία ορισμένοι (π.χ. Αλαβάνος) γεννούν φαεινές ιδέες, όπως να πάμε στην πλατεία Συντάγματος στις 23 Ιούνη. Καλό το αγωνιστικό πανηγύρι αλλά δεν φτάνει, εκτός και αν αντικαταστήσουμε την πολιτική με το συμβολισμό και το σινεμά!! Γι’ αυτό εμείς επιμένουμε τόσο και άλλο τόσο στην ανασυγκρότηση, αναγέννηση και ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος. Oι καλοί μας φίλοι θέλουν ένα εξεγερτικό ντου χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά και αν ακόμα γίνει θα είναι σαν το νερό που χύνεται χωρίς κοίτη.
     
Χρειάζεται, επίσης, πολιτική απάντηση, συνολική, βάθους, αποφασιστική, που να συμπεριλάβει Ε.Ε., ΠΑΣOΚ, ΝΔ, ιμπεριαλισμό και εξάρτηση. Τελευταία οι ευρωπαιολάγνοι μικροαστοί διανοούμενοι γράφουν και ξαναγράφουν πως γεννιέται ένα αντιευρωπαϊκό ρεύμα περιχαράκωσης και «εθνικισμού». Άμα η οροφή της σκέψης σου είναι οι... Βρυξέλες, τότε ξιφουλκείς ενάντια στο εθνοκράτος γιατί το θεωρείς ξεπερασμένο. Απαιτείται πολιτική απάντηση που να «τα έχει όλα». Τέλος, χρειάζεται αποτελεσματικότητα και νίκη. Δεν είμαστε  ουτοπιστές αλλά ρεαλιστές. Δεν ζητάμε το απραγματοποίητο και το φαντασιακό αλλά αυτό που ενώνει τις μάζες, τις κινητοποιεί, τους θέτει στόχους.


Toυ Θανάση Τσιριγώτη - Αλφαβήτα