Με το ανεξίτηλο μελάνι του δίκιου
Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Ζούμε μια μοναδικά συμπυκνωμένη ιστορική πολιτική στιγμή, που σαρώνει θέσφατα και συνήθειες. Περιγελά πολιτικά βολέματα και περιφρονεί με μεγαλοπρέπεια πολιτικούς σχεδιασμούς της δεκάρας.
Ας φέρουμε στο μυαλό μας αρκετούς από τους ως χθες θεωρούμενους μεγαλοφυείς πολιτικούς συλλογισμούς των επαϊόντων της μεγάλης πολιτικής: Θα περάσει άραγε ο Γιώργος τον σκόπελο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και θα ψηφίσει το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα; Αλήθεια, πως θα ταιριάξουν κάποιοι βουλευτές την ανάγκη να είναι ‘’λίγο κατά’’, αλλά ‘’όχι και τόσο’’ ώστε να βρεθούν έξω από τη λίστα και να ‘’χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά’’; Και δόστου οι αναλύσεις… Τι θα κάνει ο Αντώνης, θα προσφέρει συναίνεση όπως απαιτεί ΕΕ και ΣΕΒ ή θα φυλάξει τον πισινό του; Ιστορικό ερώτημα και αυτό… Ο λαλίστατος Καρατζαφέρης, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα εκτός ΠΑΣΟΚ που ψήφισε το μνημόνιο, θα μπει μόνος του σε συναινετική λύση ή θέλει και τον Αντώνη παρέα για να φυλάει τα νώτα του; Η κοράκλα κάηκε άραγε οριστικά, μαζί και με τα εξ αριστερών ‘’αντι-λαϊκίστικα’’ εξαπτέρυγα της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθώς βιάστηκαν να δηλώσουν προθυμία σε συναινετικές λύσεις;
Πόσο φτωχοί, μίζεροι και κακόμοιροι φαίνονται αυτοί οι ‘’βαθείς στοχασμοί’’ στο φόντο του πλήθους και του πάθους των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που διαδήλωσαν αποφασισμένα και ειρηνικά ενάντια στο σφαγείο του μνημονίου! Πόσο μακρινοί και άδειοι από νόημα σε σχέση με τις γεμάτες πλατείες. Τις πλημμυρισμένες από αγωνία, αγώνα, ελπίδα, διάλογο, αντιπαράθεση, ζωή….
Και αυτή πάλι η βαρύγδουπη προειδοποίηση των θεματοφυλάκων της κομμουνιστικής πολιτικής και ιδιοκτητών της ιστορίας ότι ‘’η έξοδος από το ευρώ θα ήταν τώρα καταστροφική’’, μήπως πρέπει να ξαναδιαβαστεί υπό τους ήχους των συνθημάτων ‘’η χούντα δεν τελείωσε το 73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία!’’; Βοήθησε άραγε αυτή η δήλωση τους κομμουνιστές μέλη του ΚΚΕ, να βρεθούν μέσα στο λαϊκό ποτάμι ή ώθησε σε καταστρεπτική αυτό-απομόνωση; Και πως εξηγείται αυτή η αγχώδης ταύτιση του Γ. Δραγασάκη, που δήλωνε-μιλώντας για το ερώτημα της εξόδου από το ευρώ – πως ‘’πρόκειται για επικίνδυνα και ύποπτα σενάρια’’;
Ας ζυγίσουμε την δημοκρατία που χτίζουν οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι νέοι στις πλατείες και στους δρόμους, που διεκδικούν αδιαπραγμάτευτα άμεση δημοκρατία, με το άγχος του Αλ. Τσίπρα για αναστήλωση του κύρους του κοινοβουλίου και προσφυγή στην μαγική διαδικασία των …εκλογών εδώ και τώρα.
Ας αναλογιστούμε για την γονιμότητα της πολιτικής ουράς στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και της φετιχοποίησης των δήθεν γενικών απεργιών τους. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, το Σάββατο, την παραμονή της μεγάλης λαϊκής έκρηξης της Κυριακής, έτρεξαν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι με κόκκινα λάβαρα (όχι από πάθος και θυμό, αλλά από άγχος για τα θέσφατα που κινδυνεύουν), στο συλλαλητήριο μαϊμού της ΓΣΕΕ των 5ΟΟ ανθρώπων στο όνομα της ‘’επαφής με τις μάζες’’ και της ‘’υπεράσπισης του ρόλου των συνδικάτων’’.
Με τούτα και με κείνα, κανείς από τους παραπάνω δεν δικαιούται να κρίνει και να επικρίνει τον λαϊκό κόσμο, που υπέροχα και ελπιδοφόρα προσπερνά την καρικατούρα πολιτικής και αναζητά να καθορίσει τις εξελίξεις. Να διαμορφώσει πολιτική για τον ευατό του και το περιφρονημένο δίκιο του. Να στήσει τα δικά του όργανα συζήτησης, εξουσίας, δημοκρατίας και ελέγχου.
Όταν οι πλατείες μιλούν για ΨΕΥΤΕΣ ας μαζευτούν κάποιοι με τις ειρωνείες για ‘’ρηχή πολιτικοποίηση’’. Όταν ο λαός ανακαλύπτει και απορρίπτει τα παραμύθια που του σέρβιραν οι κυβερνήσεις και οι αυλικοί τους, είτε για το ευρώ είτε για την ΕΕ, δεν δικαιούται κανείς να περιφρονεί. Εκτός και αν προδίδει μια δική του ενοχή.,,
Όταν οι εργαζόμενοι μιλούν για ΚΛΕΦΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ πολιτικούς, είναι αστείο να αντιπαραβάλλεται ως πρώτη απάντηση από την κοινοβουλευτική αριστερά ότι ‘’ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ’’. Την διαφορετικότητα της δικαιούται και μπορεί να την καταχτήσει η αριστερά, μόνο αν στραφεί ενάντια στον εκφυλισμό και την υποκρισία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλιώς προδίδει άλλες εμμονές και συμπλέγματα. Και πάει γυρεύοντας…
Όταν οι απολυμένοι των εργοστασίων, οι καταστραμμένοι αγρότες ή οι μικρομαγαζάτορες με τα κλειστά μαγαζιά, μουντζώνουν οργισμένοι την ΕΕ, το ευρώ και την τρόϊκα, ας κρατηθούνε ορισμένοι με τα μαθήματα περί ‘’εθνικισμού’’. Ας θυμηθούν λίγο και τα λόγια του Βελουχιώτη στον ιστορικό του λόγο στη Λαμία: ‘’Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια (…) Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε.’’
Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι κομμάτι του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Με μικρές δυνάμεις, αλλά πολύτιμη, συνεπή και ανιδιοτελή πολιτική συμβολή. Δεν φιλοδοξεί να περιοριστεί στον ρόλο της κριτικής και της αριστερής πολιτικής ουράς, είτε της κοινοβουλευτικής αριστεράς, είτε της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Τέτοια αυτοκτονία δεν της ταιριάζει. Μπορεί και πρέπει να εμπλακεί απ’ ευθείας με τον κόσμο που κινείται ορμητικά, ανακαλύπτοντας, σταδιακά αλλά και με άλματα, την γυμνότητα και την αδυναμία των κυρίαρχων. Να γίνει μέρος του πολιτικού προβληματισμού και της δημιουργικής αντιπαράθεσης, της ανάγκης για ανέβασμα της πολιτικής συνειδητότητας του κόσμου που συνειδητοποιεί την δική του συλλογική πολιτική δύναμη.
Η δική μας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις δεν είναι μεσσιανική. Δεν αποθεώνουμε τίποτα. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες και την σκληρή διαπάλη που διεξάγεται.
Η επιλογή για εμπλοκή και παρέμβαση δεν αποτελεί ‘’ευκολία’’. Αντίθετα είναι απόφαση να αναμετρηθούμε με τα δύσκολα. Να ακούσουμε, να σκεφτούμε, να επιδράσουμε, να αλλάξουμε, μέσα στην κίνηση και την αναζήτηση του πραγματικού κόσμου και όχι των μυημένων.
Δεν είναι στάση μειωμένων προσδοκιών, αλλά αντίθετα μεγαλύτερης πολιτικής απαιτητικότητας. Να δοκιμάσει η επαναστατική αντικαπιταλιστική πολιτική την ικανότητα της να συνδεθεί με το ερώτημα της επιβίωσης του κόσμου.
Δεν χρειαζόμαστε απλά μια συνάντηση του συνειδητού με το αυθόρμητου. Χρειαζόμαστε μια αναγεννημένη σχέση ενός νέου συνειδητού και ενός νέου αυθόρμητου.
Με αδιαπράγματευτο στόχο: Αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.
Ο δρόμος αυτός θα σαρώσει κυβέρνηση και καθεστωτικά κόμματα.
Θα δείξει την ενοχή της ΕΕ, του ευρώ, αλλά και της οικονομίας της αγοράς και της αγοραίας κοινωνίας.
Θα συντρίψει θέσφατα, συνήθειες, συναινέσεις και λιποψυχίες.
Θα κοντύνει τον συνδικαλισμό της υποταγής.
Θα ταπεινώσει τους διανοούμενους υποταχτικούς και γελωτοποιούς της εξουσίας.
Η αριστερά, υποχρεούται και μπορεί να συμβάλλει. Έχει αστείρευτες δυνάμεις, πολιτισμό και ιδέες, υπέροχο και ανιδιοτελή κόσμο σε όλα τα ρεύματα. Αν ακούσει, αν μιλήσει ως αριστερά και δε σταθεί ως δασκάλα γεροντοκόρη ή πονόψυχη νοσοκόμα του πολιτικού συστήματος, θα αλλάξει μαζί με τους αγωνιζόμενους. Το έχει ανάγκη αυτό. Διαφορετικά, θα σαρωθεί..
+ σχόλια + 4 σχόλια
To θέμα του εξόδου από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή δεν είναι πανάκια.Καταρχήν χρειάζεται απεμπλοκή της χώρας από ΔΝΤ και ΕΕ(των λαών) άρα και έξοδος από το ευρώ.Έτσι θα φτηνυνουν τα ντόπια προϊόντα και θα ακριβύνυν οι εισαγωγές,άρα πιθανόν να αγοράζονται ελληνικά προϊόντα που τώρα δεν πουλάνε και έχουμε χερσα χωράφια και αποβιομηχανοποίηση.Έτσι οι Έλληνες εργάτες θα γίνουν φθηνοί σαν τους Βούλγαρους και πιθανόν να επιστρέψουν αυτοί που έφυγαν.Δηλαδή να έχουμε ανταγωνιστικοτητα=φθηνα προϊόντα=φθηνό κόστος εργασίας.
Όμως υπάρχει το εξής πρόβλημα.Αυτοί που χρωστάνε τι γινεται;
Η μισή Ελλάδα χρωστάει σε ευρώ,και οι τράπεζες θα ζητάνε ευρώ.Έχετε ακούσει για το σχέδιο Μάρσαλ τα δολάρια που δοθήκαν δανεικά σε κόσμο και ζητούσαν πίσω δολάρια οι τράπεζες που η δραχμή συνεχώς έκανε υποτιμήσεις ειδικά η υποτίμηση από τον Μαρκεζίνη και το χρεος των ανθρωπων έτρεχε;Ποια απάντηση υπάρχει για αυτούς που χρωστάνε;
Άκουσα μια απάντηση που έλεγε ότι σε λίγο καιρό θα χρωσταν περισσότεροι,άρα θα είναι χειρότερη η επιστροφή στη δραχμή από τώρα.Υπάρχει καποια καλύτερη απαντηση;
Η αριστερά είτε η ανταρσυα έίτε ο συριζα έχει επιλέξει να νοιάζεται για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρησέων πιστεύοντας ότι θα κερδίσουν και οι εργαζόμενοι,αλλά δεν πρέπει να κατηγορεί το ΚΚΕ που δεν παλεύει για τη δραχμή και την ανταγωνιστικότητα.Ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί σωστό.Το ΚΚΕ σήμερα πιέζει για απεργίες ή σηκώνει απεργίες μόνο του με το ΠΑΜΕ τρεχει σε απολύσεις εργαζομένων,ανοιγει κανα διόδιο δεν αφηνει να πληρωνεται το 5ευρω στα νοσοκομεία.Δεν προτείνει κάποιο διαχειριστικό μοντέλο του καπιταλισμού,γιατί πιστευει πως με οποιοδήποτε νόμισμα με ελλειματική οικονομία όπως σήμερα ή με πλεονεσματική οικονομία σαν της Κίνας με ευρώ ή με δραχμή θα κερδίζουν οι κεφαλαιοκρατες εις βαρος των εργαζομενων.Το προγραμμά του γνωστό από το 1918 δεν αλλάζει.Ονομάζεται κομμουνιστικό κόμμα και όχι αριστερά.
Η αριστερά τι προβλημα έχει και κατηγορεί το ΚΚΕ επειδή δεν συμφωνεί μαζί της;Αν το θεωρεί εχθρό της ας το πει ανοιχτά και να κόψει τις φιλικές επιθέσεις
τι λε ρε μάστορη που η ανταρσυα κόπτεται για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων;;;
ξέρεις ελληνικά ή πρέπει κάπου να μαθεις;;
Επίσης ΠΟΥ το είδε ς αυτό το....απίστευτο πως "μόνο του το κκε σκοτώνεται για τις απεργίες";;
Μπα; και τυφλός;;
Δεν βλέπεις τον ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ που συσπειρώνει δεκάδες ταξικά σωματείς και αυτός τα οποία δίνουν μικρές και μεγάλες μάχες καθημερινα στος χώρους δουλειάς;
τέλος, άσε τις ευχές...
Το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν καιπρέπει και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ν δράσουν από κοινού για τη νανατροπή της πολιτικής ΕΕ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΔΝΤ...
Για τη νανατροπή του μνημονίου, τη ρήξη με την ΕΕ την έξοδο απο ΟΝΕ και ΕΥΡΩ.
Το ΚΚΕ θέλει, ή αντιμετωπίζει τους υπολοιπους κομμουνιστές και αριστερούς σαν εχθρούς;;
Περιμένω μια απαντηση..
Πως να δρασει απο κοινου το ΚΚΕ με τις δυναμεις του ΣΥΡΙΖΑ?Εχεις παρακολουθησει τι γινεται στη ΓΣΕΕ και στα σωματεια? Παντου ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφιζει τις προτασεις του ΠΑΜΕ και υπερψηφιζει την ΠΑΣΚΕ.Τι απο κοινου δραση ειναι αυτη?Μονο για τα λογια?Για να λενε προς τα εξω οτι τοΚΚΕ σαμποταρει την ενοτητα της αριστερας?
Μάστορη 4:56 τυφλός δεν είμαι.Και ξεχωρίζω ότι τα πρωτοβάθμια σωματία που ελέγχει η ανταρσυα(άσε το ανεξάρτητα και ο συντονισμός δε χρειάζεται να πουμε πως γίνεται) δεν λειτουργούν απεργοσπαστικά σαν την ΑΠ του συριζα.
Επίσης όμως να καταλάβεις ότι με όποιο νόμισμα δεν αλλάζουν πολλά πράγματα.Και χρειάζεται απεμπλοκή από την ΕΕ και όχι απλά ρήξη με την ΕΕ.Τα μέτρα δεν παίρνονται για το χρέος παίρνονται για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.Το προβλημα στη λέξη ανταγωνιστικοτητα του ευρώ ειναι η λέξη ανταγωνιστικότητα.
Δεν είπα ότι κοπτεται για την ανταγωνιστικότητα είπα ότι νοιάζεται γιατί θεωρεί ότι η δραχμή θα τις κάνει ανταγωνιστικές και πιστευει ότι έτσι θα κερδίσει και ο εργαζόμενος,κάτι που πιστευω ειναι αυταπάτη.
Έχω πάει σε εκδήλωση ΕΑΑΚ που έκανε προβολή τη "χρεοκρατία",η οποία ελεγε γιατί δραχμή και όχι ευρώ και μιλούσε μόνο για το χρέος.Λες και η Κινα που δε χρωστάει και Αιγυπτος είναι εντάξει.
Εμένα μου τη σπάει που οι το ΚΚΕ ασχολείται με τους αριστερούς,αλλά και το πρόβλημα των αριστερών είναι οι κομμουνιστές και τίποτα άλλο και μετά πουλάν ενότητα του κώλου.
Οταν λες ασε τις ευχές;τιευχή έκανα;
Για τους αριστερούς οι απεργοσπάστες αριστεροί,αυτοί που παλεύουν για την αριστερα(διαχείρηση του καπιταλισμού) είναι εχθροί του λαϊκού κινήματος.Όταν ο Τσίπρας ειπε στο μέγκα "εγώ δεν είμαι έξαλλος καταδικάζω τις εξαλοσύνες στο λιμάνι του Πειραιά" φυσικά και είναι εχθρός κι ας είναι αριστερός.
Δημοσίευση σχολίου