Πολιτική πρωτοβουλία από τον Καζάκη - σχόλιο

Σατυρικό σκίτσο, με αφορμή και την πρόσφατη κίνηση της κυβέρνησης να βάλει ΜΑΤ και φράχτη, φοβούμενη τη λαϊκή οργή. Το χάσμα ανάμεσα σε αυτή την κυβέρνηση και το λαό είναι πλέον αγεφύρωτο.

Σε σειρά άρθρων μς (πχ εδώ, εδώ και εδώ) έχουμε αναφερθεί στην αναγκαιότητα της οργάνωσης του λαού και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να καταφέρει να ξεφορτωθεί έτσι την κυβέρνηση αυτή και τις πολιτικές της, που πλέον δεν είναι αποδεκτές από την κοινωνία, με συνέπεια η κυβέρνηση να είναι "ξένο σώμα" που θα πρέπει να απορριφθεί.

Λέγαμε πχ τα εξής:

[...]Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι ο Καζάκης αναγνώρισε την αναγκαιότητα του να οργανωθεί αυτό το κίνημα, ώστε να αντιπαλέψει έτσι την άρχουσα τάξη σε κεντρικό επίπεδο. Και έκανε μια σωστή -κατά την άποψη μου- πρόταση για να οργανωθεί αυτός ο κόσμος:

Η πρόταση του να οργανωθούν νέες συλλογικότητες (είπε ότι θα γίνει και σχετικό κάλεσμα σύντομα) είναι σωστή. Βέβαια, δε γνωρίζω λεπτομέρειες, δε ξέρω ποια θα είναι η πορεία που θα πάρουν αυτές οι συλλογικότητες του λαού, ούτε είμαι προφήτης για να ξέρω εκ των προτέρων πόσο επιτυχημένο θα είναι το εγχείρημα.

Όμως, αυτό που σίγουρα ξέρω, και το έχω γράψει πολλές φορές, είναι το εξής: Από την στιγμή που οι όποιες συλλογικότητες της αριστεράς είναι πολύ "πίσω" (ποιοτικά και ποσοτικά) από τη συγκυρία, δε μπορούν να εμπνεύσουν το λαό, και άρα θα πρέπει να παροτρύνουμε τον κόσμο να φτιάξει τις δικές του και να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτή την προσπάθεια.

Για να το πούμε και απλά, αν είναι να περιμένουμε πρώτα να επιλύσει η αριστερά τα τόσα προβλήματα, ερωτήματα, διαφωνίες, κτλ που έχει, και να οργανωθεί, ώστε μετά να οργανώσει το λαό στις τάξεις της, και μετά να πάμε για να επαναστατήσουμε, "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Ώσπου να το καταφέρει αυτό το πράγμα η σημερινή αριστερά (και ΑΝ το καταφέρει και ποτέ), η άρχουσα τάξη θα μας έχει συνθλίψει σε τεράστιο βαθμό, χιλιαπλάσιο απ' ότι ήδη μας έχει ρημάξει έως σήμερα.

Είναι απογοητευτικό που ένα τμήμα της κομμουνιστικής αριστεράς δεν αντιλαμβάνεται αυτή την αναγκαιότητα, και συνεχίζει αυτάρεσκα να λέει "ακολουθήστε εμένα", απαξιώνοντας τις κινητοποιήσεις του κόσμου, που έστω και με χίλιες-δυο παραλείψεις, λάθη, κτλ (άλλωστε αυτός ο κόσμος ποτέ δεν είχε παλέψει στη ζωή του έως τώρα, λογικό είναι να είναι άπειρος στα πρώτα του αυτά βήματα). Αναφέρομαι ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, που είχε "καταφέρει' να μείνει εκτός Πολυτεχνείου στην αρχή (δεν ήταν αρκετά επαναστατικό για τα γούστα του), και τώρα κοντεύει να μείνει εκτός και της επερχόμενης νέας λαϊκής εξέγερσης εναντίον της σημερινής τυραννίας. Είναι κρίμα για τους αγώνες και για πολύ κόσμου του που όντως παλεύει.

Σε πρόσφατο μάλιστα ποστ μου μέχρι και τον Τρότσκι θυμήθηκα. Βέβαια, το ΚΚΕ ούτε τον Τρότσκι "γουστάρει", αλλά...για να συγκρίνουμε τη στάση της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, με την άποψη του Τρότσκι, και πείτε μου εσείς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο:

...Στην ίδια τη Μιννεάπολη, δεν μπορούμε να προτείνουμε στα συνδικάτα να γίνουν μέλη της οργάνωσής μας, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Αυτό θα ήταν αστείο, ακόμα και στη Μιννεάπολη. Γιατί; Γιατί η παρακμή του καπιταλισμού προχωράει δέκα φορές, εκατό φορές πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύει το Κόμμα μας. Αυτό είναι μια νέα διαστρέβλωση. Η αναγκαιότητα για ένα πολιτικό κόμμα που θα είναι το κόμμα των εργατών, υπάρχει μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά το δικό μας κόμμα είναι πολύ μικρό, έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του. Γι' αυτό πρέπει να πούμε στους εργαζόμενους, στις μάζες: φτιάξτε το κόμμα σας. Δεν μπορούμε όμως να απευθυνθούμε άμεσα στις μάζες, καλώντας τις να γίνουν μέλη του Κόμματός μας. [Λ.Τρότσκι]

[..]
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ταχθούμε υπέρ της οργάνωσης του λαού, σε νέες λαϊκές συλλογικότητες, να βοηθήσουμε ενεργά στη δημιουργία-λειτουργία τους σε μια πραγματικά λαϊκή γραμμή (με αιτήματα για παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ-απομάκρυνση και τιμωρία όσων μας ρημάζουν από την εξουσία και αντικατάσταση τους από λαϊκές δομές).

...

[...]Εξάλλου, παρατηρώ και το αίτημα για "άμεση δημοκρατία":

Υπάρχει άμεση δημοκρατία στη δουλειά, ή μήπως γίνεται αυτό που θέλει ο εργοδότης; Μάλλον το δεύτερο. Πώς λοιπόν θα κατακτηθεί η "άμεση δημοκρατία", αν οι εργαζόμενοι δεν οργανωθούν σε σωματεία (έστω και καινούργια), ώστε να κοντράρουν την εξουσία του εργοδότη;

Υπάρχει "άμεση δημοκρατία" σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ή μήπως γίνεται αυτό που θέλει η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, η ΕΚΤ, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ντόιτσε Μπανκ, η Γκόλντμαν Σάκς, κτλ; Μάλλον το δεύτερο. Αυτοί όλοι είναι οργανωμένοι ε κόμματα, συλλόγους, οργανισμούς, κτλ. Πώς λοιπόν θα κατακτηθεί η "άμεση δημοκρατία" αν ο λαός δε δημιουργήσει τις δικές του δομές εξουσίας;

Κι όμως, ο λαός που ζητά την "άμεση δημοκρατία", ή τουλάχιστον μερίδα του...δε θέλει να οργανωθεί (προς τέρψη των παπαγάλων του συστήματος που διαρκώς μας προτρέπουν να μείνουμε ανοργάνωτοι - και άρα όχι και τόσο επικίνδυνοι για αυτούς και την εξουσία τους).

Η "άμεση δημοκρατία" ουσιαστικά καλεί τον καθένα...να γίνει πολιτικός, συνδικαλιστής, κτλ, ώστε αυτός να ασκεί την εξουσία. Πώς γίνεται λοιπόν να ζητά κανείς "άμεση δημοκρατία", αλλά να αρνείται να συμμετέχει ή να δημιουργήσει από την αρχή εκείνους τους θεσμούς που θα υλοποιήσουν στην πράξη αυτό το αίτημα; Με το να μένει κανείς στον κοινωνικό αγώνα, χωρίς να μπαίνει και στον πολιτικό αγώνα, τότε θα γίνεται αυτό που τώρα έγινε στην Πορτογαλία. Ή και χειρότερα, αν ο κόσμος βρίζει, αλλά δεν αναλαμβάνει αυτός την εξουσία, τότε η άρχουσα τάξη γίνεται (πολύ) πιο αυταρχική προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία, ώστε να αναγκάσει τον κόσμο να δεχτεί την εξουσία της (έστω και "με το άγριο", αν δεν μπορεί πλέον να τον πείσει "με το μαλακό").

...

[...]Πιθανότερο ενδεχόμενο φαίνονται οι εκλογές, μια επιλογή που έχει και αυτή όμως αρκετές δυσκολίες για την άρχουσα τάξη (γιατί δε ξέρει τι θα βγάλει η κάλπη - όπως είπαμε και πιο πάνω, κανένα από τα κόμματα της άρχουσας τάξης δεν πείθει το λαό).

Παρόλα αυτά, οι εκλογές είναι μάλλον αυτό που θα προτιμήσει η άρχουσα τάξη, διότι, όπως καταδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα της Πορτογαλίας, το κεντρικό πολιτικό επίπεδο είναι η "αχίλλειος πτέρνα" του λαϊκού κινήματος.

Ναι μεν ο κόσμος δε δέχεται άλλο αυτή την πολιτική ρημάγματος του, ναι μεν κινητοποιείται (πλέον), αλλά είναι πολιτικά ανοργάνωτος, και άρα δεν έχει κάποια σοβαρή και ιδιαίτερη αξιόμαχη πολιτική πρόταση να αντιτάξει σε μια πολιτική (και όχι κοινωνική) μάχη όπως είναι οι εκλογές.

Ως εκ τούτου, αυτό που συμφέρει την άρχουσα τάξη είναι να μεταφέρει την μάχη από το κοινωνικό επίπεδο (όπου είναι εντελώς "στριμωγμένη" αυτή τη στιγμή) στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο (όπου δεν υπάρχει ένα σοβαρό εργατικό κόμμα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πολιτικής οργάνωσης του λαού ως "αντίπαλο δέος").

Εξάλλου, ναι μεν στις πλατείες έχει μαζευτεί πλέον πολύς κόσμος, αλλά αυτός ο κόσμος ενοποιείται γύρω από την απόρριψη των κυβερνώντων και των πολιτικών που εφαρμόζουν εναντίον μας προς όφελος μιας μικρής ολιγαρχίας. Ωστόσο, αν (όταν) ο κόσμος αυτός προσπαθήσει να οργανωθεί πολιτικά, ώστε να καλύψει αυτή την αδυναμία του, τότε προφανώς θα χωριστεί σε διαφορετικά στρατόπεδα - διότι ναι μεν όλοι αυτοί οι άνθρωποι απορρίπτουν τη σημερινή κατάσταση, αλλά προφανώς έχουν διαφορετική άποψη για το τι θα πρέπει να την αντικαταστήσει την "επόμενη μέρα".

Προς το παρόν, "η πλατεία εγκυμονεί" όπως λέει και το σύνθημα. Ώσπου όμως να γεννήσει, η άρχουσα τάξη εξακολουθεί να έχει μεγάλο πλεονέκτημα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο (ουσιαστικά παίζει μόνη της εκεί - ο κόσμος που κατεβαίνει στην πλατεία δεν έχει (ακόμα) δημιουργήσει καμία ιδιαίτερη πολιτική οργάνωση για να κοντράρει την άρχουσα τάξη που έχει κόμματα, συλλόγους, think tanks, "διανοούμενους του συστήματος" και χίλιες δυο άλλες εφεδρείες).

Όπως λοιπόν αναμενόταν, ο Καζάκης, που προφανώς έχει αναδειχθεί από το λαό αυτό το διάστημα, προχώρησε στην ίδρυση ενός "Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου". Με τον Καζάκη δε συμφωνούμε σε όλα, και σε κάποια σημεία θεωρώ ότι λέει στον κόσμο αυτά που θέλει να ακούσει. Άλλωστε, στη διακήρυξη του δεν αναφέρει τίποτα πχ για την εκμετάλλευση του εργάτη από τον εργοδότη (πόσο αριστερό μπορεί να είναι αυτό; ), την ίδια ώρα που οι εργοδότες προωθούν μισθούς έως και 1 ευρώ/μήνα στην Κίνα, και αρνούνται να επενδύσουν αν δεν "κινεζοποιηθούν" όσο το δυνατόν περισσότερο και οι δυτικοί εργάτες. Ωστόσο, πράγματι κινείται σε μια σχετικά προοδευτική κατεύθυνση, έχει λέγειν και έχει βέβαια και την πολιτική ευστροφία να παρακάμψει κάπως τις υπάρχουσες δομές, που είναι φανερό ότι "δεν βρίσκονται στο ύψος των περιστάσεων".

Δε μπορώ προφανώς να γνωρίζω την πορεία που θα πάρει το όλο εγχείρημα στο μέλλον, ούτε την επιτυχία που θα έχει. Αυτό μένει να φανεί. Ωστόσο, είναι σημαντικό το να οργανωθεί ο κόσμος, έστω και σε τέτοια "εμβρυακή" μορφή, και εμείς θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις.

Ακολουθεί ολόκληρη η διακήρυξη από το site του Καζάκη:

Κάτω από το βάρος των δραματικών εξελίξεων, με την επιβίωση της ίδιας της χώρας και του λαού της να έχει τεθεί πλέον ολοφάνερα στην ημερήσια διάταξη, αλλά και με μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας να κινητοποιείται μαζικά ενάντια στο καθεστώς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα ψέματα τελείωσαν. Ήρθε η ώρα η αγανάκτηση των πολιτών να μετατραπεί σε πολιτική απόφαση. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν. Στην αδιαλλαξία και την αποκτήνωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, πρέπει να αντιτάξουμε την οργανωμένη πάλη του ίδιου του λαού. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: με την συγκρότηση ενός μετώπου της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού ικανό να κερδίσει τον αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει με τις μαζικές κινητοποιήσεις στην πλατεία συντάγματος και αλλού μέσα στην χώρα.

Εμείς που υπογράφουμε το παρών κάλεσμα αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία συγκρότησης ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) . Στόχος του Μετώπου είναι η πολιτική οργάνωση της αποφασιστικότητας που αποδεικνύει στην πράξη σήμερα ότι έχει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Βασικές άμεσες επιδιώξεις του Μετώπου είναι:

• Η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.
• Η τιμωρία όλων των ενόχων και των δωσιλόγων που οδήγησαν την χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση.
• Η μη αναγνώριση και η άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα.
• Η έξοδος από το ευρώ με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος,
• Η εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας και με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων,
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό μοχλό ένα άλλο παραγωγικό και αναγεννημένο κράτος, που θα υποστηρίζει και θα στηρίζεται στις ανάγκες των εργαζομένων και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου,
• Η αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα ασφυκτικά δεσμά που της έχουν επιβληθεί.

Βασική προϋπόθεση όλων αυτών είναι η πάλη για την κατάκτηση της δημοκρατίας. Η διάσωση της χώρας και του λαού δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.
Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας, όπως είναι σήμερα.
Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Εμείς που υπογράφουμε το παρόν κάλεσμα πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα τέτοιο Μέτωπο του ίδιου του λαού, που θα απαντήσει αποτελεσματικά σε όλους τους αιφνιδιασμούς και τους σχεδιασμούς του επίσημου πολιτικού συστήματος και των επικυρίαρχων.

Μόνο με τη δημιουργία αυτού του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.

Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι υπόθεση οργανώσεων, ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εντάξεις. Ούτε μπορεί να συγκροτηθεί ως άθροισμα οργανώσεων, ή ως μέσος όρος πολιτικών ιδεολογιών.
Το Μέτωπο είναι ανοιχτό σε όλους με μοναδική προϋπόθεση την συνειδητή στράτευση στους βασικούς στόχους του. Συγκροτείται στη βάση της αυτοκέφαλης οργάνωσης κατά τόπους δουλειάς και γειτονιές.

Καλούμε όλες τις πρωτοβουλίες και κινήσεις που υπάρχουν ανά την Ελλάδα να στρατευθούν στην συγκρότηση του Μετώπου. Καλούμε κάθε έντιμο αγωνιστή που κινητοποιείται στο κίνημα των πλατειών, κάθε πολίτη που ανησυχεί για την τύχη της χώρας του, κάθε εργαζόμενο που δοκιμάζεται από την κατάσταση να αγκαλιάσει και να κάνει δική του υπόθεση τη συγκρότηση του Μετώπου.

Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί συγκεκριμένα τις επόμενες ημέρες, θα συγκληθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με σκοπό την επίσημη ίδρυση και την έκδοση ιδρυτικής διακήρυξης του Μετώπου.