Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Πορτογαλία δείχνει το πόσο πίσω είναι οι λαοί σε πολιτικό επίπεδο (και το ότι αρχίζουν να γκρινιάζουν σα μικρά παιδιά όταν τους το λες απλά το επιβεβαιώνει):
Όσο και αν κινητοποιούνται σε κοινωνικό επίπεδο, η δράση αυτή παραμένει κυρίως κοινωνική, όχι πολιτική. Έτσι, η άρχουσα τάξη ΑΛΩΝΙΖΕΙ, μιας και παίζει "χωρίς αντίπαλο" σε πολιτικό επίπεδο.
Νίκησαν αποχή - Συντηρητικοί
Με πρωτοφανή αποχή, που άγγιξε το 45%, εξέφρασαν την "Αγανάκτησή" τους οι Πορτογάλοι ψηφοφόροι στην "τρικομματική συναίνεση Κεντροδεξιών-Σοσιαλιστών-Δεξιών" απέναντι στο Μνημόνιο, που επέβαλε από τον Μάρτιο στη χώρα τους η γνωστή τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ.Στην Πορτογαλία, υπάρχει πολύς κόσμος στις πλατείες, δείχνοντας ότι θεωρεί τους κυβερνώντες "ξένο σώμα". ΟΜΩΣ, ο κόσμος αυτός δεν οργανώνεται, δεν κάνει το "επόμενο βήμα", και έτσι τώρα που ήρθε μια πολιτική μάχη (οι εκλογές), η άρχουσα τάξη κέρδισε άνετα.
Σημειώνεται πως ακόμη και την ώρα που ψήφιζε, ο Κοέλιο έδωσε όρκο πίστης στο Μνημόνιο υποσχόμενος στους Πορτογάλους "δύο με τρία πολύ δύσκολα χρόνια, στο τέλος των οποίων θα αρχίσει η ανάκαμψη μέσω των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών".
"Θα επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών μόνο αν τηρήσουμε το Μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ", δήλωσε ο νέος πρωθυπουργός, που ρυμουλκήθηκε σχετικά εύκολα στο λιμάνι της "συναίνεσης".
Εξάλλου, και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα συμφωνούν στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την περικοπή των δημοσίων και κοινωνικών δαπανών.
Η αποχή έφτασε στο 45%, αλλά αυτό προφανώς δεν εμποδίζει τα διάφορα δεξιά κόμματα να πανηγυρίζουν, καθώς αυτό που ήθελαν το κατάφεραν (προς το παρόν τουλάχιστον, καθώς ο κόσμος εμφανώς πλέον δεν τους θέλει, και αν υπάρξει μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και οργάνωση, τότε "οι ώρες τους θα είναι όντως μετρημένες").
Βλέπετε, ψηφίσματα βγάζουν πχ και στις πλατείες, ωστόσο ο κόσμος που τα βγάζει αυτά τα ψηφίσματα δεν έχει τα χέρια του την πολιτική εξουσία που απαιτείται για να τα υλοποιήσει στην πράξη.
Αντίθετα, η άρχουσα τάξη βγάζει και αυτή ένα σωρό ψηφίσματα (πχ ψηφίσματα για μειώσεις μισθών, "πακέτα σωτηρίας" των τραπεζών, κτλ), αλλά η άρχουσα τάξη ΕΧΕΙ στα χέρια την την πολιτική εξουσία για να τα υλοποιήσει στην πράξη.
Και όσο εξακολουθεί να ισχύει αυτό, τόσο θα εξακολουθούν να κυριαρχούν και να μας ρημάζουν. Άρα, αν θέλουμε όντως να αλλάξουμε την κατάσταση, θα πρέπει να αγωνιστούμε και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όχι μόνο σε κοινωνικό.
Δε σας καλύπτουν τα υπάρχοντα κόμματα; ΟΚ.
Έστω όμως και το 1/10 του κόσμου που κατεβαίνει στις πλατείες να αρχίσει να οργανώνεται σε μια νέα έστω πολιτική δύναμη (είτε κόμμα, είτε οργάνωση τύπου ΕΑΜ, κτλ), τότε θα γινόταν "χαμός". Διότι κάπως έτσι σπάει το μονοπώλιο της άρχουσας τάξης στην άσκηση εξουσίας.
Βέβαια λείπει η συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση και η ιδεολογία που λειτουργεί ως η συγκολλητική ουσία που συσπειρώνει τον κόσμο - και γι' αυτό είναι ακόμα δύσκολο να γίνει μια τέτοια κίνηση. Και μάλλον γι' αυτό ο κόσμος δεν έχει "μπουκάρει" ακόμα και στη βουλή (γιατί δεν υπάρχει κανένας για να το οργανώσει, ούτε υπάρχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό όραμα-πρόγραμμα για την "επόμενη μέρα").
Χθες κατάφερα να πάω στην πλατεία Γεωργίου εδώ στην Πάτρα, και παρατηρώ το εξής:
Υπάρχει μια διάχυτη οργή και "αγανάκτηση", με τον καθένα να εξιστορεί την ιστορία του, να βρίζει, και να κάνει με εντελώς χαοτικό τρόπο προτάσεις, που αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό, αλλά...δεν υλοποιούνται ποτέ. Για παράδειγμα κάποιος έλεγε χθες να κάνουμε μια πορεία στην Πάτρα, ένας άλλος να πάμε στους εργοδότες της γύρω περιοχής να δούμε σε τι συνθήκες εργάζονται οι εργαζόμενοι τους, ένας άλλος να φέρουμε τα πτυχία μας να δείξουμε ότι είμαστε πτυχιούχοι αλλά δεν υπάρχουν δουλειές, κτλ, κτλ, κτλ.
Όλες αυτές οι προτάσεις βέβαια ωραίες είναι - και προφανώς εκφράζουν τη δίκαιη οργή του κόσμου. Μόνο που τελικά καταλήγουν να είναι "κενές" προτάσεις, χαοτικές, με τον έναν να φωνάζει "να κάνουμε αυτό", τον άλλο να φωνάζει "να κάνουμε εκείνο", κτλ, και τελικά...να μην κάνουμε τίποτα. Αυτό βέβαια είναι μια "παιδική ασθένεια", και θεωρώ ότι μπορέσει να μπει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αυτά τα "χαοτικά" φαινόμενα θα εκλείψουν και τη θέση τους θα πρέπει να πάρει μια πιο συγκροτημένη κίνηση, που θα φέρει και πιο συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Και αυτή η κίνηση θα πρέπει να είναι πολιτική - είτε με κόμμα, είτε με οργάνωση τύπου ΕΑΜ που θα κινηθεί πάντως για να πάρει την εξουσία, αλλιώς απλά θα μείνουμε στα "μεγάλα λόγια"
Εξάλλου, παρατηρώ και το αίτημα για "άμεση δημοκρατία":
Υπάρχει άμεση δημοκρατία στη δουλειά, ή μήπως γίνεται αυτό που θέλει ο εργοδότης; Μάλλον το δεύτερο. Πώς λοιπόν θα κατακτηθεί η "άμεση δημοκρατία", αν οι εργαζόμενοι δεν οργανωθούν σε σωματεία (έστω και καινούργια), ώστε να κοντράρουν την εξουσία του εργοδότη;
Υπάρχει "άμεση δημοκρατία" σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ή μήπως γίνεται αυτό που θέλει η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, η ΕΚΤ, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ντόιτσε Μπανκ, η Γκόλντμαν Σάκς, κτλ; Μάλλον το δεύτερο. Αυτοί όλοι είναι οργανωμένοι ε κόμματα, συλλόγους, οργανισμούς, κτλ. Πώς λοιπόν θα κατακτηθεί η "άμεση δημοκρατία" αν ο λαός δε δημιουργήσει τις δικές του δομές εξουσίας;
Κι όμως, ο λαός που ζητά την "άμεση δημοκρατία", ή τουλάχιστον μερίδα του...δε θέλει να οργανωθεί (προς τέρψη των παπαγάλων του συστήματος που διαρκώς μας προτρέπουν να μείνουμε ανοργάνωτοι - και άρα όχι και τόσο επικίνδυνοι για αυτούς και την εξουσία τους).
Η "άμεση δημοκρατία" ουσιαστικά καλεί τον καθένα...να γίνει πολιτικός, συνδικαλιστής, κτλ, ώστε αυτός να ασκεί την εξουσία. Πώς γίνεται λοιπόν να ζητά κανείς "άμεση δημοκρατία", αλλά να αρνείται να συμμετέχει ή να δημιουργήσει από την αρχή εκείνους τους θεσμούς που θα υλοποιήσουν στην πράξη αυτό το αίτημα; Με το να μένει κανείς στον κοινωνικό αγώνα, χωρίς να μπαίνει και στον πολιτικό αγώνα, τότε θα γίνεται αυτό που τώρα έγινε στην Πορτογαλία. Ή και χειρότερα, αν ο κόσμος βρίζει, αλλά δεν αναλαμβάνει αυτός την εξουσία, τότε η άρχουσα τάξη γίνεται (πολύ) πιο αυταρχική προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία, ώστε να αναγκάσει τον κόσμο να δεχτεί την εξουσία της (έστω και "με το άγριο", αν δεν μπορεί πλέον να τον πείσει "με το μαλακό").
Και επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος είναι πιο απειλητικός σε σχέση με την Πορτογαλία για την άρχουσα τάξη, εδώ ήδη λαμβάνουν πιο "προχωρημένα" μέτρα, με την κυβέρνηση να "βάζει χέρι" στα κυρίαρχα ΜΜΕ προκειμένου να μη γίνεται ούτε η στοιχειώδης κριτική σε αυτή, ενώ παράλληλα το (φιλοκυβερνητικό) "Βήμα" του ΔΟΛ ουσιαστικά μας απειλεί...με τανκς και βίαιη καταστολή αν ξεσηκωθούμε:
Η κυβέρνηση καταγγέλλει τα ΜΜΕ
«Άγριο χέρι» έβαλε η κυβέρνηση στα ΜΜΕ για δημοσιεύματα που κατά την άποψη της δεν απηχούν την αλήθεια. Στην κυβερνητική ανακοίνωση γίνεται λόγος για «επικίνδυνη παραπληροφόρηση» ενώ σημειώνεται αρμοδίως (ως… υπενθύμιση; Ως… απειλή; Ως… εκβιασμός; Ως… μήνυμα; Θα δείξει…) ότι η κυβέρνηση δίνει αγώνα στον «οποίο οφείλουν εν πολλοίς την επιβίωσή τους και τα Μέσα Ενημέρωσης, καθώς η κατάρρευση της χώρας θα σήμαινε και τη δική τους κατάρρευση.
Τανκς στους δρόμους: Σενάριο ή πιθανότητα;
...Μπροστά στον κίνδυνο αναρχίας και κατάλυσης της έννομης τάξης, η όποια κυβέρνηση κυβερνά εκείνη τη στιγμή θα καταφύγει σε στρατιωτικό νόμο, απαγόρευση κυκλοφορίας και κάθοδο των αρμάτων στους δρόμους. Ας μη μας φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είδαμε τις λεηλασίες με το φόνο του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου, τους νεκρούς της Μαρφίν. Αυτά τα συμβάντα γίνονται συχνότατα ανά τον κόσμο και έχουν γίνει άπειρες φορές στο παρελθόν.ΟΙ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ
Τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση; Ανάκτορα θερινά ή έστω και χειμερινά δεν υπάρχουν πλέον. Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή.
Από το Πολυτεχνείο
Δημοσίευση σχολίου