Σιχάθηκα (αλλά όχι μόνο αυτούς που νομίζετε)

Ξέρω ότι το #1 γεγονός αυτή τη στιγμή είναι οι αποφάσεις που πάρθηκαν στη σύνοδο της ευρωζώνης για την Ελλάδα (και όχι μόνο). Αυτές βέβαια οι αποφάσεις ήταν αναμενόμενες για εμάς (εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος για να δωθούν στις τράπεζες ώστε να αποφύγουν τη χρεωκοπία εις βάρος μας, αναδιάρθρωση του χρέους μιας και η Ελλάδα αδυνατεί να πληρώσει όλους αυτούς τους τόκους που τις ζητούνται, κτλ).

Γενικώς, όσο κυλά ο χρόνος και οι τράπεζες συνεχίζουν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμα τους, ώστε να γλιτώσουν τη χρεωκοπία, τόσο περισσότερο θα είναι έτοιμες να αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν όταν χώρες όπως η Ελλάδα δε θα έχουν να πληρώσουν όσα τους ζητούν. Άρα, ολοένα και περισσότερο θα αποδέχονται τις αναπόφευκτες προτάσεις περί αναδιάρθρωσης, μετά θα έρθει και κάποιο κούρεμα, και μετά...η χρεωκοπία (αφού πρώτα έχουν βέβαια ολοκληρώσει ένα επικών διαστάσεων πλιάτσικο).

Θεωρώ πάντως ότι η χθεσινή σύνοδος ήταν ένα ακόμα "σημείο καμπής", διότι πλέον ακόμα και ο πλέον άσχετος καταλαβαίνει ότι μας οδηγούν σε μια "ελεγχόμενη χρεωκοπία" (ή "επιλεκτική χρεωκοπία" ή όπως αλλιώς το ονομάζουν τέλος πάντων). Αυτοί γλιτώνουν, μαζεύοντας όλον τον πλούτο και την εξουσία, και εμείς ρημαζόμαστε μαζεύοντας όλη τη φτώχεια.

Όπως όμως ανέφερα και στον τίτλο της ανάρτησης, σε αυτή την ανάρτηση δε θα μιλήσω μόνο για την άρχουσα τάξη. Αυτά τα έχουμε πει, και πλέον άλλωστε υπάρχουν ένα σωρό blog, σχολιαστές, κτλ που βρίζουν και φωνάζουν. Η άρχουσα τάξη μας ρημάζει, και πρέπει να ανατραπεί. Αυτά όμως εμείς τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ και πολλά χρόνια, οπότε θα μου επιτρέψετε σε αυτή την ανάρτηση να ασχοληθώ με κάτι άλλο, και συγκεκριμένα με την επερχόμενη μεγάλη κρίση που κατά τη γνώμη μου θα ξεσπάσει...στην αριστερά.

Βέβαια πολλοί θα μου πουν ότι "η κρίση της αριστεράς δεν είναι καινούργιο φαινόμενο". Και πράγματι, ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η αριστερά αποδείχθηκε ότι βρισκόταν "εκτός τόπου και χρόνου", και μέχρι και σήμερα αδυνατεί, σε παγκόσμια κλίμακα, να πείσει τον κόσμο και να αποτελέσει ένα σοβαρό "αντίπαλο δέος" για την άρχουσα τάξη. Όμως, μιλώντας για την αριστερά στην Ελλάδα, όταν λέω ότι "θα ξεσπάσει μεγάλη κρίση στην αριστερά", εννοώ μια

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ "ΗΓΕΣΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΗ "ΒΑΣΗ".

Ξέρω και τώρα τι θα μου πείτε: Ότι "αυτή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πλακωθούμε μεταξύ μας". Και όμως, αυτή είναι η στιγμή που πολλά πράγματα που ως τώρα "κρύβονταν κάτω από το χαλάκι" θα βγουν στην επιφάνεια, και θα πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε (και όχι να τα αφήνουμε να διογκώνονται).

Η αφορμή (όχι η αιτία) για αυτή την εξέλιξη θα είναι η περίφημη πλέον "Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ", το ιδρυτικό κείμενο της οποίας έχει δημοσιευτεί..δύο φορές(!), σε δύο διαφορετικές αναρτήσεις σε αυτό το blog.

Η πρώτη ήταν από εμένα (εδώ), όπου εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους διαφωνώ με πρωτοβουλίες που αποφασίζονται "από τις ηγεσίες για τις ηγεσίες", και διαχέουν τον κόσμο της αριστεράς στην εκάστοτε "πρωτοβουλία του μήνα" (κάθε λίγο και λιγάκι η αριστερά δημιουργεί επί μέρους "πρωτοβουλίες", αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, την ίδια ώρα που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος αναζητά συνολικές απαντήσεις).

Δε θα ασχοληθώ καν με καναδυό mail που δέχτηκα από μέλη της πρωτοβουλίας, όπου γκρίνιαζαν για την κριτική που τους έκανα. Θα ασχοληθώ όμως με το ότι ξαναέστειλαν (όχι σε εμένα, αλλά στο Γιώργη) το κείμενο της πρωτοβουλίας τους, ώστε μερικές μέρες αργότερα (όταν η ανάρτηση μου με την κριτική είχε πλέον "ξεχαστεί"), να ξαναδημοσιευτεί απαλλαγμένο από κάθε κριτική (εδώ). Κακώς έγινε αυτό, και αφού έγινε, θεωρώ ότι με πραξικοπηματικό τρόπο προσπαθούν να χρησιμοποιούν ένα blog που γράφω (και) εγώ για να περάσουν "ετσιθελικά" τις δικές τους απόψεις. Και αφού το καταφέρνουν, εγώ αποχωρώ από το blog.

Από εδώ και πέρα, τα όποια κείμενα γράφω, θα αναρτώνται στο άλλο blog, το ciaoant1.blogspot.com. Ζητώ για μερικές μέρες αυτό να γραφτεί στη αρχική σελίδα αυτού του blog, ώστε να ξέρει όποιος επισκέπτεται τo "Βαθύ Κόκκινο" ότι τα δικά μου κείμενα βρίσκονται αλλού. Επίσης, ευχαριστώ το Γιώργη, διότι όταν η επίσημη αριστερά με "έφτυνε" σε μεγάλο ποσοστό (μερικοί που τώρα συμμετέχουν στην πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ γέλαγαν μες τα μούτρα μου όταν πριν μερικά χρόνια τους έλεγα ότι η ευρωζώνη πάει για διάλυση - τώρα "τρέχουν και δε φτάνουν"), αυτός με εμπιστεύτηκε χωρίς καν να με ξέρει, και μαζί δημιουργήσαμε ένα αρκετά αξιόλογο -ελπίζω- blog. Από τη στιγμή όμως που ούτε εδώ μπορώ να ησυχάσω από μερικούς-μερικούς, πηγαίνω σε ένα blog που ναι μεν δεν έχει "έτοιμη πελατεία" όπως το "Βαθύ Κόκκινο", αλλά τουλάχιστον θα μπορώ να γράφω τις απόψεις μου, και όχι απόψεις που μπαίνουν παρότι εγώ διαφωνώ με αυτές.

Άλλωστε, εγώ ξεκίνησα να γράφω χωρίς βοήθεια από κανέναν το 2006 με λίγες δεκάδες αναγνώστες, και επειδή έχω και κάποιες γνώσεις, αλλά και μια σχετική αμεσότητα στο λόγο, πλέον οι απόψεις μου διαβάζονται από πολλούς (διότι αυτά τα "τρελά πράγματα" που έλεγα αποδείχθηκαν ότι ήταν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από αυτά που έλεγε η "επίσημη αριστερά", η οποία όταν ξέσπασε η κρίση έλεγε ότι "δεν υπάρχει χρεωκοπία", "τα λένε αυτά για να μας τρομάξουν", και χίλια δυο άλλα που αποδεικνύουν ότι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα τι γίνεται γύρω τους). Γι' αυτό και δεν είναι και τόσο φοβερό το να ξαναρχίσω να χτίζω από το μηδέν, σε αντίθεση με άλλους που παρασιτούν πάνω στη δουλειά άλλων, ζητώντας πχ από εμένα να τους διαφημίσω -χωρίς καμία μάλιστα κριτική-, όταν κάποιοι από αυτούς με έφτυναν.

Σίγουρα έχω και εγώ λάθη, παραλείψεις, κτλ. Αλλά πάντως είναι εξωφρενικό να βλέπεις τους "μεγάλους και τρανούς" αναλυτές της αριστεράς που έλεγαν ένα σωρό αρλούμπες και βρίσκονται ακόμα στη θέση τους, χωρίς ιδιαίτερη αυτοκριτική, και χωρίς κανέναν να τους ζητάει εξηγήσεις (ακόμα θυμάμαι ιδιαίτερα πχ τον Δελαστίκ, που όταν είχε πρωτοξεσπάσει η κρίση έλεγε ότι "δεν πειράζει που το χρέος της Ελλάδας είναι μεγάλο, δε θα χρεωκοπήσουμε, γιατί υπάρχουν κι άλλες χώρες με μεγάλο χρέος, και ούτε αυτές χρεωκοπούν". Αντί δηλαδή να κατανοήσει ότι θα χρεωκοπήσουν και οι άλλες αυτές χώρες, ο Δελαστίκ καταλάβαινε ότι τάχα...δε θα χρεωκοπήσει κανείς! Και αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι, όπως και πολλοί ακόμα βέβαια, "σοβαρός αναλυτής" και "μεγάλο στέλεχος" για την αριστερά και πολλοί εξακολουθούν να τον εμπιστεύονται τυφλά, είτε έχει δίκιο είτε άδικο. Άλλωστε, η θεωρητική κατάρτιση είναι σήμερα τόσο χαμηλή, που οι περισσότεροι δε μπορούν να ξεχωρίσουν αν έχει δίκιο ή άδικο, και άρα "χρειάζονται" τον -εκάστοτε- Δελαστίκ προκειμένου να τους τα εξηγεί, έστω και αν λέει αρλούμπες).

Ο Πιτσιρίκος έκανε μια σωστή παρατήρηση σε πρόσφατο άρθρο του, λέγοντας ότι "Τελικά, έγινε και αυτό. Την είδηση της χρεοκοπίας της χώρας την μετέδωσαν οι ίδιοι τηλεδημοσιογράφοι που αποθέωναν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Την είδηση της χρεοκοπίας της χώρας την μετέδωσαν τα κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής που ξέσκισαν -και ξεσκίζουν ακόμα- τη χώρα και θα έπρεπε να είναι στη φυλακή."

Κάτι παρόμοιο γίνεται και με την αριστερά: Οι ίδιοι άνθρωποι που την έχουν οδηγήσει σε τέλμα εξακολουθούν να την κατευθύνουν, χωρίς κανένας να τους σταματάει (και αυτό ισχύει βέβαια για όλες τις εκδοχές της αριστεράς, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ριζοσπαστική αριστερά). Και έως τώρα υπάρχει μόνο "μουρμούρα". Αυτό όμως θα αλλάξει.

Μιλώντας για τη ριζοσπαστική αριστερά, το "σημείο καμπής" θα είναι η περιβόητη αυτή "πρωτοβουλία", που ήδη δε νομίζω ότι πείθει ιδιαίτερα τα "απλά μέλη" της αριστεράς, πόσο μάλλον τον "απλό κόσμο", που αναζητά συνολικές λύσεις, και όχι μια πρωτοβουλία για το κάθε θέμα, που δεν πρόκειται να καταφέρει και πολλά. Το ότι η "πρωτοβουλία" δε θα έχει αποτέλεσμα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, εκτός βέβαια από τα "στελέχη" της αριστεράς (διότι οι περισσότεροι τουλάχιστον από αυτούς "ζουν στον κόσμο τους").

Όταν λοιπόν η "πρωτοβουλία" αυτή αποτύχει, τότε η "μουρμούρα" θα γιγαντωθεί, και θα πάρει μεγάλες διαστάσεις. Προσωπικά, προτρέπω τον κόσμο να την μποϋκοτάρει, απαιτώντας αντί να ψάχνουμε για επί μέρους λύσεις, να ψάχνουμε για συνολικές λύσεις, που μόνο ένα πολιτικό μόρφωμα μπορεί να προσφέρει. Δεν είναι τυχαίο που πολλαπλασιάζονται τα "μορφώματα" (πχ δείτε την κίνηση του Καζάκη, κτλ), μιας ο κόσμος καταλαβαίνει ότι πρέπει να δωθεί μια συνολική πολιτική απάντηση. Και την ίδια ώρα που γίνεται αυτό, η ριζοσπαστική αριστερά...διαχέει το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνοντας ένα σωρό επί μέρους "πρωτοβουλίες".

Αυτές οι πρωτοβουλίες θα αποτύχουν, και δε θα πρέπει να στηριχθούν. Και όσοι πάνε, έχοντας όμως αμφιβολίες, καλό θα ήταν να βρουν το θάρρος να τις πουν δημόσια, ως ένα μήνυμα ότι δε θα αφήσουμε την ανάξια ηγεσία να μας οδηγήσει σε μία ακόμα αποτυχία. Τα περιθώρια έχουν πλέον στενέψει, και η αριστερά διανύει μια περίοδο "κρίσης της επαναστατικής ηγεσίας", όπου κανένας δε ξέρει τι να κάνει.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχόμαστε αμάσητα όλα όσα μας λένε, αλλά αντίθετα θα πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημα μας αν θεωρούμε ότι η ηγεσία είναι λάθος. Και αν η ηγεσία δε διορθώνεται, θα πρέπει να ανατραπεί. ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Αν αυτό χρειάζεται, γιατί όχι; Και αν δεν υπάρχει και άλλη επιλογή, τότε...ας είναι.

Μάλιστα, είναι ξεκάθαρο ότι η άρχουσα τάξη έχει σκοπό να συνεχίσει να μας λεηλατεί, και άρα η κατάσταση για το λαό θα γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορη. Άρα, μοιραία ΔΕ θα δέχεται την ηγεσία κάποιων που τον οδηγούν στη μία ήττα μετά την άλλη (διότι "τα περιθώρια θα στενεύουν ολοένα και περισσότερο"). Η "πρωτοβουλία" θα είναι η αφορμή για μια γενικευμένη αμφισβήτηση της ηγεσίας, αλλά η αιτία είναι η γενικότερη ανικανότητα, θεωρητική και πρακτική, της σημερινής αυτής ηγεσίας.

Ειδικά όταν η κρίση μετασχηματιστεί (και) σε πετρελαϊκή κρίση, και το δολάριο υπερπληθωριστεί, τότε η ηγεσία της αριστεράς, σε όλε της τις εκφάνσεις, θα "τρέχει και δε θα φτάνει". Και πάλι θα προσπαθεί -κατόπιν εορτής- να "συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα", χωρίς όμως επιτυχία. Ο κόσμος εννοείται ότι δε θα τους αποδέχεται, διότι η γύμνια τους θα είναι πλέον ακόμα πιο φανερή σε όλους.

Εμείς λοιπόν θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την "επόμενη μέρα", για την "αυριανή αριστερά", μιας και η σημερινή τα έχει φάει τα ψωμιά της, είναι ξεκάθαρα χρεωκοπημένη.

Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές, τόσο στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και στο ΚΚΕ, ή στο ΣΥΡΙΖΑ, και -κυρίως- υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι που αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να πολεμήσουν, αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα. Σε αυτούς τους ανθρώπους, όσοι έχουν γνώσεις θα πρέπει να δώσουν μια κατεύθυνση και οργάνωση, ώστε να απομακρυνθεί η αρτηριοσκληρωτική ηγεσία και να υπάρξει μια σοβαρή μαρξιστική-κομμουνιστική αριστερά, και όχι αποτυχημένα κακέκτυπα της.

Μακάρι να υπήρχε άλλος τρόπος, αλλά για την ανατροπή της άρχουσας τάξης, πρώτα θα πρέπει να διώξουμε από πάνω μας τη σκουριά των προηγούμενων ετών παρακμής. Και αυτό περιλαμβάνει όσους από την ηγεσία είναι ανάξιοι, όσους είναι ακόλουθοι-ανδρείκελα τους, όσους είναι «τουρίστες» στην αριστερά, κτλ, κτλ, κτλ. Ο λαός ακολουθεί την αριστερά που πραγματικά πιστεύει σε αυτό που κάνει, ξέρει τι θέλει να κάνει (θεωρητικές γνώσεις) και παλεύει για αυτό (πολιτική πράξη). Όχι απλά μια αριστερά που γκρινιάζει, μην έχοντας την ωριμότητα να διεκδικήσει την εξουσία, μια αριστερά χωρίς σοβαρό θεωρητικό υπόβαθρο, που προσπαθεί να κάνει πολιτική χωρίς να καταλαβαίνει που πατάει, μια αριστερά που κινείται με όρους κλίκας (ο καθένας το μαγαζάκι του), μια αριστερά που περισσότερο μιλάει για τον εργάτη παρά όντως είναι δίπλα του, κτλ, κτλ, κτλ...