Ποιος, στ' αλήθεια, φοβάται ποιόν;

  Του Μενέλαου Γκίβαλου*  

Κι όμως η Ιστορία «γυρίζει ανάποδα»... Το σύνθημα των «αριστεριστών» του Μάη του 1968 «Τρομοκρατήστε τους αστούς» («Epater les bourgeois») -δανεισμένο κι αυτό από τους «φουτουριστές» και «ντανταϊστές» των αρχών του 20ού αιώνα- φαίνεται να το υιοθετεί το σύστημα των μνημονιακών   συμφερόντων   που κυβερνά τη χώρα μας. Στόχος αυτή τη φορά η ίδια η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ...

Το χρηματοπιστωτικό -κερδοσκοπικό κεφάλαιο, ως αυθεντική «πρωτοπορία» του νεοφιλελεύθερου προτύπου, σαρώνει τις παραγωγικές και κοινωνικές δομές, διαλύει και «ανασυνθέτει» τις μέχρι σήμερα κοινωνικές τάξεις και δραστηριότητες. Δεν διστάζει, μάλιστα, να αποδιοργανώνει το ίδιο το βάθρο της οικονομικο-κοινωνικήςαναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, που χαρακτήρισε την πορεία και την εξέλιξη των δυτικών κοινωνιών στη διάρκεια του 20ού αιώνα: τη μεσαία τάξη. Μια τάξη της οποίας οι πολιτικο-ιδεολογικές «μετατοπίσεις» διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο στην πορεία των πολιτικών εξελίξεων στο «δυτικό κόσμο» και καθόρισαν, σ'ένα μεγάλο βαθμό, τις εξελίξεις του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης στη χώρα μας.

Επιπρόσθετα, είναι η ίδια η μεσαία τάξη που δεν παρέσχε μόνο πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση στο πολιτικό σύστημα τηςχώρας μας, αλλά αποτέλεσε το πολιτισμικό - ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οι αξίες, οι κανόνες, οι συμπεριφορές, οι κοσμοαντιλήψειςτου αστικού - φιλελεύθερου κόσμου.

Τώρα, όμως, όλα αυτά δεν είναι μόνο άχρηστα, αλλά και επιβλαβή, αφού αποτελούν εμπόδιο για την προώθηση του νεοφιλελεύθερου ολετήρα και των μνημονιακών «συμβολαίων».

Με το πρώτο Μνημόνιο επλήγη καίρια η εργατική - υπαλληλική τάξη, διαλύθηκαν οι κοινωνικοί θεσμοί, τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Τώρα, με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, ήρθε η σειρά της μεσαίας τάξης. Η αποδιοργάνωση της μεσαίας τάξης επέρχεται πρωταρχικά με την παρατεταμένη ύφεση και τη διάλυση της οικονομικής - παραγωγικής δομής και έχει ως συνέπεια το πλειοψηφικό τμήμα της μεσαίας τάξης να «μεταπέσει», να υποβαθμιστεί οικονομικο-κοινωνικά,: επιλεκτικοί θύλακες από το εσωτερικό της μεσαίας τάξης να αναβαθμιστούν συνδεόμενοι με τα μνημονιακά - συστημικά συμφέροντα, μέσα από το «ανοιχτό παιχνίδι» της ασύδοτης κερδοσκοπίας και του ξεπουλήματος της εθνικής και δημόσιας περιουσίας.

Γι' αυτό και τα πληττόμενα από την κρίση μεσαία στρώματα εκδηλώνουν την αντίδραση τους στις πλατείες, στους δρόμους, συγκροτώντας εν δυνάμει μαζί με το μισθωτούς, τους άνεργοι τους νέους μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία.

Αυτή η άτυπη, η μη δυνάμενη ακόμα να εκφραστεί από ένα πολιτικό υποκείμενο που θέτει στην ιστορική συγκυρία ΝΕΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, ΝΕΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ, που αδυνατεί να συλλάβει μια παραπαίουσα κυβέρνηση, ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα.

Αυτό φοβάται το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Τα όσα συνέβησαν κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμο στην Αθήνα αποτελούν εφαρμογή της στρατηγικής αυτής. Οι απηνείς ξυλοδαρμοί, η αλόγιστη χρήση χημικών, που έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, οι καταστροφές, το κάψιμο μαγαζιών είχαν ένα και μόνο σκοπό: Να τρομοκρατήσουν τους ανήκοντες στη «μεσαία τάξη», αυτούς που είχαν το «θράσος» να βγουν για πρώτη φορά στη ζωή τους στους δρόμους κα να διαμαρτυρηθούν κατά των μέτρων που αποφάσισε το «σύστημα», αυτούς που τόλμησαν να διεκδικήσουν αυτόνομη κοινωνική και πολιτική «ταυτότητα» πέραν αυτής ποι τους επιτρέπουν το «σύστημα», ο «νόμος και η τάξη»... Αυτό πρέπει να γυρίσουν και να κλειστούν στα σπίτια τους, γιατί αλλιώς κινδυνεύει η περιουσία τους, η ζωή τους, η οικογένεια τους...

Ποιος, στ' αλήθεια, φοβάται ποιον... Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της θεώρησαν ως εχθρό τους ολόκληρο τον ελληνικό λαό και μ'αυτή τη νοοτροπία τον αντιμετωπίζουν... Απομονωμένοι, περιδεείς, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν το δικό τους, πραγματικό αυτή τη φορά, δίλημμα: Συντριβή ή διάλυση του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές... Μια κατάληξη, ένα οδυνηρό αλλά δίκαιο τέλος, το οποίο προετοίμασαν, ανέχτηκαν και νομιμοποίησαν οι ίδιοι.

* Ο Μ. Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"