Από την εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"
Από έναν μπάτσο μπορείς ν’ ακούσεις αλήθειες που ποτέ δεν θα εκστομίσει ένας αστός πολιτικός. Για να το πούμε διαφορετικά, αν ξύσεις έναν ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας, θα βρεις τον αστό πολιτικό.
Ο αρχηγός της ΕΛΑΣ Ελ. Οικονόμου δεν είναι η χειρότερη περίπτωση μπάτσου. Ανήκει στη μοντέρνα μερίδα. Ο μπάτσος, όμως, είναι μπάτσος κι όταν μιλάει δεν τα καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα ενός Βενιζέλου ας πούμε. Εμφανίστηκε, λοιπόν, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και είπε τα εξής εκπληκτικά στους βουλευτές:
«Η απέναντι πλευρά επιδιώκει να υπάρξει νεκρός αυτή την περίοδο και είναι σίγουρο ότι αν δεν ενεργήσουμε στην κατεύθυνση ενός δόγματος εσωτερικής ασφάλειας με διακομματική συναίνεση, δεν θα καταστεί δυνατή και διαχειρίσιμη η κρίση των σημερινών ασύμμετρων απειλών».
Αυτό που άλλες εποχές προσδιοριζόταν ως «εσωτερικός εχθρός» ή ως «κομμουνιστικός κίνδυνος», τώρα αποκαλείται «η απέναντι πλευρά». Εκείνο που τους ανησυχεί δεν είναι οι ολιγάριθμες μαχητικές ομάδες, αλλά η διάχυση της κοινωνικής αντι-βίας σε ευρύτερα κοινωνικά δυναμικά. Το είδαν στην Κερατέα, το είδαν (έστω και με τη μορφή της ενεργούς «ανοχής») στο Σύνταγμα, το βλέπουν στους ταξιτζήδες και επειδή ξέρουν ότι το μέλλον θα είναι πιο μαύρο από το παρόν, καλούν σε πανστρατιά των δυνάμεων του συστήματος.
Ξέρουν για παράδειγμα πως λίγες μέρες μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα βρεθούν αντιμέτωποι με το φοιτητικό κίνημα και δεν θα έχουν κανένα σύμμαχο μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς ακόμη και οι συντηρητικές πρυτανικές αρχές είναι εναντίον τους και δεν πρόκειται να κινήσουν εσωπανεπιστημιακούς μηχανισμούς καταστολής. Ξέρουν ότι το πρόβλημα τότε θα μεταφερθεί από τα σαλόνια του κοινοβούλιου στους δρόμους.
Γι’ αυτό ο αρχηγός της μπατσαρίας ζητά την εκπόνηση ενός δόγματος εσωτερικής ασφάλειας με διακομματική συναίνεση. Διακομματική συναίνεση ζητά, όχι κοινωνική συναίνεση. Ζητά τη συναίνεση των πόλων του πολιτικού συστήματος και όχι τη συναίνεση της κοινωνίας, που ξέρει ότι αποκλείεται να την έχει.
Ο αντίπαλος εξοπλίζεται και προετοιμάζεται. Εμείς αρκούμαστε στο θυμικό. Στις «τυφλές» κινήσεις, πότε στη μια και πότε στην άλλη κατεύθυνση. Ας σκεφτούμε, όμως, πως απέναντι σε μια εξουσία πολιτικά οργανωμένη πρέπει να σταθούμε με τη δική μας πολιτική και κινηματική οργάνωση.
Ο αρχηγός της ΕΛΑΣ Ελ. Οικονόμου δεν είναι η χειρότερη περίπτωση μπάτσου. Ανήκει στη μοντέρνα μερίδα. Ο μπάτσος, όμως, είναι μπάτσος κι όταν μιλάει δεν τα καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα ενός Βενιζέλου ας πούμε. Εμφανίστηκε, λοιπόν, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και είπε τα εξής εκπληκτικά στους βουλευτές:
«Η απέναντι πλευρά επιδιώκει να υπάρξει νεκρός αυτή την περίοδο και είναι σίγουρο ότι αν δεν ενεργήσουμε στην κατεύθυνση ενός δόγματος εσωτερικής ασφάλειας με διακομματική συναίνεση, δεν θα καταστεί δυνατή και διαχειρίσιμη η κρίση των σημερινών ασύμμετρων απειλών».
Αυτό που άλλες εποχές προσδιοριζόταν ως «εσωτερικός εχθρός» ή ως «κομμουνιστικός κίνδυνος», τώρα αποκαλείται «η απέναντι πλευρά». Εκείνο που τους ανησυχεί δεν είναι οι ολιγάριθμες μαχητικές ομάδες, αλλά η διάχυση της κοινωνικής αντι-βίας σε ευρύτερα κοινωνικά δυναμικά. Το είδαν στην Κερατέα, το είδαν (έστω και με τη μορφή της ενεργούς «ανοχής») στο Σύνταγμα, το βλέπουν στους ταξιτζήδες και επειδή ξέρουν ότι το μέλλον θα είναι πιο μαύρο από το παρόν, καλούν σε πανστρατιά των δυνάμεων του συστήματος.
Ξέρουν για παράδειγμα πως λίγες μέρες μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα βρεθούν αντιμέτωποι με το φοιτητικό κίνημα και δεν θα έχουν κανένα σύμμαχο μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς ακόμη και οι συντηρητικές πρυτανικές αρχές είναι εναντίον τους και δεν πρόκειται να κινήσουν εσωπανεπιστημιακούς μηχανισμούς καταστολής. Ξέρουν ότι το πρόβλημα τότε θα μεταφερθεί από τα σαλόνια του κοινοβούλιου στους δρόμους.
Γι’ αυτό ο αρχηγός της μπατσαρίας ζητά την εκπόνηση ενός δόγματος εσωτερικής ασφάλειας με διακομματική συναίνεση. Διακομματική συναίνεση ζητά, όχι κοινωνική συναίνεση. Ζητά τη συναίνεση των πόλων του πολιτικού συστήματος και όχι τη συναίνεση της κοινωνίας, που ξέρει ότι αποκλείεται να την έχει.
Ο αντίπαλος εξοπλίζεται και προετοιμάζεται. Εμείς αρκούμαστε στο θυμικό. Στις «τυφλές» κινήσεις, πότε στη μια και πότε στην άλλη κατεύθυνση. Ας σκεφτούμε, όμως, πως απέναντι σε μια εξουσία πολιτικά οργανωμένη πρέπει να σταθούμε με τη δική μας πολιτική και κινηματική οργάνωση.
Δημοσίευση σχολίου