του Σωκράτη, του Διάκου
και της Ηπειρώτισσας στο μέτωπο, είμαστε οι απόγονοι του Μπελλογιάννη και του Λαμπράκη.
Έχουμε μάθει να θυσιαζόμαστε.
Είμαστε εμεις, που σας μάθαμε τι θα πει θυσία.
Δώσαμε την ετυμολογία της λέξης, με το Αρκαδι, με το Πολυτεχνείο, με το Σαράντα.
Θυσιαστήκαμε για να καθυστερήσουν οι Ναζί να στείλουν δυνάμεις στο
Ρώσικο μέτωπο, για να αναγκαστεί ο Τσώρτσιλ να πει ότι,
οι Ήρωες θυσιάζονται σαν Έλληνες. Το, πολεμούν, ήταν για να αποκρύψει
την αριθμητική αξία (λογιστική), της θυσίας.
Θυσιαστήκαμε στην πίστη μιας δικαιότερης ζωής.
Θυσιαστήκαμε για να καμαρώνετε την γένεση της επιστήμης,
τους κίονες της Ακρόπολης, την αυγή της εξόδου του κόσμου
από τις σπηλιές. Αυτό που τώρα ονομάζετε Δημοκρατία.
Θυσιαστήκαμε για την Αξία της Ελευθερίας, της Φιλοξενίας και της Αυτοδιάθεσης.
Τα βιβλία της Παγκόσμιας Ιστορίας και όχι μόνο,
θα ήταν άδεια και βαρετά, χωρίς τις θυσίες αυτού του λαού.
Δώσαμε και το όνομα σ αυτό το ''μόρφωμα'', που τώρα μας βάζει
αυτούς τους κανόνες, κάτω από τον εκβιασμό
και υπό το σχεδιασμό των ανάλγητων μεταπρατών αυτού του κόσμου.
Μάθαμε να θυσιαζόμαστε.
Μας δίδαξε μια Αντιγόνη. Σπουδάσαμε στη Δίκη του Σωκράτη, μα και
στα βουνά της Αντίστασης και στα στενά της Επταετίας.
Αυτός που δεν φοβάται τη βροχή, είναι ο μαθημένος.
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θυσιάζεται.
Δεν βλέπει τίποτα που να πιστεύει ότι αξίζει τη θυσία του.
Ειρήνη Νταουντάκη
Δημοσίευση σχολίου