Κίνημα φθινοπώρου μυρίζει

Μια μέρα στο Λευκό Πύργο.

10 του Σεπτέμβρη



Όμορφη πόλη

να περιμένει μια εξέγερση που δεν θα ρθεί.

Ντύθηκε με στολή εκστρατείας και περίμενε
τον πρωθυπουργό της.

Μαζί του θαρθεί κι άλλος κόσμος

που θέλει να μιλήσει με κάποιον τρόπο.

Και κανείς δεν τον ακούει.

Ακούνε όλοι τηλεόραση, ακούνε και καμιά εφημερίδα

κι οι νεότεροι ακούνε και την φωνή του διαδικτύου.

Ο κόσμος αυτός δεν έχει φωνή. Δεν έχει την φωνή, που ακούγεται σήμερα.
Θα πάρει τρένα, λεωφορεία, τ αμάξι του, αεροπλάνα,

θα φτάσει κάποτε. Έχει ραντεβού με τον πρωθυπουργό του.

Και σκέφτεται, ακόμη.

Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Θα μ ακούσει. Και θα μ ακούσουν κι άλλοι έτσι.

Όσοι δεν μπόρεσαν να ρθουν, δεν είχαν λεφτά, δεν τους άφησαν απ τη δουλειά,

όσοι τρομαγμένοι, τρελαμένοι απ το άγχος, σακατεμένοι απ τη δουλειά,

δεν μπόρεσαν να έρθουν.

Το κλίμα στην πόλη ήταν βαρύ. Οι μπάτσοι την είχαν κάνει κατάληψη.

Παντού. Μου θύμισε Περού, δικτατορικό καθεστώς, συνεχής αστυνομική

επιτήρηση σε δρόμους, πλατείες, εκκλησίες, παιδικές χαρές, καφετέριες. Παντού.

Το άγχος της ύπαρξης όπλου στο χώρο, να ακυρώνει τη σκέψη σου.

Να καταλαμβάνεσαι από το φόβο της απώλειας σου και των συνεπειών της.

Αυτό εκμεταλλεύονται. Βάζουν και τους καναλάρχες στο χορό.

Τόσοι μετακινήθηκαν, τόσα μηχανοκίνητα. Πήγε ΚΑΙ το τοίχος μαζί.

Αυτό που παραγγείλαμε πριν από τα μνημόνια.



 Τι θα γίνει άραγε; Αν κάνουμε ότι κουνιόμαστε στα σοβαρά,

ήταν έτοιμοι για όλα. Θα μας σκότωναν;

Θα έδιναν τόσο ωραίες φωτογραφίες στην ιστορία;

Οι αύρες που ανέστησαν, να κυκλοφορούν ξανά

στην συμπρωτεύουσα, ανεμπόδιστες.

Πως γυρνάνε πάλι οι ίδιες μέρες.

Απο το πρωί, η πόλη θύμιζε την μέρα πρίν την έκρηξη ηφαιστείου.

Ησυχία. Σιωπή. Αυτοκίνητα λίγα. Μαγαζιά κλειστά.

Ρολά κατεβασμένα. Δρόμοι χωρίς παιδιά.

Οι δελτάδες 12 ,12 να διατρέχουν τη πόλη κατά κύματα.

Περαστικοί και αναγκαστικοί διαβάτες, ξένοι και επισκέπτες,

προσερχόμενοι για την κινηματική συγκυρία.

Μια αίσθηση λύπης γι αυτό που ζουν αγγίζει την ύπαρξη τους,

φόβου γι αυτό που, αν γίνει  πως θα γίνει; Δύσκολα.

Με τέτοιες προθέσεις και δεδηλωμένη προκατάληψη

(ως φαίνεται εκ του στησίματος του σκηνικού)

απο τους κρατικούς δημοσίους υπαλλήλους..

Άρα δεν έχει πρόθεση να σ ακούσει ο αρχηγός.

Εχει πάρει τις αποφάσεις του και με κανένα δεν τις διαπραγματεύεται.

Έχει δοκιμασμένη συνταγή κι από Σεφ του είδους.

Το ξέρεις ότι το παιχνίδι αλλάζει όρους. Το ξέρεις ότι ο χαμένος από

την αλλαγή θα είσαι εσύ. Σε παγίδεψαν. Σε κατηύθυναν ως εδώ, σε οδηγούσαν

ως τώρα και σε οδηγούν ακόμη.

Και τώρα σου λένε ..σαν πολύ δεν μας τα ζαλίζεις;

Η πόλη ξεκίνησε να ξυπνά. Οι δρόμοι χωρίς αυτοκίνητα,

όλη δική μας, να τη περπατήσουμε, να τη χαρούμε,

να τη θέλουμε περισσότερο, να τη στηρίξουμε για να εξελιχθεί, να ομορφύνει,

σαν όλα αυτά που φτιάξαμε, σε πείσμα των καιρών,των πολιτικών προθέσεων,

της προσφιλούς συνήθειας των κρατικών υπαλλήλων προς οικειοποιήσεις του δημοσίου χρήματος,

σε πείσμα του χρηματιστηριακού χόμπι, της πολιτικής ακύρωσης του πρωτογενή τομέα,

σε πείσμα ακόμη και του μόνιμου διχασμού απο την καλλιέργεια της πολιτικής δικοματισμού.

Εχει πεισμώσει ο Ελληνας, έχει πεισμώσει και ο κάθε απατημένος.

Μπαίνουν στην πορεία με αίσθηση ότι τώρα γράφουν την ιστορία τους.

Θυμάστε παλιότερα; Στις προσυγκεντρώσεις για πορείες κάνοντας βόλτα στα πηγαδάκια,

καθένα είχε άλλη, άσχετη κουβέντα. Τώρα η συζήτηση είναι μία. Για όλους ίδια.

Πότε θα ξεκουμπιστούνε;

Το ελικόπτερο διατίθεται. Δωρεάν, προς το παρόν.

Πρώτοι συγκρούστηκαν οι αποφασισμένοι.Όλων των χρωμάτων. Ξανά και ξανά.

Σπασμένο κεφάλι.

Ανοίχτε δρόμο. Αίματα. Το πρώτο θύμα.

Δημοσιογράφος με φωτογραφική μηχανή που δεν άρεσε.

Το κεφάλι με θλαστικό, που έχανε πολύ. Ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο.

Σε λίγο κι άλλος με το κεφάλι ανοιχτό. Δυο, με σπασμένο χέρι;

Πολλοί με δύσπνοια, κάποιοι στα ασθενοφόρα.

Οι διασώστες για άλλοι μια φορά

παλικάρια.

Τα μπλόγκ πέρναγαν μπροστά από το ιατρείο

που στήθηκε προγραματισμένα στο παρκάκι του Πύργου

με φιλοξενία του ιατρικού υλικού στο Οβάλ,

αφού φάγανε πόρτα από τη παραδιπλανή κατάληψη.

Το μπλόγκ των φοιτητών ήταν απίστευτα μεγάλο.

Κι αποφασισμένο. Οχι στη ζωή που μας πουλάτε.

Ο κόσμος θυμωμένος. Δεν περίμεναν ότι τελικά θα βγει και θα ανακοινώσει

για άλλη μια φορά, ότι μας σώζει.

Δεν πίστευε, πάλι, αυτό που έβλεπε. Το σύννεφο απο τα χημικά δεν διαλύθηκε

για δυο ώρες. Πυκνό.

Στις ειδήσεις, τίποτα. Δεν έγινε τίποτα. Περίμεναν όλοι στις οθόνες.

Όσοι δεν ήταν εκεί.

Ο κόσμος δεν φάνηκε, το μήνυμα δεν μεταδώθηκε. Δεν υπάρχει.

Όλα καλά. Συνεχίζουμε. Στη σκηνή η πολιτική επιστήμη.

Να τη χαιρόμαστε.



Δεν θα φύγουμε αν δεν φύγετε. Αποφασισμένοι για ζωή.


Ειρήνη Νταουντάκη